Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι κτύπησε φλέβα στην προσπάθεια του να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μία συγκεκριμένη αντιπολιτευτική στρατηγική.

Μία προσεκτική ανάγνωση των ανακοινώσεων του και μία ανάλυση των τάσεων που υποβόσκουν, θα δείξει ότι αυτή στηρίζεται πλέον στην προσπάθεια να υπονομεύσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στην διαχειριστική επάρκεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Δεν υπάρχει, βέβαια, τίποτα το καινοτόμο στην χάραξη της. Τα πάγια στοιχεία της, όπως έχουν εισαχθεί από τις ΗΠΑ όπου και μεγαλούργησε με τον Τραμπ είναι δύο: όταν βρεις το θέμα σου δάγκωσέ το όπως ο πεινασμένος σκύλος το κόκαλο και μην το αφήνεις με τίποτα. Και, μην διστάζεις ούτε στιγμή να λες ψέματα – όσο μεγαλύτερο τόσο το καλύτερο.

Στην Αμερική ο Τραμπ δεν έχει κανένα πρόβλημα να υπονομεύει τους θεσμούς. Αμφισβητώντας, χωρίς καμία απόδειξη αλλά με την συνεχή επανάληψη και την απόλυτη προσωπική πίστη του, την έκβαση των εκλογών, δεν ικανοποιεί απλά το εγώ του (που δεν μπορεί να δεχτεί ήττα) αλλά καταστρέφει έναν βασικό πυλώνα της δημοκρατίας—την αποδοχή από τους πολίτες του αποτελέσματος των εκλογών.

Στο μεγάλο ψέμα, ο Τραμπ αντέγραψε τον Γκέμπελς. Στο μεγάλο ψέμα, ο Αλέξης Τσίπρας ξεπερνά τον Τραμπ. στη μάχη για την εξουσία δεν γνωρίζει ηθικούς φραγμούς. Η ιστορία της Novartis το απέδειξε περίτρανα. Τα ψέματα για την ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την πανδημία αποτελούν μία επικίνδυνη προέκταση.

Το πρόβλημα για την κοινωνία είναι ότι ενώ σταδιακά βλέπουμε τα καρφιά να μπαίνουν στο φέρετρο των οικονομικών του Φρίντμαν – των οικονομικών του μικρού κράτους και της μεγάλης ελεύθερης αγοράς – και ενώ δεν έχει ακόμη σχηματιστεί ένα ξεκάθαρο νέο σώμα οικονομικών του Κέυνς, περνάμε υποχρεωτικά σε περίοδο όπου το κράτος οφείλει να παίξει, και θα παίξει, μεγαλύτερο ρόλο.

Δεν είναι μόνο ότι οι αγορές έδειξαν ένα σκληρό και ανάλγητο πρόσωπο απέναντι στην φτώχεια και στην ανθρώπινη δυστυχία. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η πανδημία έδειξε με σαφήνεια ότι απαιτείται η αναβάθμιση των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία) και ταυτόχρονα ο έλεγχος της συμπεριφοράς των εταιρειών. Διαφορετικά, η κοινωνική και πολιτική έκρηξη που θα ακολουθήσει θα κάνει την περίοδο του μεσοπολέμου να μοιάζει με πάρτι γενεθλίων.

Ένα παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία ανακοινώνει ότι βρήκε χάπι κατά του κορωνοϊού και έντεχνα αφήνει να διαρρεύσει ότι το κουτί (αγνώστου μεγέθους) θα κοστίζει $1000. Ας δεχτούμε πως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Τότε, ένα πράγμα είναι σαφές: η εταιρεία αυτή που έχει ωφεληθεί από κρατική χρηματοδότηση έρευνας όπως και από συναφείς κρατικές έρευνες –δεν αντικατοπτρίζεται το γεγονός αυτό στην τιμολόγηση της—η οποία απλά επιδιώκει την μεγιστοποίηση του κέρδους αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον άνθρωπο και την κοινωνία.

Αυτή, σε μικρογραφία,  είναι η ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού που δημιούργησε ο Φρίντμαν και διάδωσαν οι Ρίγκαν και Θάτσερ. Και γι’ αυτό, σήμερα, χρειάζεται το κράτος να ανακτήσει τον εποπτικό και αναδιανεμητικό ρόλο που με επιτυχία έφερε σε πέρας στην περίοδο 1945-1975.

Τα σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα, όμως, απαιτούν σχεδιασμό για το μέλλον, συσσώρευση γνώσης, πολιτικές που να προκύπτουν από τα δεδομένα και λειτουργική επάρκεια.

Τα χάλια της δημόσιας διοίκησης είναι γνωστά. Πάρτε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ΕΦΚΑ. Η απέχθεια του ΣΥΡΙΖΑ για πολιτικές που βασίζονται στην επιστήμη—στα γεγονότα και στα δεδομένα – είναι επίσης πασίγνωστη. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τους υπουργούς παιδείας της τετραετίας ΣΥΡΙΖΑ – Φίλης, Μπαλτάς, Γιαβρόγλου: η αποθέωση της ιδεολογίας ως άστρο – οδηγός για την μάθηση.

Η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση με σχέδιο, συνέπεια και τόλμη. Κυβέρνηση που να μην κάνει πίσω. Ανοιχτή στις προκλήσεις και τα ρεύματα της εποχής. Αποφασισμένη και ξεκάθαρη. Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν είναι και ποτέ δεν θα γίνει. Οι ιδεολογικές παρωπίδες του το εγγυώνται.

Ας προσέξει η κυβέρνηση. Η νέα αντιπολιτευτική τακτική είναι ύπουλη. Ακουμπά στο βαθύτερο θυμικό του πολίτη, που στα πάνω-κάτω αναζητά σιγουριά. Αν τα λάθη της κυβέρνησης αυξηθούν, τότε η κατάσταση θα γίνει επικίνδυνη. Αν υπάρχει ένα πλεονέκτημα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αφήσει να αμφισβητηθεί ή να χάσει αυτό είναι της διαχειριστικής επάρκεια της.