Και Εγένετο «Νέα Αριστερά». Το ελληνικό κοινοβούλιο απέκτησε ένατο κόμμα.  Το ερώτημα για τους πολίτες, είναι τι να το κάνουν; Γιατί η εικόνα συνολικά του πολιτικού φάσματος αρχίζει να είναι αρκετά συγκεχυμένη.

Στη άκρα δεξιά πλευρά υπάρχουν δύο κόμματα που ούτε διακριτή φωνή, ούτε διακριτή ιδεολογία έχουν. Αν δεν ήταν για την (αδόκιμη—στην πολιτική μιλάς και απαντάς με πολιτικούς όρους)  δίωξη κατά των Σπαρτιατών κανένας δεν καταλαβαίνει την διαφορά από τη Νίκη.

Με ευρωπαϊκούς όρους η Ελεύθερη Λύση δύσκολα ταξινομείται στην άκρα δεξιά. Κόμμα έντονα προσωπικό, με φωνακλά αρχηγό, όπου ο επιθετικός λόγος χρησιμοποιείται για να καλύψει την ιδεολογική του φτώχια. Περισσότερο ως «θεοκρατικό» μόρφωμα θα το χαρακτήριζε κανείς, παρά ως πολιτικό.

Στην άκρα αριστερά το ΚΚΕ διακρίνεται για την διαύγεια των θέσεων του και την συνέπεια του. Ένα «καθαρό» ιδεολογικά και συνεπές λειτουργικά κόμμα. Γνωρίζεις τι θα πει, ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του, πως θα πράξει και θα πορευτεί.

Αν η Πλεύση Ελευθερίας υπήρχε το 2015 θα μπορούσε να είχε τότε χαρακτηριστεί ως άκρα αριστερά, πολύ κοντά στο ΚΚΕ, απ’ όπου εξάλλου έλκει την καταγωγή της. Σήμερα, είναι η ομάδα (η λέξη κόμμα κ δεν ταιριάζει) της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Τι ακριβώς εκπροσωπεί, σε ποιους ακριβώς απευθύνεται είναι κάπως θολό. Για να μην πούμε πολύ θολό. Πάντως, η αρχηγός είναι…εδώ και έτοιμη να ανατρέψει τα πάντα. Το κακό είναι ότι οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες δεν την ευνοούν. Το ΚΚΕ, τουλάχιστον, έχει το γνώθι σαυτόν.

Στην κεντροαριστερά θεωρείται πως ανήκει το ΠΑΣΟΚ. Στην πράξη το ιδεολογικό του αποτύπωμα δίνεται …δια της αφαιρέσεως: δεν είναι άκρα δεξιά, δεν είναι άκρα αριστερά, δεν είναι κεντροδεξιό, άρα αν δεν είναι κεντροαριστερό τότε τι είναι; Η απάντηση ανάγεται στην ιστορία: είναι το ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο—αυτή είναι η θεώρηση.  Αν είναι τώρα το ΠΑΣΟΚ το Ανδρέα Παπανδρέου (αν κι αυτό μάλλον μας τέλειωσε με τον Τζοχατζόπουλο) ή το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη (αν και σημαντικό μέρος του μετακόμισε στη Ν.Δ.) δεν είναι ακόμη ευκρινές. Κανονικά ο πολιτικός κόσμος χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη αλλά προς το παρόν τουλάχιστον αυτό έχει ιδεολογικά προσδιοριστεί κατά μάλλον περιστασιακό τρόπο, δηλαδή ανάλογα με τις εξελίξεις—τις υποκλοπές, το φορολογικό, το πράσινο της Αθήνας κοκ.

Στην αριστερά υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις διαδοχικές, βαριές εκλογικές ήττες μας προέκυψε το κόμμα Κασσελάκη (για την ακρίβεια Κασσελάκη- Παππά- Πολάκη) και η Νέα Αριστερά. Ο Στέφανος Κασσελάκης λέει πως οι Δώδεκα έφυγαν γιατί τους πήρε τις καρέκλες. Οι Δώδεκα υποστηρίζουν ότι η ιδεολογία του Κασσελάκη δεν είναι «αριστερή» και η λειτουργία του αντιδημοκρατική. Στο τωρινό στάδιο η ιδεολογία του Κασσελάκη είναι με ευκρίνεια ακριβώς αυτό: ιδεολογία Κασσελάκη—οπότε η Νέα Αριστερά μάλλον έχει δίκαιο.  Αδιευκρίνιστη, όμως,  είναι η ιδεολογία της Νέας Αριστεράς. Είναι του Αλέξη Τσίπρα; Αλλά αυτός πρώτα έφυγε και τώρα ίσως επιστρέφει (έμμεσα ήδη το έκανε)  στο κόμμα Κασσελάκη. Είναι η ιδεολογία Πολάκη; Αλλά αυτός πρώτα αποκηρύχτηκε και τώρα βασιλεύει. Αν η Νέα Αριστερά επιδιώκει να είναι σοσιαλδημοκρατία με ευρωπαϊκούς όρους θα πρέπει να συγκρουστεί άγρια με το ΠΑΣΟΚ. Στην περίπτωση αυτή, πάντως, επιστρέφουμε στην αρχική ερώτηση για το ΠΑΣΟΚ: ποια επιδιώκει να είναι η ταυτότητά του;

Μέσα σ’ αυτόν τον ιδεολογικό αχταρμά η Ν.Δ. έχει ξεκάθαρα τοποθετηθεί στην κεντροδεξιά με την περίφημη αλά Giddens τριγωνοποίηση. Θαυμάσιο πνευματικό κατασκεύασμα, δεν απέκτησε τζάμπα την φήμη του το L.S.E., με άμεσα πρακτική εφαρμογή. Φτάνει, βέβαια, να το έχεις κάνει κτήμα σου και να έχεις τα κότσια να το εφαρμόσεις. Δεν είναι εύκολο να ιππεύεις δύο άλογα.

Στο πλαίσιο αυτό, η εκλογική υπεροχή της Ν.Δ. δεν είναι παράδοξη. Κι όταν γράφεται πως το κόμμα αυτό έχει ως αντίπαλο τον εαυτό του, η αναφορά είναι ότι κινδυνεύει να εμφανιστεί λιγότερο κοινωνικά ευαίσθητη απ’ ότι χρειάζεται για να συγκρατήσει την αριστερή της πτέρυγα και λιγότερο αυστηρή σε θέματα ασφάλειας και άμυνας απ’ ότι χρειάζεται για να συγκρατήσει την δεξιά της πτέρυγα.

Η ιδεολογική και διαχειριστική θολούρα που επικρατεί στα άλλα κόμματα προσφέρει στη Ν.Δ. ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Η σπάταλη χρήση του, όμως, όπως για παράδειγμα όταν αποφεύγονται οι στοχευμένες παρεμβάσεις μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια του.

Η ελληνική κοινωνία, όπως έχω γράψει και θα ξαναγράψω, έχει ωριμάσει, Απέκτησε γνώση, έγινε αυστηρή στην κρίση της, δεν παρασύρεται από υποσχέσεις, διέπεται από ρεαλισμό και, ως ένα βαθμό, κυνισμό. Λίγο την ενδιαφέρουν οι ιδεολογίες, πολύ οι αποτελεσματικές πράξεις. Θέλει ηγέτη που να συνδυάζει το όραμα με την πραγματικότητα της καθημερινότητας.

Δύσκολη εξίσωση. Όποιες την αγνοήσει χάνει. Όποιος δεν την λύσει πάλι χάνει.

Διαβάστε επίσης

Ποιος ελέγχει την Τεχνητή Νοημοσύνη ώστε να μην ζωντανέψει ο Φρανκεστάιν;