Όχι της ηθικής—όπως θα περίμενε κανείς, σηκώνοντας το ξίφος της ανοχής προς την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και κατακεραυνώνοντας τους παιδεραστές. Αλλά της πολιτικής ορθότητας: «ποιος διόρισε τον Λιγνάδη;» ρωτούσε ξανά και ξανά, πιστεύοντας, ως ιδρωμένος πυγμάχος στο ρινγκ, πως επιτέλους είχε τον αντίπαλο στα σκοινιά.
Για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης η μάχη ήταν για την εξουσία. Δεν υποκρίθηκε καν ότι τον ενδιέφερε να αναλύσει το αρρωστημένο καθεστώς στο χώρο της τέχνης, να καταθέσει την δική του αντιπρόταση στα μέτρα Μητσοτάκη.
Αντίθετα, θέλησε να διευρύνει την ατζέντα και να εγκαλέσει τον Πρωθυπουργό για όλα τα δεινά της χώρας: την πανδημία (καταστροφική η διαχείριση), την οικονομία (καταρρέει), την Τουρκία (σουρωτήρι το Αιγαίο).
Πουθενά, βέβαια, δεν ακούστηκε εναλλακτική πρόταση. Η έννοια της εποικοδομητικής κριτικής είναι εκτός της κοσμοθεωρίας του ίδιου και του κόμματος του.
Ίσως ζητούνται πολλά, όμως. Ούτε το κόμμα του, ούτε ο ίδιος έχουν αφήγημα σύγχρονο που να ανταποκρίνεται στις επείγουσες παγκόσμιες και εθνικές προκλήσεις και να βρίσκει απήχηση στο θυμικό του ταλαιπωρημένου αλλά σοφού Έλληνα πολίτη.
Στο βάθος, ίσως βλέπει τον εαυτό του ως έναν άλλο Μακιαβέλλι που στοχεύει στην εξουσία. Όπως διορατικά έγραψε, όμως, ο Αλέξανδρος Βέλιος, «η Ελλάδα (ως κλειστός τόπος) δεν αποτελεί έδαφος κατάλληλο για την απογυμνωτική σκέψη του Φλωρεντινού.» Η εξουσία κατά Μακιαβέλλι, είναι συσχετισμός δυνάμεων, κι αυτό δεν μπορεί να κατανοήσει ο μανιχαϊσμός του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του.
Το θέμα είναι διαφορετικό, όμως. Διότι, Μακιαβέλλι δεν είναι. Απαρνητής της τάξης του, αιχμάλωτος της αγνωσίας του, αστραφτερός στην εμφάνιση, εκθαμβωτικός στην ευγλωττία του, κυρίαρχος στο δημόσιο βήμα ο Αλέξης Τσίπρας, ως άλλος Νάρκισσος, δεν κατάφερε να αποδράσει από το κουκούλι της αυταρέσκειας του. Δεν έχει λόγο άλλωστε. Με αυτά τα προσόντα σκαρφάλωσε τα κομματικά σκαλοπάτια, κέρδισε τις εκλογές, έγινε πρωθυπουργός.
Η εμφάνιση του στην Βουλή ήταν εμφάνιση πρωταγωνιστή στο πάλκο του θεάτρου. Μόνο που δεν είναι πλέον jeune premier.
Ο Αλέξης Τσίπρας ψαρεύει στα πάντα θολά νερά του πιο εύθραυστου πολιτεύματος– της δημοκρατίας, με τον ενοχλητικό λαϊκισμό του ως καλάμι. Πιάνει ψάρια γιατί παριστάνει ταυτόχρονα τον θύτη και το θύμα. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια. Τα πάντα είναι σχετικά και ανάλογα με την περίσταση.
Στην σημερινή εποχή όπου σταδιακά κορυφώνεται η επίθεση στις αρχές της δημοκρατίας, στο κράτος δικαίου και στα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ένας «επικίνδυνος άνθρωπος».
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
