Η μάχη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι ξεκίνησε για τα καλά

Υπήρξαν, και υπάρχουν, πολλοί που εμμένουν να αποδίδουν στον Putin αυτό που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν «το όφελος της αμφιβολίας». Στις ΗΠΑ ο γερουσιαστής Rand Paul έφτασε στο σημείο να δικαιολογήσει την Ρωσία, ρωτώντας με δήθεν αθώο ύφος «μα δεν ήταν αυτά τα κράτη μέρος της Σοβιετικής Ένωσης;» όταν ο υπουργός εξωτερικών Anthony Blinken αναφέρθηκε στις συγκρούσεις που προκάλεσε ο Putin με την Γεωργία και την Μολδαβία.

Η σημερινή ανακοίνωση της Λευκορωσίας για την ενίσχυση και επέκταση του λεγόμενου Union State (δηλαδή του υπερεθνικού οργανισμού που θεωρείται πως αντιπροσωπεύει την ένωση των δύο κρατών) δείχνει τον δρόμο για τις τελικές επιδιώξεις του Ρώσου δικτάτορα.

Ο στρατηγός Rustam Minnekayev, εξάλλου, ως επικεφαλής της κεντρικής στρατιωτικής διοίκησης της Ρωσίας, δεν δίστασε να μιλήσει. Στόχος μας, αποσαφήνισε, είναι η επέκταση της Ρωσικής ζώνης ώστε να καλύψει το σύνολο της νότιας Ουκρανίας και να την ενώσει με την άκρη της Υπερδνειστερίας.

Αναλυτές του ΝΑΤΟ εκτιμούν ότι αν ο Putin καταφέρει να υλοποιήσει αυτό το σχέδιο, τότε η επόμενη κίνηση του θα είναι να ενώσει την περικυκλωμένη περιοχή του Kaliningrad με το Ρωσικό έδαφος, καταλαμβάνοντας το Suwalki Pass, από την Λιθουανία.

Όλα αυτά δείχνουν σε πόλεμο διαρκείας στην Ουκρανία, όπου η πραγματική σύγκρουση θα είναι ανάμεσα στην Ρωσία και τις ΗΠΑ. Σε επίρρωση, έρχεται η σημερινή απόφαση του προέδρου Biden να προσφέρει στην Ουκρανία  στρατιωτική, οικονομική και ανθρωπιστική βοήθεια αξίας $33 δισ. πέρα από τα $12,5 δισ. που έχουν ήδη αποφασιστεί.

Αν ο Putin επιδιώκει να αναβιώσει, έστω μερικώς την δόξα της Σοβιετικής Ένωσης, στην άλλη άκρη του κόσμου η Κίνα δεν δέχεται αδιαμαρτύρητα την Αμερικανική κυριαρχία. Πέρα από τις παραδοσιακές αντιδράσεις της στην διέλευση πολεμικών πλοίων των ΗΠΑ στα στενά της Taiwan, με μία κίνηση του ο Ασιατικός γίγαντας έχει αναστατώσει την ισορροπία δυνάμεων στον Ειρηνικό.

Η μυστική συμφωνία της Κίνας με τα Solomon Islands (μυστική με την έννοια ότι μόνο μέρη της έχουν δει το φως της δημοσιότητας) έχει ξεσηκώσει πολιτική θύελλα στην Αυστραλία. Η υποψία είναι ότι o πρωθυπουργός Manasseh Sogavare έχει συμφωνήσει στην παρουσία όχι μόνο στρατιωτικών και ναυτικών δυνάμεων της Κίνας στα Νησιά του Σολομώντος αλλά και στον καταυλισμό δυνάμεων ασφαλείας και προστασίας του πληθυσμού από…φυσικές καταστροφές.

Και οι πλέον δύσπιστοι πλέον, οφείλουν να παραδεχτούν ότι οι βάσεις στις οποίες στηρίχτηκε η λειτουργία του μεταπολεμικού παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης δεν ισχύουν πιά. Η γεωπολιτική δυναμική είναι σε διαρκή ανακατάταξη, οι στόχοι κρατών και ηγετών διαφοροποιούνται, η στρατιωτική ισχύ επανέρχεται στο προσκήνιο, το παιγνίδι του παγκόσμιου πολιτικού πόκερ έχει γίνει εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ο Putin διαρκώς προειδοποιεί την Δύση να μη ανακατευτεί στους πολέμους του, κραδαίνοντας το φόβητρο του πυρηνικού πολέμου. Η παγκόσμια κοινότητα έχει γυρίσει σε εποχές που νόμιζε πως είχε αφήσει πίσω για πάντα. Γιατί, στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον Putin, στον Stalin και στον Hitler.

Αυτή η νοοτροπία του ισχυρού που εκβιάζει έχει ιστορικές καταβολές και ξυπνά μνήμες. Έχει πάντα καταλήξει σε συμφορές για την ανθρωπότητα—διότι στην ουσία καλύπτει έναν άνθρωπο που είναι είτε ανισόρροπος είτε εξαιρετικά φοβισμένος. Όποια και να είναι η περίπτωση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: οι κίνδυνοι καταστροφής διογκώνονται γεωμετρικά.

Όσο ο χρόνος κυλά και όσο ο πόλεμος διαρκεί, μέρος της παγκόσμιας κοινότητας σαφέστατα θα ταχθεί με την άποψη ότι δεν μπορεί η ανθρωπότητα να βυθιστεί στο χάος για χάρη της Ουκρανίας, ή της Μολδαβίας ή της Λιθουανίας. Αυτός είναι ο στόχος του Putin – να σπάσει το εναντίον του μέτωπο. Κι αν, παράλληλα, η Κίνα αποφασίσει πως αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να αμφισβητήσει τις ΗΠΑ στην Ασία και στον Ειρηνικό, τόσο το καλύτερο.

Η Δύση αντιμετώπισε ένα ταυτόσημο δίλημμα με τον Χίτλερ. Η διαφορά είναι ότι τότε δεν υπήρχαν τα πυρηνικά. Η μπλόφα του Putin είναι ότι δεν θα διστάσει να τα χρησιμοποιήσει. Η Δύση, όμως, δεν έχει άλλη λύση παρά να «δει» την μπλόφα του. Διαφορετικά δεν έχει παρά να παραδώσει τα κλειδιά της δημοκρατίας και τεσσάρων αιώνων Διαφωτισμού, στη χέρια του Putin και του Xi Jinping.

Οι κινήσεις στην γεωπολιτική και ιδεολογική σκακιέρα ξεκίνησαν. Η διάρκεια του παιγνιδιού είναι άγνωστη – αλλά δείχνει ότι θα είναι είτε πολύ βραχεία είτε πολύ μεγάλη. Η έκβαση είναι αβέβαιη. Ο αυταρχισμός έχει σύμμαχο την αναγκαστική σιωπή και καταπίεση. Η δημοκρατία έχει εχθρό την ανθρώπινη αδυναμία να δεχτεί ότι η υπεράσπιση της έχει κόστος. Μερικές φορές πολύ μεγάλο.

Διαβάστε επίσης

Τα πρώτα καμπανάκια χτύπησαν