Δυστυχώς ο πολιτικός πολιτισμός «Πολάκη» κινδυνεύει να περάσει τα σύνορα του ΣΥΡΙΖΑ και να επεκταθεί στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο. Το θράσος, ο αυταρχισμός, η αντίφαση, η λογική πως το σκοπός αγιάζει τα μέσα προβάλλεται και προωθείται με τέτοια συνέπεια και διάρκεια από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δηλητηριάζει τον πολιτικό βίο και δημιουργεί προϋποθέσεις για τον παρασύρει στα κάτεργα της ανηθικότητας και αδιαντροπιάς.

Προχθές είχα χαρακτηρίσει λάθος την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να καταθέσει πρόταση μομφής. Το λάθος είναι δικό μου. Διότι με την κίνηση του αυτή ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι το προσωπικό κομματικό συμφέρον υπερισχύει του συνταγματικού και του εθνικού.

Η κοινωνία ας το καταγράψει.

Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να συσπειρώσει το κόμμα σε βαθμό που ο Πολάκης ερμήνευσε την πρόταση μομφής ως επαναφορά του στην εξουσία και το τριήμερο έζησε… ημέρες δόξας (όπως νομίζει). Μπορεί ο Τσίπρας να βαδίσει τώρα προς το συνέδριο με επιφανειακά συμπαγές κόμμα και αναμφισβήτητο τον ρόλο του αρχηγού. Στην κοινωνία, όμως, έδειξε την αμετροέπεια των συνεργατών του, την ιδεολογική τους έπαρση, την αδυναμία τους να κατανοήσουν ότι οι μέθοδοι που τους έφεραν στην εξουσία το 2015 δεν έχουν εφαρμογή και αποτέλεσμα σήμερα.

Αναφέρομαι στον «Πολακισμό», διότι οι αντιδράσεις όσον αφορά την διαχείριση της θεομηνίας παραπέμπουν στις συντεταγμένες του: σκληρή κριτική, βαριές κουβέντες, έωλα επιχειρήματα. Εισαγγελικό ύφος που εκφράζεται με τσαμπουκά, βιασύνη στην εξαγωγή συμπερασμάτων, παντογνωσία.

Λίγη ψυχραιμία και λίγη καλή διάθεση θα έδειχνε τέσσερα σημαντικά συμπεράσματα σχετικά με την διαχείριση της χιονοθύελλας:

• Το πρόβλημα επικεντρώθηκε στην Αττική, που έτσι κι αλλιώς είναι η λιγότερη προετοιμασμένη περιφέρεια της χώρας για να αντιμετωπίσει τέτοια φαινόμενα.
• Η έλλειψη ενός κέντρου συντονισμού όλων των αρμοδίων και μάλιστα σε προκαθορισμένη υψηλό επίπεδο στην λήψη αποφάσεων ήταν εμφανής και ο πρωθυπουργός καλά έκανε που κινήθηκε άμεσα προς αυτήν την κατεύθυνση.
• Στην Αττική, αν δεν είχε συμβεί το κάζο της «Αττικές Διαδρομές» η αίσθηση για αποτυχία του κρατικού μηχανισμού θα ήταν πολύ πιο περιορισμένη. Στην ουσία ο ιδιωτικός τομέας απέτυχε. Ο δημόσιος αποδείχθηκε ελλιπής στον εποπτικό του ρόλο.
• Πέρα από το αδηφάγο και ανήθικο κυνηγητό του κέρδους από την εταιρεία και την Κοινοπραξία της Αττικής Οδού, η χιονοθύελλα ανέδειξε την ανικανότητα πολλών δημάρχων.

Θα μου πείτε ότι κομίζω γλαύκες εις Αθήνας. Υπάρχει, όμως, μία λεπτομέρεια που διαφεύγει από πολλούς. Θα την θέσω με ένα ερώτημα: Γιατί οι δήμαρχοι δύο εξαιρετικά δύσκολων και μεγάλων δήμων όπως του Γαλατσίου και του Ωρωπού διαχειρίστηκαν την κακοκαιρία με μεγάλη επιτυχία, ενώ άλλοι όπως οι Θωμάκος, Καλαφατέλης, Ρούσσος της Κηφισιάς, Διονύσου, Χαλανδρίου αντίστοιχα  απέτυχαν για μία ακόμη φορά;

Καταρχάς δεν είναι θέμα κομματικό. Απέναντι στον «γαλάζιο» Θωμάκο στέκεται ο «Συριζαίος» Ρούσσος. Στην τοπική αυτοδιοίκηση η ανικανότητα είναι τυφλή.

Η απάντηση έχει δύο σκέλη.

Το ένα είναι η προετοιμασία και η επί τόπου εμπλοκή. Ο Μαρκόπουλος στο Γαλάτσι και ο Γιασημάκης στην Ωρωπό προετοιμάστηκαν για τα χειρότερα, προετοιμάστηκαν έγκαιρα και έγκαιρα έδωσαν μάχη επί τόπου. Οι άλλοι τρεις (και πολλοί άλλοι μαζί τους) το είδαν…αρχοντικά.

Το δεύτερο είναι η κατάρα του κομματισμού και των ψήφων. Στην ανακοίνωση του για την (δήθεν) επιτυχία του (συγχαρητήρια με την ευκαιρία Κα Τσετσέκου, άριστα τα γραπτά) οι αναφορές είναι κυρίως στην Κηφισιά – διότι εκεί είναι οι πολλοί ψήφοι που παίρνει ο κ. Θωμάκος. Η Νέα Ερυθραία είναι …μπασκλασαρία και η Εκάλη αραιά κατοικημένη.

Στον δήμο Διονύσου ο κ. Καλαφατέλης ήταν κυριολεκτικά εξαφανισμένος. Την  Πέμπτη βγήκε με ανακοίνωση που ψέλλιζε για πολύ χιόνι. Αλλά, τι πολιτική προστασία να έχει ο δήμος όταν επικεφαλής της υπηρεσίας είναι η κόρη επιχειρηματία της περιοχής επειδή η οικογένεια του δίνει τους ψήφους της;

Στην λογική του υπερβολικού χιονιού κινήθηκαν πολλοί δήμαρχοι. Κατανοητή, ίσως, η αναφορά για την Δευτέρα και την Τρίτη, τις δύο πρώτες ημέρες.  Όταν, όμως, τα χιόνια εξακολουθούν να αποκλείουν δρόμους μέσα στον κεντρικό αστικό ιστό την τέταρτη και την πέμπτη ημέρα, έ η δικαιολογία έχει ξεφτίσει μαζί με την προσωπικότητα των ανθρώπων.

Ο δήμαρχος Βουλιαγμένης (που περιέχει την Βάρη και την Βούλα) το εξέφρασε με σαφήνεια: ήμασταν φοβισμένοι, δήλωσε απερίφραστα ο Γ. Κωνσταντέλλος. Προετοιμάστηκαν, λοιπόν, σε όλα τα επίπεδα, μηχανημάτων και ανθρώπων και πρόβλημα δεν είχαν.

Ο «Πολακισμός» δεν είναι ένα τυχαίο και μεμονωμένο φαινόμενο. Βγαίνει από εκείνα τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας του ημιμαθούς παντογνώστη, του καβαλημένου, του ανθρώπου που εκφράζεται με το «ξέρεις ποιος είναι εγώ;».

Δήμαρχοι που απέτυχαν είναι αυτοί που, σαν «πολάκηδες», κυνηγούν την εξουσία για την εξουσία, έχουν την υπεροψία ότι θα καταφέρουν επειδή έχουν ασκήσει κάποιο επάγγελμα και, στο κάτω-κάτω, πιστεύουν ότι στην ανάγκη  μπορούν να θολώσουν τα νερά.

Ένας γνωστός μου έλεγε «μην καβαλήσεις καλάμι. Αν το καβαλήσεις, όμως, τουλάχιστον φρόντισε να είναι χοντρό».

Το 2015 ο Πολάκης καβάλησε καλάμι. Νόμιζε ότι ήταν χοντρό. Η ολοκληρωτική ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ τον διέψευσε. Σήμερα, πανικόβλητος, είναι μόνιμα θυμωμένος γιατί θέλει να αποδείξει ότι το καλάμι είναι χοντρό.

Οι αποτυχημένοι δήμαρχοι δεν διαφέρουν από τον Πολάκη – είτε είναι της Ν.Δ. είτε του ΣΥΡΙΖΑ. Καβαλημένα καλάμια που έσπασαν. Τώρα κοιτάνε να μαζέψουν τα ερείπια, χωρίς να έχουν καν το κουράγιο να ζητήσουν συγγνώμη.

Η κοινωνία οφείλει να τους αποπέμψει.