Ο αθλητισμός είναι ότι πιο αληθινό υπάρχει στον χώρο του θεάματος.

Σώματα, εγωισμοί, ταλέντα, προπονητικές τακτικές και η δύναμη των φιλάθλων συνθέτουν τα σκηνικά των σύγχρονων πεδίων μαχών που  μας συγκινούν μας συνεπαίρνουν και  στο πέρασμα τους αφήνουν  πληγωμένους εγωισμούς , άφθονο υλικό για συζητήσεις, σχόλια και καζούρα.

Το ενδιαφέρον πέφτει πάνω στους αθλητικούς ήρωες, στο τρόπο του παιχνιδιού τους, και στο θέαμα που μας προσφέρουν μέσα στα γήπεδα.

Όταν  όμως  το ενδιαφέρον για μερικούς αθλητές παραμένει το ίδιο δυνατό και εκτός αγωνιστικών γηπέδων τότε έχουμε την δημιουργία των μύθων και των υπερηρώων.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο. 

Ο τρόπος που μιλάει, ο τρόπος που φέρεται μέσα στο γήπεδο , στους συμπαίκτες του, ο τρόπος που ενθουσιάζεται, που παθιάζεται,  η εκφορά του λόγου του, τα  video που ανεβάσει στο tic-toc ή το Instagram είναι αυτά που κάνουν τα φώτα να ανάβουν εξίσου  δυνατά για τον Γιάννη ακόμα και όταν βγαίνει από το γήπεδο.

Γιατί η ιστορία του δεν είναι μια αθλητική ιστορία, αλλά  μια ταινία βγαλμένη από τα στούντιο της Marvel εκεί που γυρίζονται  μάχες, δημιουργούνται ανατροπές,  γράφονται σενάρια με καλούς και κακούς, και απλοί  άνθρωποι μεταφορτώνονται σε υπερήρωες όπως αυτό το ψιλόλιγνο αγόρι από τα Σεπόλια.

Ένας transformer  που έχει φτιαχτεί από την αστερόσκονη του Χόλυγουντ και τα παραμύθια της ανατολής.

Ο Steven Spielberg της ζωής έπλασε σε μια γειτονιά της Αθήνας μια ιστορία σταχτοπούτας στο σώμα ενός Βίκινγκ  που μαγεύει  και συνάμα συγκινεί ολόκληρο τον κόσμο.

Το σενάριο ξεκινά   σε ένα περιβάλλον που ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση συνδυαζόταν με παιχνίδι αλλά  κυρίως με αγάπη.

Αυτή η αγάπη , η ανιδιοτελής, η αστείρευτη αγάπη μέσα στην οποία μεγάλωσε ο Γιάννης ήταν ο πλούτος του, η κληρονομία του, η δύναμη του.

Ο έξω κόσμος δεν μπορούσε να τον ακουμπήσει ή να τον πληγώσει γιατί ήταν προστατευμένος από τους γονείς του και την συντροφιά των αδερφών του.

Αυτό το κουκούλι το άυλο της οικογενειακής θαλπωρής ήταν η ενέργεια  του υπερήρωα, ήταν  η πρώτη ύλη με την οποία άρχισε να σχηματίζει τα όνειρά του. Σχολείο, πωλητής στους δρόμους αλλά και παιχνίδι με μια πορτοκαλί μπάλα ήταν το σκηνικό στο οποίο τα όνειρα μετασχηματίζονταν σε σκέψεις της ημέρας αλλά και σε τολμηρές κουβέντες.

Αρκεί να θυμηθεί κάποιος την γλυκιά στιγμή του Γιάννη σε μια συνέντευξη να απαντάει στα αγγλικά πως το όνειρό του  ήταν να παίξει στο NBA.

Μέσα από ένα ταπεινό γυμναστήριο, ο μικρός Γιάννης εκτίθεται , ανοίγει την καρδιά του.

Κοιτάει τα αστέρια και παράλληλα πατάει στη Γη.

Και έτσι ξεκινάνε οι δύο παράλληλες ιστορίες του Γιάννη και της ομάδας μπάσκετ των Milwaukee Bucks.

Ένας οργανισμός άσημος σε μια μπασκετική αγορά του Wisconsin  που οι Αμερικάνοι την χαρακτηρίζουν  μικρή γιατί δεν συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον επιλέγει  τον Γιάννη το 2013 και τον εντάσσει στην ομάδα τους .

Διέγνωσαν πρώτοι  στον Γιάννη την μαγεία του και έτσι έγιναν και αυτοί συμπρωταγωνιστές στα studio της marvel που άρχισαν να γράφουν την  ταινία του.

Έγιναν η ευρύτερη οικογένεια του, τον στήριξαν όταν ήταν μόνος  την πρώτη χρονιά του σε μια άγνωστη χώρα, και βοήθησαν  στην σωματική αλλά και την μπασκετική του μεταμόρφωση.

Στον χαρακτήρα του δεν χρειάστηκε να κάνουν κάτι. Ήταν όλα έτοιμα, ένα εύφορο χωράφι δουλεμένο με τον ιδρώτα των γονιών του, αλλά και του ίδιου μαζί με τα αδέρφια του.

Πλούσια όλα τα συστατικά της προσωπικότητας του Γιάννη και έλειπαν οι σπόροι και το άφθονο πότισμα που ήρθε από την ομάδα του Milwaukee.

Και με έναν μαγικό τρόπο  η καθαρότητα  και η λάμψη του μικρού Γιάννη  μεταμόρφωσε μια ολόκληρη ομάδα και μαζί μια ολόκληρη πόλη .

Ολόκληρος ο οργανισμός εξελίχθηκε  μαζί του με αποκορύφωμα το χτίσιμο ενός ολοκαίνουργιου σταδίου δίπλα στο παλιό που γκρέμισαν με κόστος πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια.

Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Γιάννη ολοκληρώθηκε όταν του προσέφεραν το καλοκαίρι που μας πέρασε το  maximum συμβολαίου που θα μπορούσαν να του προσφέρουν ( 250εκ. για συμβόλαιο 5 ετών).

Το NBA έχει ένα πολύπλοκο σύστημα καθορισμού των συμβολαίων των παιχτών σε συνδυασμό με τα συνολικά χρήματα που οι ομάδες μπορούν να δίνουν κάθε χρόνο στους παίχτες τους, και το Milwaukee έδωσε στον Γιάννη το μέγιστο δυνατό συμβόλαιο.

Όταν  όμως βάζουμε τα χρήματα στην εικόνα όταν μιλάμε για τον Γιάννη χάνουμε την ουσία.

Γιατί η ουσία του Γιάννη είναι περισσότερο η  στάση ζωής του και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα.

Πριν από δύο χρόνια αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίχτης της χρονιάς (Most Valuable Player, MVP).

Ο τίτλος αυτός  είναι ο πιο σημαντικός σε ατομικό επίπεδο που μπορεί να κατακτήσει ένας μπασκετμπολίστας.

Στην επίσημη απονομή ο Γιάννης συγκίνησε ολόκληρο τον κόσμο, ειδικά όταν αναφερόταν με λυγμούς στον πατέρα του που είχε χάσει και στην μητέρα του λέγοντας της πως είναι η δικιά του ηρωίδα.

Και μετά ακολούθησε μια μεγάλη γιορτή στο Milwaukee,  υπαίθρια με χιλιάδες οπαδούς που του φώναζαν MVP  για να γιορτάσουν την επιτυχία του.

Εκεί ο Γιάννης αφού τους ευχαρίστησε, αναγνώρισε στους συμπαίκτες του  την συμβολή τους στο  βραβείο του,  ζήτησε από τους φιλάθλους  να σταματήσουν να τον φωνάζουν MVP μέχρι να κατακτήσουν το πρωτάθλημα γιατί ο ατομικός τίτλος δεν σήμαινε τίποτα για τον Γιάννη μέχρι τον τελικό του στόχο που ήταν να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Η ιστορία συνεχίζεται με τον Γιάννη να εξελίσσεται σε έναν τρομακτικό αντίπαλο, το Milwaukee σαν προορισμός μπασκετικός έχει αλλάξει επίπεδο, έρχονται σημαντικοί συμπαίκτες στην ομάδα, και όλα αρχίζουν να υφαίνουν την πλοκή για την κορύφωση της ταινίας.

Αρχίζουν οι τελικοί και ο σεναριογράφος δεν σταματά τις εκπλήξεις. Ο Γιάννης τραυματίζεται στο γόνατο και όλοι φοβούνται τα χειρότερα που μπορεί να είναι μέχρι και απουσία ενός χρόνου από τα γήπεδα.

Η αγωνία στο κατακόρυφο.

Όμως ο ήρωας επιστρέφει , είναι καλά και συνεχίζει πετυχαίνοντας 40 πόντους σε κάθε παιχνίδι.

Τον βοηθούν και οι συμπαίκτες του, είναι ομαδική η επιτυχία.

Και φτάνουμε στο 6^Ο παιχνίδι στην έδρα των Milwaukee που εάν το κερδίσουν  θα αναδειχθούν πρωταθλητές για δεύτερη φορά στην ιστορία τους μετά το 1971.

Ο Γιάννης κάνει το παιχνίδι της ζωής του, και αυτή την φορά δεν έχει μεγάλη βοήθεια από τους συμπαίκτες του.

Μάλλον σταματήσανε να παίζουν και εκείνοι για να τον θαυμάζουν. Σκοράρει 50 πόντους , βάζει 17 στις 19 ελεύθερες βολές που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν το αδύνατο του σημείο, παίζει εκπληκτική άμυνα, κάνει 5 κοψίματα  και κερδίζουν το πρωτάθλημα.

Σηκώνει όλη την ομάδα και μαζί ολόκληρη την πόλη του Milwaukee στις πλάτες του.

Μόλις τελείωσε ο τελικός , αφού αγκάλιασε την μητέρα του και την σύντροφό του που είχε στην αγκαλιά της και τον γιό τους, κάθισε σε μια καρέκλα  μόνος του, σκέπασε με  μια πετσέτα το κεφάλι του κοίταξε προς τα πάνω και μερικά δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια του.

Σε λιγοστά δευτερόλεπτα μίλησε με τον πατέρα του που τον έχασε λίγα χρόνια πριν, και είδε όλη την ταινία της ζωής του από τα Σεπόλια μέχρι την κορυφή του κόσμου.

Από αυτήν την μαγική ταινία του Γιάννη  όλοι μπορούμε να πάρουμε κομμάτια και να ταυτιστούμε μαζί τους  και ας μην έχουμε ούτε  το ταλέντο του ούτε  τα σωματικά του προσόντα.

Μπορούμε να πάρουμε την σκληρή δουλειά , την αφοσίωση και την στοχοπροσήλωση του ώστε να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος.

Είναι κάτι που μπορούμε  να του το  κλέψουμε και  να προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε κάθε μέρα και από λίγο, και να μην συγκρινόμαστε με κανέναν άλλο παρά μόνο με τον εαυτό μας.

Να παλεύουμε καθημερινά την δική μας την αδράνεια , και να την κερδίζουμε.

Όμως πέρα από την σκληρή δουλειά του Γιάννη που μαζί με την επιστημονική στήριξη της ομάδας του μεταμορφώθηκε σε σούπερ-ήρωα, μπορούμε να πάρουμε και κομμάτια από την προσωπικότητα του  που λάμπει πιο πολύ από όλα.

Να πάρουμε  το τεράστιο χαμόγελο, τα αστεία που κάνει με τους δημοσιογράφους στις συνεντεύξεις του, τον αληθινό  τρόπο που αγκαλιάζει τους συμπαίκτες του, την ουσιαστική  σχέση που έχει με τους φιλάθλους, την αφοσίωση του στην ομάδα που τον επέλεξε και τον στήριξε , τον τρόπο που  οργανώνει αγαθοεργίες χωρίς να τις γνωρίζει κανείς , την τόλμη του να αυτοσαρκάζεται και τέλος την αγάπη του στην οικογένειά του.

Είναι το παραμύθι της εποχής μας, είναι ο ήρωας που τον νιώθουμε τόσο δικό μας ,  τον καμαρώνουμε και τον αγαπάμε.

Ο Γιάννης είναι τόσο μεγάλος που  θα μπορούσε να γράφει και το όνομα του χωρίς κανένα ν για να ξεχωρίζει….

Να τον χαιρόμαστε και να τον έχει ο Θεός δυνατό, γιατί η ταινία του θέλουμε να έχει πολλές συνέχειες.

Διαβάστε επίσης:

Σεπόλια: Ανακατασκευάζονται τα γήπεδα μπάσκετ προς τιμήν του Γιάννη Αντετοκούνμπο (pics)