Κι αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι ο Πολάκης εκφράζει την κρυφή ιδεολογία, τα κρυφά πιστεύω, τις πραγματικές προθέσεις ενός ισχυρού πόλου μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ—του 3%-4% που συγκέντρωνε πριν τα μνημόνια.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν υπό τον Αλέξη Τσίπρα ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με ευρωπαϊκά πρότυπα ή αν, με δεδομένη την στενή σχέση του αρχηγού με τους συνοδοιπόρους και τον ίδιο τον Πολάκη, ο στόχος ήταν και είναι να δημιουργηθεί και να εγκαθιδρυθεί στην πολιτική συνείδηση του Έλληνα πολίτη η ψευδαίσθηση ότι το κόμμα του έχει σταδιακά εξελιχθεί τόσο ώστε να αποδέχεται την ευρωπαϊκή μορφή της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.
Η ελληνική κοινωνία τείνει να παραβλέψει ότι τα πολιτικά κόμματα δεν προέρχονται από παρθενογένεση, δεν υπόκεινται υποχρεωτικά σε γεωγραφικούς και χρονικούς περιορισμούς, όλα έχουν τις καταβολές τους—αυτό που ο Perry Anderson ονόμασε lineages. Ο ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το σταλινικό ΚΚΕ, που θεωρεί ότι ο σοσιαλισμός στεριώνει μόνο με επανάσταση.
Το ΚΚΕ εσωτερικού που μεταμορφώθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδεολογία της καταβολής του—που ανάγεται στην 3η Διεθνή, όπως προκύπτει από την λογική που αναπτύσσει στον μνημειώδες έργο του ο G.D. Cole (A History of Socialist Thought, Volume IV, Communism and Social Democracy 1914-1931 Part II).
Δηλαδή, είτε πιστεύει ότι η καθιέρωση του σοσιαλισμού είναι η επανάσταση, οπότε συγκλίνει σε σημαντικό βαθμό με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές τάσεις, είτε πιστεύει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση θα έρθει μετά την εκ των έσω υπονόμευση των θεσμών της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας—οπότε είναι ένα κόμμα πολύ μακριά από τα σύγχρονα ευρωπαϊκά πρότυπα, ένα κόμμα επικίνδυνο για την δημοκρατία.
Η αλληλουχία των γεγονότων δείχνει πως, παρά την φαινομενική ισχυροποίηση του αρχηγού από το συνέδριο, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα όπου ο αρχικός πυρήνας του εξακολουθεί να ασκεί καθοριστική επιρροή. Στην περίοδο της «πρώτη φορά αριστερά» τις αρχικές παλινωδίες Τσίπρα-Βαρουφάκη διαδέχτηκε το δημοψήφισμα-φάρσα και η ανερυθρίαστη ανατροπή της λαϊκής εντολής.
Για τον Αλέξη Τσίπρα η εκπαραθύρωση μέρους του σκληρού πυρήνα του προ-μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ (Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Στρατούλης κλπ.) ήταν ευκαιρία και ταυτόχρονα αναληφθείσα υποχρέωση – για να παραμείνει στην εξουσία σε συνεργασία με το ΑΝΕΛ. Τα «δεξιόστροφα» διαπιστευτήρια δόθηκαν με τον Πάνο Καμμένο να αναλαμβάνει το ΥΠΕΘΑ.
Οι διαφωνίες, όμως, ως προς τις επιδιώξεις του κόμματος δεν κόπασαν. Η προσπάθεια χειραγώγησης των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης το έδειξαν—όπως και μεμονωμένα γεγονότα όπως η παράνομη εκδίωξη της Σαββαΐδου από την Γεροβασίλη. Μετά την εκλογική ήττα του 2019 ήρθαν στο άπλετο φως. Η πιο ιδεολογικά ξεκάθαρη και ακριβής δήλωση ήρθε από την σύζυγο του Αλέξη Τσίπρα: είχαμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία.
Αυτή είναι η βάση για το «είτε με το καλό είτε με το άγριο» του Σπρίτζη, «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς» του Πολάκη, τις φοβέρες για εκκαθαρίσεις στο δημόσιο του Τζανακόπουλου, την ξεδιάντροπη επίθεση στην Κεραμέως από τον Βερναρδάκη κοκ. Ο σκληρός ιδεολογικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ εξακολούθησε απροκάλυπτα να στηρίζει ουσιαστικά την εκ των έσω υπονόμευση της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Ο Παύλος Πολάκης ξεσπάθωσε μετά την απερίφραστη καταδίκη του Νίκου Παππά για κατάχρηση εξουσίας—αναπάντεχη μάλιστα μετά την αθωωτική εισαγγελική πρόταση. Προφανώς, φοβάται ότι το ίδιο θα συμβεί με τους Παπαγγελόπουλο- Τουλουπάκη, δύο στελέχη που πρωτοστάτησαν (η Κα Θάνου ίσα-ίσα κράτησε τα προσχήματα) στην προσπάθεια να ελεγχθεί η δικαιοσύνη.
Το ερώτημα είναι αν κινήθηκε αυτόνομα όπως κάνει συνήθως ή αν, τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας του έβαλε παγίδα με την απόσυρση της υποψηφιότητας του Μανώλη Χαιρετάκη.
Αν ισχύει η πρώτη εκδοχή, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα ταγμένο στην υπονόμευση της δημοκρατίας –διότι πογκρόμ αντιπάλων κάνουν μόνο τα απολυταρχικά καθεστώτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει έτσι να υποστεί όλες τις συνέπειες της απαράδεκτης αυτής ανάρτησης που αναδεικνύει την πραγματική του ιδεολογική ταυτότητα, αποδεικνύει ότι το 3%-4% παραμένει ένας ισχυρός ιδεολογικά και καθοριστικός πολιτικά πόλος, προμηνύει με σαφήνεια τι θα συμβεί αν έρθει ξανά στην εξουσία.
Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή, τότε ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδεχτεί πλέον την ήττα του στις επόμενες εκλογές, αρχίζει από τώρα τις εκκαθαρίσεις στο κόμμα και προετοιμάζεται για την ανάδειξή του στην εξουσία μετά την επόμενη τετραετία Μητσοτάκη, ως επικεφαλής πλέον ενός κόμματος που θα έχει απαλλαγεί από το βαρίδι του 3%-4% και θα έχει υιοθετήσει ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης και λειτουργίας, ευρωπαϊκές επιδιώξεις και μεθόδους.
Η στενή σχέση του Τσίπρα με τους εκφραστές της τάσης «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς» τείνουν να υποστηρίξουν την πρώτη εκδοχή. Ο αμοραλισμός του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, η ευκολία με την οποία «καθαρίζει» αντιπάλους, η άσβεστη δίψα για εξουσία τείνουν οριακά υπέρ της δεύτερης.
Επειδή, όμως, τέσσερα χρόνια είναι ένας αιώνας στην πολιτική, η ελληνική κοινωνία έχει κάθε συμφέρον να στηρίξει τις επαρκείς ηγεσίες, τις αποτελεσματικές πολιτικές, τις ικανές διαχειρίσεις της σημερινής κυβέρνησης.
Διαβάστε επίσης:
Αναμενόμενη γεύση τερατολογίας από τον ΣΥΡΙΖΑ
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
