Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας ζητά εκλογές ενώ το κόμμα του είναι δημοσκοπικά τόσο πίσω από τη Ν.Δ. Βέβαια, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει συχνά διακηρύξει δημόσια ότι δεν πιστεύει αυτές τις μετρήσεις, αλλά είναι πασίγνωστο ότι ιδιωτικά τις πιστεύει και τις «μετρά». Το θέμα του, λοιπόν, είναι να κρατήσει το κόμμα του συσπειρωμένο καθώς η εσωστρέφεια και οι διαφωνίες εξακολουθούν να το ταλανίζουν.

Έχω συχνά γράψει για την κατά την γνώμη μου αδόκιμη και άγονη αντιπολίτευση που ακολουθεί εδώ και τρία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική της επίθεσης στην κυβέρνηση πάνω σε κάθε θέμα—όποιο κι αν είναι αυτό—μπορεί να αποτελεί συνέχεια της παράδοσης, στην ουσία όμως, δείχνει την φτώχεια επιχειρημάτων και την αδυναμία προσαρμογής του κόμματος στα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα που διαμόρφωσε μέσα στα ίδια αυτά τρία χρόνια ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Παρά τις συνεχιζόμενες διαρθρωτικές αδυναμίες της η Ελλάδα έχει αλλάξει: ο ψηφιακός μετασχηματισμός και μόνο έχει φέρει μία επανάσταση στις σχέσεις του πολίτη τόσο με το κράτος όσο και με τον επιχειρηματικό τομέα, ενώ παράλληλα έχει επηρεάσει τις σχέσεις μεταξύ των ίδιων των πολιτών.

Παρά τις κρίσεις η ανάπτυξη έχει δείξει ανθεκτικότητα, καθώς δεν στηρίζεται πλέον μόνο στην κατανάλωση αλλά και στην ταχεία άνοδο των επενδύσεων.

Στην ίδια λογική, μπορεί η ακρίβεια να ταλαιπωρεί σήμερα, αλλά είναι σαφές ότι αν δεν είχαν προηγηθεί οι μεταρρυθμίσεις της τριετίας, οι αυξήσεις στις τιμές θα ήταν αναλογικά πολύ υψηλότερες.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η κοινωνία δείχνει πως εμπιστεύεται την κυβέρνηση στην διαχείριση κρίσεων. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του, εξακολουθούν να υποφέρουν από το έλλειμμα αξιοπιστίας που τους χαρακτήρισε όταν ήταν στην εξουσία.

Πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η αξιωματική αντιπολίτευση όταν συγκρίνεται με την κυβέρνηση. Πως αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν μπορεί να ανακάμψει ότι κι αν συμβαίνει στην αντίπερα όχθη της Ν.Δ., ότι λάθος κι αν κάνει η κυβέρνηση και ο επικεφαλής της – που έτσι κι αλλιώς είναι κατά βάση αναπόφευκτα και διαχειρίσιμα.

Στην τριετία αυτή ο χώρα ζει σε καθεστώς διαρκούς κρίσης – τη γνωστή λιτανεία από την πανδημία του κορωνοϊού, την Τουρκική επιθετικότητα, την μετανάστευση και τώρα τον πληθωρισμό. Φέτος, μετά από περίπου 12 μήνες σχετικής ύφεσης η Τουρκία επανήλθε με εντυπωσιακά ανεβασμένους τόνους και εκφράσεις. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ποτέ αντιμετωπίσει τόσες κρίσεις, τέτοιας έντασης και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Η μόνιμη επωδός που ακούγεται δεξιά και αριστερά είναι μία: «φαντάσου τι θα παθαίναμε αν ήταν ο Τσίπρας στην εξουσία.»

Αυτήν επωδό δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτή είναι που θα τον οδηγήσει στην πέμπτη εκλογική ήττα του. Το γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν έχει βρει ούτε μία φορά την ευκαιρία να συμφωνήσει με την κυβέρνηση, ούτε μία φορά να πει ότι η κυβέρνηση έκανε κάτι το σωστό – ούτε καν σε εθνικό επίπεδο—δεν διευκόλυνε την δημιουργία νέων δεσμών εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Το ίδιο και η επανάληψη των παλαιών και ξεπερασμένων συνταγών στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Πάρτε παράδειγμα του υψηλούς τόνους στο θέμα των τεθωρακισμένων που υιοθέτηση ο εξάδελφος Γ. Τσίπρας και ο ανεκδιήγητος Θ. Δρίτσας. Οι άνθρωποι είτε είναι Ρωσόφιλοι είτε δεν έχουν επιχειρήματα και απλά φωνασκούν.

Ας ωρύεται ο Αλέξης πως η τετραετία δεν θα εξαντληθεί και η κυβέρνηση θα…αποδράσει διότι …καταστρέφει τον τόπο.  Εξ’ ιδίων τα αλλότρια.

Ο πολίτης ακούει, διαβάζει και κρίνει.

Την ώρα των κρίσεων ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση του, το κόμμα του, έδειξαν διαχειριστική επάρκεια και ψυχραιμία. Στην εποχή των κρίσεων και των ανατροπών, της αβεβαιότητας και απρόβλεπτου, αυτό αναζητά ο πολίτης.

Η νέα κρίση με την Τουρκία προβληματίζει τον πολίτη. Κατανοεί ότι ζει σ’ ένα νέο κόσμο, όπου οι διαστάσεις του και ο τρόπος λειτουργίας του τώρα διαμορφώνονται. Φυσιολογικά θα αναζητήσει ένα σημείο σταθερότητας, μία αίσθηση σιγουριάς πως θα χειρότερα μπορεί να αποφευχθούν.

Η σημερινή ηγεσία της χώρας αυτό το προσφέρει. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί. Ίσως να ήθελε. Αλλά, απλά δεν κατάλαβε. Έμεινε τόσο αιχμάλωτη του παρελθόντος που τα δεσμά του την κατέστησαν ανίκανη να ακούσει και να προσαρμοστεί. Οι Σειρήνες της δικής της φωνής από το παρελθόν την μάγεψαν.

Διαβάστε επίσης

Η άνοδος του αυταρχισμού