Ο πειρασμός να ασχοληθεί κανείς με τις γελοιότητες του ΣΥΡΙΖΑ και τα ξινά σταφύλια που προκάλεσε στο ΠΑΣΟΚ η υποψηφιότητα Διαμαντοπούλου δεν είναι μεγάλος.
Ο μεν Κασσελάκης θα μείνει πλέον γνωστός με την φράση «όποιος διαφωνεί να φύγει», οπότε σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κόμμα των κολάκων και των στελεχών χωρίς γνώμη. Στο δε ΠΑΣΟΚ θα περίμενε κανείς περισσότερη συζήτηση για προβλήματα και προγράμματα και λιγότερη με προσωπικές επιθέσεις – λες και η αποχή από τα κομματικά για την οποία κατηγορούν την Άννα Διαμαντοπούλου είναι αμαρτία. Πολλοί θα την έβλεπαν ως εξυπνάδα, ωριμότητα και πλεονέκτημα.
Τα καθ’ ημάς, όμως, ωχριούν μπροστά στην πλήρη ανατροπή που έφερε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η αποχώρηση Μπάιντεν. Αν δεν είναι αληθινή η θεωρία συνομωσίας ότι το όλο εγχείρημα σχεδιάστηκε για να φέρει τον Τραμπ σε δύσκολη θέση, είναι πάντως ευρηματική. Διότι, ο περίπατος που ανέμενε ο πρώην πρόεδρος μετά την καταστροφική για τους Δημοκρατικούς τηλεμαχία, δεν πρόκειται να συμβεί.
Η πρώτη μέτρηση κοινής γνώμης μετά την αποχώρηση Μπάιντεν έδωσε στην Κάμαλα Χάρις προβάδισμα δύο μονάδων έναντι του Τραμπ. Βέβαια, στις ΗΠΑ οι εθνικές μετρήσεις δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία όσο η κατανομή ανά πολιτεία. Όπως και πριν την αποχώρηση, όπως και το 2016 και το 2020 το παιγνίδι θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό από τα αποτελέσματα στις πολιτείες Αριζόνα, Γεωργία, Μίσιγκαν, Νεβάδα, Πενσυλβάνια και Ουισκόνσιν. Οι άλλες πολιτείες είναι σχετικά μπετοναρισμένες. Αυτές είναι «μετακινούμενες» πολιτείες.
Η Χάρις δεν θα είναι εύκολη αντίπαλος και όσοι την έχουν υποτιμήσει μέχρι σήμερα μάλλον θα εκπλαγούν. Στην πρώτη της εμφάνιση βγήκε «πυροβολώντας» και με τα δύο εξάσφαιρα. Το μεγάλο της πλεονέκτημα είναι ότι εξαφάνισε την επιλογή που δεν ήθελε η πλειοψηφία των πολιτών: να ψηφίσουν με βάση το μη χείρον βέλτιστον. Μέσα σε μία νύχτα, οι ανεξάρτητοι, οι αναποφάσιστοι, οι διστακτικοί, όσοι θα ψήφιζαν με βαριά καρδιά, είδαν τα διλήμματα τους να εξαφανίζονται.
Οι πολίτες που κρίνουν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ δεν έχουν πλέον να αποφασίσουν ανάμεσα σε δύο «παππούδες» — που δεν τους ήθελαν έτσι κι αλλιώς. Έχουν να αποφασίσουν ανάμεσα σ’ έναν ψεύτη, μισογύνη, απατεώνα γέρο και μία θεληματική, πετυχημένη, ικανή νέα γυναίκα. Ακόμη κι αν η περίοδος της αντιπροεδρίας δεν την ανέδειξε, η Χάρις εξακολουθεί να αποτελεί την επιλογή που ανοίγει ορίζοντες.
Ο Τραμπ ήδη την «έβαψε» ως χειρότερη από τον Μπάιντεν αριστερή, και είναι σαφές ότι θα της επιτεθεί ως ανίκανη, υπέρ της φορολογίας και των ανοιχτών συνόρων, δημιουργώντας έτσι κίνδυνο για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Το πρώτο χτύπημα κάτω από την μέση ήρθε με την προσπάθεια να της στερήσουν την χρήση των χρημάτων που είχε συγκεντρώσει ο Μπάιντεν. Η απάντηση ήρθε άμεσα με την Χάρις να απευθύνεται σ’ εκείνους τους Ρεπουμπλικάνους που είχαν στηρίξει την Νίκη Χέιλη λέγοντας μάλιστα πως ποτέ δεν θα ψηφίσουν τον Τραμπ και θα απόσχουν. «Ελάτε μαζί μου» τους κάλεσε.
Ο εκλογικός αγώνας στις ΗΠΑ θα εξελιχθεί σε άγρια… κλοτσοπατινάδα: δικαστικές προσφυγές, ακραίες θέσεις, ποταπές εκφράσεις, φοβέρες, εκβιασμούς, φυσικές συγκρούσεις. Η κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη και, δυστυχώς, το δικαστικό σώμα έχει κομματικοποιηθεί έντονα. Ο Τραμπ κουβαλά στην πλάτη του τις υπερβολές της θητείας του, τις εμμονές της ήττας του, τα ακραία σχέδια του για εκδίκηση, την κλίση του προς τον αυταρχισμό, την ιδεολογία της αμερικανικής εσωστρέφειας.
Η Χάρις είναι ότι το αντίθετο του Τραμπ, ικανή να κινηθεί με επιτυχία τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική — γεγονός που λίγοι γνωρίζουν καθώς σκόπιμα κράτησε χαμηλό προφίλ στο θέμα αυτό. Γνώστες της λειτουργίας του Λευκού Οίκου τονίζουν ότι συμμετείχε σε όλες τι συζητήσεις για την εξωτερική πολιτική. Αυτή, εξάλλου, πήγε στο Παρίσι για να χαϊδέψει τον μακρόν, που ήταν έξαλλος με την απόφαση της Αυστραλίας να ακυρώσει την παραγγελία για τα Γαλλικά υποβρύχια και να πάρει τα πυρηνοκίνητα των ΗΠΑ.
Περίπου εκατό ημέρες μας χωρίζουν από την στιγμή της αλήθειας. Η μάχη δεν θα είναι ούτε καθαρή, ούτε άνιση. Τα λεφτά μου πάντως είναι στην Χάρις.
Διαβάστε επίσης