Λατρέψαμε την Μαρία Αντουανέτα που κρατούσε το… κεφάλι της. Τους περφόρμερ–τεχνίτες, σκαρφαλωμένους στις σκαλωσιές της Παναγίας των Παρισίων σε επικίνδυνα χορευτικά. Τους ήρωες του Ντελακρουά που… στριμώχτηκαν στο παράθυρο για να δουν τους Ολυμπιακούς. Τον φτερωτό ακορντεονίστα στις όχθες του Σηκουάνα. Τα κρουασάν σε… φόρεμα και τα πονηρά Minions να… κλέβουν τη «Μόνα Λίζα, τις χορεύτριες του Moulin Rouge στο υπαίθριο can-can.
Το ολόχρυσο φτερωτό φόρεμα της Νακαμούρα (η γαλλική ακροδεξιά δεν ήθελε να συμμετάσχει, γιατί δεν είναι… αρκετά Γαλλίδα) αλλά και την αγαπημένη Σελίν Ντιόν να ερμηνεύει την ανεπανάληπτη Εντίθ Πιαφ. Την αστραφτερή Ζαν ντ΄Αρκ πάνω σ’ άλογό της να καλπάζει στον Σηκουάνα και την Lady Gaga σε νέα έκδοση των καμπαρέ και της διάσημης Ζιζί Ζενμέρ, με ροζ βεντάλιες και πομπόν πάνω στις… χρυσές σκάλες του ποταμού.
Τις αιωρούμενες γυναίκες στην κορυφή των λικνιζόμενων σινιάλων και, βέβαια, τις «χρυσές» γυναίκες της γαλλικής ιστορίας, όπως η Αλίς Μιλιάτ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ. Τα χαμίνια, που πήραν την δάδα από τον Ζιζού και βέβαια την Ολυμπιακή ομάδα προσφύγων. Τα εμβλήματα της Γαλλικής Δημοκρατίας Liberte, Egalite, Fraternite ως διαρκή υπενθύμιση στους καιρούς που ζούμε, και την Μασσαλιώτιδα από την έξοχη μέτζο Αξέλ Σεν Σιλέ.
Το αερόστατο – βωμό που ανέβηκε στον ουρανό (γιατί έτσι είναι η Νίκη, χρειάζεται να την κυνηγάς), τους προκλητικούς δώδεκα θεούς του Ολύμπου, τον ωραίο, τρεις φορές Ολυμπιονίκη και επικεφαλής των Ολυμπιακών του Παρισιού Τόνι Εστανγκέ και τον ακόμη ωραιότερο Ζινεντίν Ζιντάν, χωρίς άλλες συστάσεις φυσικά! Και, πάνω απ’ όλα, την αεικίνητη, μυστηριώδη φιγούρα του παρκουρίστα – λαμπαδηδρόμου (από το βίντεο game Assassin’s Creed), που μας ταξίδεψε σ΄όλο το Παρίσι «πετώντας» και μεταφέροντας το μήνυμα σαν ένας άλλος θεός Ερμής!
Αστοχίες και υπερβολές, πολλές. Με την υπέρ το δέον προβολή της διαφορετικότητας σ’ αυτούς του Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού να είναι η κυριότερη. Όπως και τις αξεπέραστες δυσκολίες της εν πλω παρέλασης. Την υπέρμετρη έως και προκλητική προβολή του χορηγού Louis Vuitton. Την έλλειψη συνοχής που σε αρκετά σημεία ήταν χαώδης κι αυτήν την… αχάριστη βροχή, που τα μούλιασε όλα!
Αλλά το τελικό εγχείρημα, τολμηρό, ευφάνταστο, μοντέρνο, χαρούμενο. Το Παρίσι είναι το Παρίσι. Η πόλη του φωτός και της πρωτοπορίας. Με ιστορία μακρά και σπουδαία, μπορεί να προβάλλει ό,τι θέλει. Προτίμησε το σήμερα και τους νέους. Δεν σταμάτησε στον Μεσοπόλεμο και στα νοσταλγικά καφέ που όλοι, τουριστικά, αναζητούμε. Ούτε θέλησε να χαϊδέψει τ’ αυτιά των οπαδών της Λεπέν, που ζητούν την κεφαλή των διοργανωτών επί πίνακι. Επένδυσε στο μέλλον και στον εξορκισμό της παλιομοδίτικης σοβαροφάνειας και της οπισθοδρόμησης. Και, ναι, έκανε λάθη. Έτσι γίνεται, όταν για πρώτη φορά πας κόντρα στο αναμενόμενο και το συμβατικό.