Υπάρχουν πρωτότυπες σκέψεις που δεν έχουν ειπωθεί;

Υπάρχουν σκέψεις που σε καθηλώνουν;

Βρίσκεσαι σε συναντήσεις με πολυσχιδείς , με επιτυχημένους, με καλλιεργημένους και ακούς τις περισσότερες φορές κοινοτυπίες.

Βαρεμάρες, χλιαρές κουβέντες που απευθύνονται σε όσους ήδη συμφωνούν μαζί τους.

Μάλλον δεν είναι δόκιμος ο όρος συμφωνούν, γιατί συμφωνώ σημαίνει πως υπάρχει μια πρόταση, μια ιδέα για να συμφωνήσω.

Δεν συμφωνούν, μόνο ταυτίζονται  και συμπαθούν.

Η το ακόμα χειρότερο να μην έχουν την διάθεση να μπούνε σε σοβαρές κουβέντες.

Έχουμε συνηθίσει στα απλά, τα καθημερινά, τι φάγαμε, τι κάναμε, που πήγαμε, τι αγοράσαμε.

Περιγράφουμε την ζωή μας με εξωτερικές διαστάσεις, με φωτογραφίες, με εικόνες.

Δεν χρησιμοποιούμε συναισθήματα, δεν περιγράφουμε βιώματα, πως νιώσαμε, τι αισθανθήκαμε, τι μας έκανε εντύπωση.

Δεν εμβαθύνουμε, δεν ασχολούμαστε, δεν μπαίνουμε στην ουσία.

Γιατί άραγε; είναι κουραστικές οι σκέψεις;

Γιατί αντί να ρωτάμε πως πέρασες, τι έκανες ,να μην ρωτάμε πως ένοιωσες, τι σκέφτεσαι.

Το πρόβλημα είναι πως αυτές οι κουβέντες τις πιο πολλές φορές τελειώνουν απότομα. Δεν κάνουμε την προσπάθεια να σκάψουμε λίγο παραπάνω.

Να βρούμε κάποιες συσχετίσεις, να εντοπίσουμε κάποιες αιτίες. Να δοκιμάσουμε λίγο διαφορετικές προσεγγίσεις.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις περισσότερες πολιτικές συζητήσεις για τις οποίες κάποτε ήμουν φανατικός τηλεθεατής.

Δεν υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες  ιδέες, αρκετές πρωτότυπες σκέψεις. Τις πιο πολλές  φορές αρκεί μια καταγραφή του προβλήματος με εύστοχα διαλεγμένα επίθετα που συνήθως μεγεθύνουν τα δυσάρεστα και κατηγορούν τον πολιτικό αντίπαλο για ανικανότητα. Kαι μέχρι εκεί και τίποτα παραπέρα.

Σχεδόν ποτέ δεν θα προτείνουν κάτι συγκεκριμένο, είτε γιατί δεν μπορούν διανοητικά να το πράξουν είτε γιατί δεν τους συμφέρει.

Μα πόσο εύκολο είναι να περιγράφεις τα όσα απορρέουν από το πρόβλημα και στο τέλος να μην μπορείς ούτε το ίδιο το πρόβλημα να οριοθετήσεις.

Τις περισσότερες φορές στις συνεντεύξεις  οι απαντήσεις είναι τόσο γρήγορες αυτόματες, σαν να είναι έτοιμες, προετοιμασμένες από πριν.

Αυτό είναι δείγμα είτε της κοινοτυπίας της ερώτησης είτε της κοινοτυπίας της απάντησης.

Προτείνω σε όλους μια πνευματική άσκηση μετά από κάθε συνάντηση με απόψεις, διατυπώσεις, συζητήσεις. Ποιο είναι το απόσταγμα αυτού που μόλις ακούσατε, διαβάσατε ή  σας είπαν;

Μπορείτε να αποτυπώσετε σε ένα κομμάτι χαρτί δυο-τρείς αράδες, αυτά που κατανοήσατε, όσα σας έκαναν εντύπωση;

Η ένδεια των  πρωτότυπων σκέψεων προέκυψε  μετά από μια αδιάφορη εβδομάδα από πλευράς επικαιρότητας  όπου με έναν μαγικό τρόπο όλοι συμφωνήσαμε  με την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και τώρα  συζητάμε εάν θα την επεκτείνουμε και σε άλλες κοινωνικές ή ηλικιακές ομάδες.

Μέσα σε μια εβδομάδα με μια απλή απόφαση αλλά συνάμα πολύ τολμηρή όλο το πεδίο αντιπαράθεσης κατέρρευσε, εξέλειψε.

Κανείς δεν μπορεί πλέον να αξιώσει σοβαρό λόγο για αντισυνταγματικότητες και ατομικά δικαιώματα.

Ο εμβολιασμός δεν είναι δικαίωμα, είναι σωτηρία, είναι το δώρο της επιστήμης.

Αδιάφορη  εβδομάδα γιατί ακόμα και η  κορύφωση της μάχης που αφορούσε τις εσωκομματικές εκλογές στο τρίτο μεγαλύτερο κόμμα του τρέχοντος κοινοβουλίου δεν έλαβε χώρα.

Το debate μεταξύ των διεκδικητών μιας θέσης με ενδιαφέρουσα  πολιτική ιστορία, αλλά χωρίς ξεκάθαρο μέλλον, δεν έγινε.

Οι δύο πρωταγωνιστές της μάχης δεν συμφώνησαν στη διεξαγωγή του.

Πόσα πολλά δεν μπορεί να σημαίνει αυτή η αδυναμία συνεννόησης από δύο πολιτικούς συντρόφους;

Μα να μην  δύνανται να συντονιστούν ώστε να προσφέρουν  μια πολιτική αντιπαράθεση ουσίας;

Δεν μας έδωσαν έτσι την ευκαιρία να τους κατηγορήσουμε για ένδεια πρωτότυπου πολιτικού λόγου ή να τους ευχαριστήσουμε για την διανοητική ευχαρίστησή που θα μας προσέφεραν.

Αντί αυτών όμως ο Έλον Μασκ  μας χάρισε την  πιο σημαντική σκέψη της εβδομάδας και που είναι και ο  τίτλος  της σημερινής ηλεκτρονικής σελίδας:

“Οι νόμοι και οι κανονισμοί ζούνε αιώνια και δεν υπάρχει απορριμματοφόρο για να τους μαζέψει…Όσο περισσότεροι γίνονται τόσο πιο πολύ μπλοκάρουν τις αρτηρίες της οικονομίας και της δημιουργικότητας.”

Έλον, ένας πρωτοπόρος, ένας δημιουργός, ένας φιλόσοφος, ένας επιχειρηματίας  που έτυχε και έγινε και δισεκατομμυριούχος.

Όταν τον ακούς έχεις το αντίθετο πρόβλημα από όταν ακούς τα ίδια και τα ίδια. Δεν προλαβαίνεις να γεμίζεις χαρτάκια με τις πρωτότυπες σκέψεις του.

Υποκλινόμαστε στους αεροναύτες του πνεύματος και ψάχνουμε να τους βρούμε παντού.