Την εποχή της δεκαετούς κρίσης, όπου ο οικογενειακός προϋπολογισμός μειωνόταν ραγδαία, τα παιδιά λιποθυμούσαν από την ασιτία και οι ηλικιωμένοι και οι άρρωστοι έψαχναν να βρουν τα φάρμακα τους, οι μίνι φούστες, τα αστραφτερά πέδιλα, τα βαθιά ντεκολτέ, η ατέλειωτη μουσική, η απερίγραπτη χαρά γέμιζαν τις οθόνες και ξεχείλιζαν στα σπιτικά δωμάτια.
Η επιτομή της παραμόρφωσης της πραγματικότητας. Η απόλυτη προσποίηση. Το νέο όπιο του λαού.
Σήμερα, περάσαμε σε ακόμη βαθύτερη κατάντια.
Επαΐοντες και δήθεν επαΐοντες, ιατροί που βάζουν τον συνδικαλισμό μπροστά από τον όρκο στον Ιπποκράτη, καθ’ έξη τηλεοπτικοί μαϊντανοί, πολιτικοί που ψάχνουν για ψήφους, κομματικοί παράγοντες που αναζητούν την ιεραρχική αναρρίχηση, έχουν πιάσει στασίδι στα κανάλια και παίζουν τους ποντίφικες.
Σε ρωμαϊκή αρένα έχουν εξελιχθεί τα κανάλια. Τα λιοντάρια είναι οι υπερπρόθυμοι σχολιαστές που θυσιάζουν τα πάντα για δύο λεπτά εφήμερης δημοσιότητας.
Μονομάχοι είναι οι τηλεθεατές που αγωνιούν για τον θάνατο τους.
Και αίμα άφθονο που ρέει ανεξέλεγκτα είναι η σύγχυση των πολιτών, το σκωτσέζικο ντους ανάμεσα στο πάγωμα που φέρνει ο φόβος του άγνωστου και την ζεστασιά που αναζωπυρώνει η ελπίδα – μέχρι να αποδειχθεί φρούδα κι αυτή και να αρχίσουμε πάλι από την αρχή.
Καίσαρες οι διευθυντές προγραμμάτων με τις εντολές «βρες γιατρό να μιλήσει» και το χέρι στο κουμπί για να κλείσει η αυλαία όταν και όποτε το κρίνουν σκόπιμο.
Στην πρώτη καραντίνα, τα πράγματα ήταν απλά. Και ορθά.
Σκληρή αλλά τεκμηριωμένη ενημέρωση, χωρίς ανερμάτιστη πολυφωνία και κακόβουλη υστεροβουλία.
Ήταν ένας παράγοντας που έκανε την φυλακή κατανοητή – οπότε και ανεκτή.
Σήμερα, η ενημέρωση χρησιμοποιείται ως όπλο – κομματικό, συνδικαλιστικό, προσωπικό. Τα λόγια πετιόνται στον αέρα σαν πούπουλα.
Ο αδυσώπητος νόμος της βαρύτητας τα προσγειώνει στις ψυχές μας. Το αποτέλεσμα είναι στο βάθος-βάθος ένα: ενισχύουν τον φόβο του εγώ για τον θάνατο.
Είναι μία επαίσχυντη διαδικασία. Το ότι εγκυμονεί κινδύνους είναι το βέβαιο.
Σε μία χώρα όπως η δική μας όπου οι λέξεις αφήνουν αποτυπώματα για δεκαετίες, όπου ο λαϊκισμός βρίσκει το απόλυτα πρόσφορο έδαφος, όπου η ημιμάθεια ευνοεί την ακρότητα, τα λόγια για την πανδημία θα μας στοιχειώνουν για δεκαετίες.
Η ανευθυνότητα δεν έχει όρια.
Οι γιατροί και νοσοκομειακοί που δεν εμβολιάζονται, καταπατώντας τις ευθύνες που θεσμικά έχουν αναλάβει.
Οι υπουργοί που λένε και ξελένε, παραγνωρίζοντας το ειδικό βάρος τους ως θεσμικοί παίκτες.
Οι αντιπολιτευόμενοι που ψάχνουν απεγνωσμένα πάτημα για κριτική – όποιο κι αν είναι αυτό, όποιες επιπτώσεις κι αν έχει στο θυμικό της κοινωνίας.
Το τηλεοπτικό κανάλι δεν είναι Πόντιος Πιλάτος. Δεν υπάρχει νιπτήρας για να νίψει τα χέρια. Είναι Καίσαρας και αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Στο θέαμα της πανδημίας προστέθηκε τώρα το θέαμα της σεξουαλικής κακοποίησης.
Οι τηλεδίκες δίνουν και παίρνουν. Σοβαρή δημοσιογραφική έρευνα για τις καταγγελίες δεν γίνεται.
Άκριτα, βιαστικά για να μην περάσει μπροστά ο ανταγωνισμός, τα λόγια πετάγονται στον αέρα. Και όποιον πάρει ο χάρος.
Ήταν αναπόφευκτο ότι το #metoo κίνημα θα ερχόταν στην Ελλάδα. Καιρός ήταν. Και όποιο απόστημα υπάρχει να σπάσει. Και όποιο υπεύθυνοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Και όποιοι έχουν ποινικές ευθύνες να πληρώσουν και ποινικά—όχι μόνο με την κοινωνική διαπόμπευση.
Αλλά, η ρωμαϊκή αρένα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η κοινωνία δεν το αντέχει. Τα όποια απομεινάρια ηθικής δεν το επιτρέπουν
Δύο είναι τα βήματα.
Στο θέμα του me too, η δικαιοσύνη να αποκτήσει ρόλο και λόγο. Όχι με εντολές που στοχεύουν στην αναβολή και συσκότιση αλλά με δομημένες χειρουργικές κινήσεις που να συνδυάζουν την συμπόνοια με την αυστηρότητα.
Στο θέμα της πανδημίας η κυβέρνηση να μαζέψει τους υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς και φαρισαίους και να επιβάλει η επίσημη ενημέρωση να γίνεται για όλα τα θέματα από μία πηγή και μόνο.
Στο θέμα των καναλιών, οποιαδήποτε παρέμβαση θα ξεσηκώσει ορυμαγδό διαμαρτυριών για λογοκρισία. Μία οδός απομένει: να πάρουν το θέμα στα χέρια τους οι ίδιοι οι πολίτες.
Να σπάσουν τα τηλέφωνα, να γράψουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να ξεφωνίσουν όλους τους δήθεν που τρέχουν για να προβληθούν.
Όποιοι κι αν είναι. Να κλείσουν τους δέκτες τους – αν μπορούν να ξεφύγουν από την έξη.
Για δεκαετίες τώρα, πολλοί έχουν βολευτεί από την ουσιαστική ανυπαρξία της κοινωνίας των πολιτών.
Αλλά, η ευθύνη του πολίτη δεν εξαντλείται με την ανά τετραετία ψήφο.
Αν θέλει δημοκρατία, οφείλει να είναι ενασχολημένος πολίτης – έτοιμος και να επιβραβεύσει, και να διαμαρτυρηθεί και να καταλογίσει.
Η σύγχρονη τεχνολογία προσφέρει ένα πλούσιο οπλοστάσιο.
Αυτό που δεν συγχωρείται είναι η αδιαφορία απέναντι στην δικτατορία των τηλεοπτικών καναλιών.
Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
