Λογικό ήταν πως η πρόταση του πρωθυπουργού να εκδώσει η Ε.Ε. (μέσω της κεντρικής της τράπεζας) ομόλογα για την χρηματοδότηση των αμυντικών δαπανών, θα εύρισκε την άρνηση ορισμένων κρατών—τα κράτη που είναι οι… συνηθισμένοι ύποπτοι. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία σ’ αυτά περιλαμβάνονται η Ολλανδία, η Δανία, η Σουηδία, η Αυστρία και, φυσικά, η Γερμανία.

Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι οι συγκεκριμένες χώρες διαχρονικά δαπανούν κάτω από το 2% του ΑΕΠ τους  για την άμυνα και μόλις πρόσφατα, το 2023, η τάση αντιστράφηκε δείχνοντας αύξηση δαπανών. Με εξαίρεση την Δανία, όπου η αμυντική της δαπάνη προβλέπεται να φτάσει το 2% φέτος (το 2024) οι άλλες αυξάνουν μεν την δαπάνη τους, υπολείπονται όμως του στόχου του 2%, που θεωρείται το ελάχιστο απαιτητό για το ΝΑΤΟ.

Στην κορυφή της λίστας, με τις υψηλότερες δαπάνες είναι η Πολωνία, ακολουθεί το Η.Β. και έπεται στην τρίτη θέση η Ελλάδα με την Φινλανδία στην 4^η – όλες υπερβαίνουν το 2%.

Μετά ακολουθεί χάος με την μεγάλη πλειοψηφία να καταφέρνει, τώρα μόλις να φτάνει το 2%.

Οι χώρες με την χειρότερη εικόνα, είναι οι Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία, Ισπανία και, εσχάτη η Γερμανία. Η διαφορά της συγκεκριμένης χώρας απ’ όλες τις άλλες είναι τεράστια. Με το 2% ως μηδέν, το 2014 η Γερμανία η απόκλιση της Γερμανίας ήταν στο -30%, διπλάσια από την αμέσως χειρότερη χώρα, την Ισπανία με -15%.

Η Γερμανία, λοιπόν, που στήριξε το οικονομικό της «θαύμα» στους μετανάστες εργάτες, στην μεγάλη αγορά της κομμουνιστικής Κίνας, στην φτηνή ενέργεια της δικτατορικής Ρωσίας και στους άνισους όρους εμπορίου με τους εταίρους της στην Ε.Ε. – συγκεκριμένα με τον Ευρωπαϊκό Νότο—μεταξύ άλλων βοηθήθηκε και από την πλήρη αδιαφορία ως προς την άμυνα της. Αναμενόμενη απειρία της στην αντιμετώπιση των Χούτι. Βολεύτηκαν οι άνθρωποι και κόντεψαν να πετύχουν σε καιρό ειρήνης ότι απέτυχαν σε καιρό πολέμου.

Αν υπάρχει ένα θέμα στο οποίο ο απαράδεκτος Tramp είχε δίκαιο, αυτό ήταν στην απαίτηση του να μοιραστούν οι πλούσιες χώρες της Ευρώπης τα αμυντικά βάρη που για λογαριασμό τους σήκωνε η Αμερική.

Η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ βρίσκονται, όμως, τώρα, μπροστά στην γεωπολιτική αλήθεια: θα στηρίξουν την Ουκρανία ή θα αφήσουν τον Putin ελεύθερο να προβάλει και να επιβάλει την στρατιωτική ισχύ της νέας Ρωσίας;

Είναι σαφές ότι έχουμε περάσει σε φάση παγκόσμιων εξοπλισμών – κι αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Η διαδικασία θα μπορούσε να σταματήσει αν υπήρχε περιθώριο συζήτησης με την Ρωσία. Όσο αυτό δεν υπάρχει, διότι η Ρωσία δεν το θέλει, τότε ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός θα συνεχίζεται.

Η Γαλλία και η Ιταλία φαίνεται ότι συνειδητοποίησαν την κατάσταση και στηρίζουν κατά τα φαινόμενα την πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού.

Το ερώτημα για τους μύωπες παραμένει. Θα συνειδητοποιήσουν την επικινδυνότητα της ισχύουσας ισορροπίας δυνάμεων ή θα συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα;

Το καταλαβαίνουν οι μύωπες που είναι κατά των ομολόγων για την άμυνα; Μάλλον όχι.

Διαβάστε επίσης

Γιατί δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο με τα επιτόκια