Δεν γνωρίζω ποιες ήταν οι ρεαλιστικές κυβερνητικές εκτιμήσεις για την λήψη μέτρων κατά της Τουρκίας από την Ε.Ε.

Γνωρίζω, όμως, ότι από μερικές πλευρές καλλιεργήθηκαν υπέρμετρες προσδοκίες που δεν ανταποκρίνονταν στην πολιτική πραγματικότητα της δήθεν ενωμένης Ευρώπης.

Τους τελευταίους μήνες έχουμε για μία φορά ακόμη παρασυρθεί να βλέπουμε την Ε.Ε. ως μία παγκόσμια δύναμη, με πολιτική και οικονομική ισχύ.

Βολικά, τείναμε να αγνοήσουμε τα τεράστια προβλήματα που συγκάλυψε ο τρόμος της πανδημίας: το δημοκρατικό έλλειμμα, την γραφειοκρατία, την απουσία ενιαίας εξωτερικής πολιτικής, την αδυναμία να σχεδιαστεί ακόμη και στα χαρτιά μία ενιαία στρατιωτική δύναμη.

Στην πραγματικότητα, η Ε.Ε. έχει παραμείνει μία αναβαθμισμένη τελωνειακή ένωση. Η ενιαία αγορά δεν λειτουργεί με ανταγωνιστικές συνθήκες, η ενιαία οικονομική πολιτική εκφράζεται κυρίως αρνητικά, θέτοντας περιορισμό στο ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους των κρατών-μελών, το κοινωνικό κράτος υποβαθμίζεται διαρκώς και μόνο η «κουτσή» Κεντρική Τράπεζα καταφέρνει σε ορισμένες περιπτώσεις να σώσει την παρτίδα.

Κι αυτό διότι προβάλει περισσότερη ισχύ απ’ ότι έχει.

Τείνουμε να ξεχάσουμε ότι λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας η διασπαστικές τάσεις της Ευρώπης είχαν ενισχυθεί. Δεν ήταν μόνο το Brexit – που έχει κάνει τον ντε Γκολ να στριφογυρίζει στον τάφο του, λέγοντας «το ήξερα εγώ, γι’ αυτό δεν την ήθελα».

Οι πολίτες της Ευρώπης δεν είχαν την αίσθηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας τους. Δικαιολογημένα, διότι δεν υπήρχε.

Ο τρόπος με τον οποίο τα κράτη του Βορρά και ιδιαίτερα η Γερμανία, συμπεριφέρθηκαν στα λεγόμενα κράτη- PIGS, το δείχνει καθαρά.

Η πανδημία σκέπασε τα προβλήματα. Κι όταν η Γερμανία έκανε στροφή 180ο στο θέμα της έκδοσης κοινού χρέους, πολλοί πίστεψαν ότι η Ευρώπη που ονειρευόντουσαν ο Σουμάν, ο Μονέ και ο Αντενάουερ ίσως να είχε αρχίσει να σκάει μύτη.

Η αρνησικυρία που άσκησαν η Πολωνία και η Ουγγαρία – και μάλιστα σε θεσμικό θέμα της δημοκρατίας, ήταν μία πρώτη ψυχρολουσία.

Η αδιαφορία των «μεγάλων» της Ευρώπης – της Γαλλίας εξαιρουμένης – απέναντι στην κατάφορα παρεμβατική και σαφώς άνομη πολιτική της Τουρκίας, η ευκαμψία της σπονδυλικής στήλης τους απέναντι στην δικτατορία Ερντογάν, εύλογα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η διαμάχη σχετικά με την σημασία του κράτους δικαίου είναι για το θεαθήναι.

Η υποκρισία πάντα χαρακτήριζε την σύγχρονη Ευρωπαϊκή πολιτική – από το Κογκρέσο της Βιέννης και μετά.

Τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, δεν αποτελούν καν σκαμπίλι στην Τουρκία. Πρόκειται για μία φοβική στάση που δήθεν δικαιολογείται με αναφορά στην στρατηγική σημασία της Τουρκίας.

Η Ιταλία δεν θέλει να δει την ισχυροποίηση της Γαλλίας και της Ελλάδος στην Μεσόγειο, η Ισπανία δίνει προτεραιότητα στις οικονομικές σχέσεις της και η Γερμανία φοβάται τις εθνικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της.

Αναπόφευκτα, η ευρωπαϊκή στάση συγκρίνεται με αυτήν των ΗΠΑ. Ακόμη και η μη λειτουργική και με απολυταρχικές τάσεις Αμερική έχει αναγνωρίσει ότι η Τουρκία έχει χαθεί ως στρατηγικός σύμμαχος της Δύσης.. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να επιβάλει κυρώσεις.

Η Τουρκία είναι πλέον ένα Οθωμανικό κράτος που ονειρεύεται την αναγέννηση της αυτοκρατορίας, και δεν είναι ούτε καν διατεθειμένη να παίξει τον ρόλο του κοσμικού Ισλάμ και της γέφυρας του Ισλάμ με την χριστιανική Δύση.

Με αυτά τα γεγονότα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το DNA του και επιτέθηκε στην κυβέρνηση, δήθεν ότι είναι ανίκανη να υπερασπιστεί τα εθνικά δίκαια.

Θα ήταν πιστικός αν μπορούσε να πει και να εξηγήσει τι διαφορετικό θα είχε κάνει αν ήταν στην κυβέρνηση. Αλλά, ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει τυφλή αντίδραση, σημαίνει «όχι σε όλα». Όταν αυτό δεν θα ισχύει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι πλέον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα είναι τι μπορεί να κάνει η χώρα μας. Διότι, ούτε οι κυρώσεις που έχει ψηφίσει το Κογκρέσο και μπορεί να εφαρμόσει ο Μπάιντεν, θα αλλάξουν την Τουρκική πολιτική. Η Τουρκία θα πάρει για τον εαυτό της μέρος της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο –ότι και να γίνει.

Το ΠΑΣΟΚ δαπάνησε δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς, με μικρό αποτέλεσμα. Η δεκαετής κρίση μας έκοψε τα πόδια. Έτσι κι αλλιώς, στην τελευταία πενταετία όπου η Τουρκία προχώρησε με γοργούς ρυθμούς τους εξοπλισμούς της, ο μισός ΣΥΡΙΖΑ υποκλινόταν στην Ρωσία και ο άλλος μισός στην Γερμανία. Οι εξοπλισμοί δεν ήταν ούτε καν λάμψη στο ματάκι του Αλέξη.

Έτσι, σήμερα, πολεμάμε με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη. Προλαβαίνουμε να ισχυροποιηθούμε πριν ο Ερντογάν μας φέρει προ τετελεσμένου γεγονότος; Κι αν είμαστε ισχυροί, μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να πάμε;

Αν η κυβέρνηση έχει κάνει ένα λάθος, είναι ότι δεν έχει θέσει τον ελληνικό λαό προ των ρεαλιστικών διλημμάτων του.

Διαβάστε επίσης: 

Μητσοτάκης: Η Τουρκία γεννά περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει – Οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός, θέλουμε να αλλάξει την προκλητική συμπεριφορά της

Xρόνο στην Τουρκία μέχρι τον Μάρτιο δίνει η ΕΕ – Τι προβλέπει η τελική συμφωνία μετά τις μαραθώνιες διαβουλεύσεις