Η μεγάλη  μάχη του πολέμου υπέρ της δημοκρατίας στις ΗΠΑ τώρα ξεκινά.

Ο Tramp επίσημα ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του. Το 47% των οπαδών του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων τον στηρίζει. Θα τον ψήφιζαν για πρόεδρο. Το 60% πιστεύει ότι πρέπει να κάνει την καμπάνια. Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα «καλά» είναι ότι πριν από μερικές εβδομάδες το 60% ήταν 70%. Και ότι το 1/3 του κόμματος στηρίζει τον κυβερνήτη της Φλώριδας Ron DeSantis. Το μη χείρον βέλτιστον.

Μία επανεκλογή του Tramp θα σήμαινε μία Αμερική σε διαρκή σύγκρουση – πρώτα με τον εαυτό της και μετά με τους συμμάχους της.

Εσωτερικά, ο Tramp ανέδειξε και μεγέθυνε όλα τα ρήγματα που υπήρχαν στην κοινωνία: τον ρατσισμό, τον μισογυνισμό, την διάκριση ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους, την αποβιομηχανοποίηση, τις διχαστικές επιπτώσεις της τεχνολογίας, τον αυταρχισμό- ανδρισμό που εκφράζεται με την οπλοφορία.

Έχοντας έχει την τύχη να συμπέσει με την δική θητεία η αναπλήρωση των θέσεων στο Ανώτατο Δικαστήριο, φρόντισε να διορίσει συντηρητικούς –με την έννοια ότι ερμηνεύουν το νόμο αυστηρά σύμφωνα με το Σύνταγμα. Το πρόβλημα είναι ότι το Σύνταγμα γράφτηκε πριν από δύο και κάτι αιώνες και δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να προβλέψει τις εξελίξεις, τις αλλαγές, τις ανατροπές που έχουν συμβεί έκτοτε – όσο σοφό κι αν ήταν.

Στο εξωτερικό, ο Tramp είναι θαυμαστής του Putin και του Erdogan. Αδιαφορεί για την κλιματική αλλαγή και για την προστασία του περιβάλλοντος. Δεν το ενδιαφέρει το ΝΑΤΟ. Αντιπαθεί την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θεωρεί το Ηνωμένο Βασίλειο ξεπεσμένο και άνευ σημασίας. Στην Λατινική Αμερική στηρίζει τις δικτατορίες. Την Κίνα την βλέπει ως εχθρό που οφείλει να πατάξει.

Όταν βροντοφωνάζει Make America Great Again, στην ουσία εννοεί Make Tramp Great Again. Εγωκεντρικός, κακεντρεχής, εκδικητικός, ασταθής, ξερόλας, μία σχεδόν διπολική προσωπικότητα, θέλει να έχει γύρω του ανθρώπους που να του ανεβάζουν το εγώ του. Να του λένε πάντα «ναι», να τον θαυμάζουν, να τρέφουν την έπαρση του. Οι θεσμοί του είναι αδιάφοροι. Πιστεύει βαθιά ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει – οι κανόνες δεν θεσπίστηκαν γι’ αυτόν. Και όσες φορές έχει βρεθεί αντιμέτωπος με το νόμο, τότε καταφεύγει σε ατελείωτες δικαστικές διαμάχες.

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του έγινε για να τραβήξει την προσοχή από την ήττα των υποψηφίων του και να την μετατρέψει σε κάλεσμα προς το κόμμα λέγοντας στους οπαδούς του «μαζί μου δεν θα χάσετε». Γι’ αυτό επεδίωξε να αλλάξει την ηγεσία του κόμματος στην Γερουσία και, έμμεσα, στην Βουλή.

Έγινε, επίσης, για να ανακόψει το ρεύμα του DeSantis αλλά και επειδή πιστεύει ότι έτσι αποκτά μία μορφή ασυλίας απέναντι στις σοβαρές νομικές υποθέσεις που τον κυνηγούν. Θα μπορεί εύκολα τώρα να υποστηρίξει ότι οι δύο πιο σοβαρές κατηγορίες, για την απομάκρυνση και απόκρυψη μυστικών εγγραφών η μία, και οι οικονομικές ατασθαλίες στην μητέρα- εταιρεία όλων των δραστηριοτήτων του η άλλη, είτε έχουν πολιτικά κίνητρα είτε δεν μπορούν να τον «αγγίξουν» ακριβώς επειδή είναι υποψήφιος.

Οι προεδρικές εκλογές του 2024 θα είναι για την ψυχή της Αμερικής. Για την δημοκρατία στην μάχη κατά του αυταρχισμού. Για το ανεξέλεγκτο «εγώ» απέναντι στο δομημένο και υπεύθυνο κοινωνικό σύνολο.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι θα πρέπει να τρέμουν μόνο στην ιδέα ότι ο Tramp μπορεί να βρεθεί ξανά στον Λευκό Οίκο.

Διαβάστε επίσης

Προς ένα αδιέξοδο και σκοτεινό μέλλον