«Κάθε θαύμα κρατάει τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις», λέει η σοφή λαϊκή παροιμία και σίγουρα στο επικοινωνιακό επιτελείο του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη, θα το γνωρίζουν πολύ καλά.

Στην Ελλάδα βέβαια μπορεί να κρατάνε περισσότερο τα… θαύματα για περσόνες που εμφανίζονται από το πουθενά έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού life style που δε συναντάμε συχνά.

Χαρακτήρισαν τον Κασσελάκη νέο… Τσε. Άλλοι τον είπαν Κένεντι της ψωροκώσταινας κι άλλοι «Κεν» της Μπάρμπι. Μέχρι και με γενειάδα του Άρη Βελουχιώτη τον συναντήσαμε στα social media, τα οποία ανεβάζουν και κατεβάζουν πολιτικούς στο άψε – σβήσε.

Μπουχτίσαμε, όμως, πια με την «Κασσελακιάδα» που εσκεμμένα ή επειδή «πουλάει» ακόμη τρελά, συνεχίζεται σαν κακοφορμισμένη πληγή ή σαν ξεπερασμένο σήριαλ του Φώσκολου.

Αφού μάθαμε τα πάντα για τον Κασσελάκη, τον Τάιλερ, τη σκυλίτσα τους, τον μπαμπά, τη μαμά, τον αδερφό και όλο το σόι στην Ελλάδα και την Αμερική ας πάμε παρακάτω.

Η χώρα έχει πολλά προβλήματα που χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης και λύσης για να χάνουμε όλοι χρόνο με τον αρχηγό ενός κόμματος που ακόμη δεν έχει μιλήσει για πολιτική αλλά συνεχίζει να κάνει καριέρα ως τηλεοπτικός αστέρας που είδε φως και μπήκε στο δεύτερο κόμμα της χώρας.

Το αναλύσαμε το φαινόμενο, το συζητήσαμε, είπαμε για την μεταπολιτική και την κατάπτωση του πολιτικού συστήματος της χώρας. Φτάνει πια.

Πάμε παρακάτω γιατί χάνουμε το δάσος κοιτάζοντας το δέντρο.

Μπορεί η «Κασσελακιάδα» να ανεβάζει τα νούμερα των πρωινάδικων ή να έχει ενδιαφέρον σε επίπεδο παραπολιτικής. Ποιος θα φύγει, ποιος θα μείνει, αν θα διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή τι σκέφτεται να κάνει ο… Αλέξιος ο Μέγας.

Όμως η συντριπτική πλειονότητα του λαού ενδιαφέρεται για άλλα. Και πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και τα μέσα ενημέρωσης για τα πραγματικά προβλήματα που ενδιαφέρουν τον κόσμο.

Η απομάκρυνση από την καθημερινότητα, η δημιουργία ενός πολιτικού κλειστού γυάλινου πύργου που ομφαλοσκοπεί και ασχολείται συστηματικά πότε με τον Μητσοτάκη, πότε με τον Τσίπρα ή τον Κασσελάκη και τον Ανδρουλάκη αλλά όχι με την αντιμετώπιση των συσσωρευμένων προβλημάτων, απομακρύνει τους πολίτες από την ίδια την ουσία της πολιτικής. Ή οδηγεί τον κόσμο σε ακραίες και επικίνδυνες ατραπούς.

Η ουσία της πολιτικής είναι π.χ. ο εκσυγχρονισμός του κράτους, η δημιουργία σύγχρονων υποδομών, η εμπέδωση της ασφάλειας των πολιτών, η αντιμετώπιση κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων όπως η φτώχεια, η βία μεταξύ ανηλίκων, οι ανισότητες στην αγορά εργασίας, οι γυναικοκτονίες, η φυγή των νέων στο εξωτερικό, το ασαφές και πολλές φορές αντιεπενδυτικό περιβάλλον που εμποδίζει την άνθηση της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας.

Λησμονήσαμε τα Τέμπη και τι οδήγησε σ’ αυτό το φριχτό έγκλημα;

Ξεχάσαμε τις πλημμύρες και την καταστροφή που έφεραν στην οικονομία, το περιβάλλον, τις τοπικές κοινωνίες;

Μπορούμε να είμαστε απαθείς μπροστά στα μεγάλα οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα που αγγίζουν και τη χώρα μας;

Μπορούμε να αγνοούμε το μέγεθος της ακρίβειας που ροκανίζει τα εισοδήματα των πολιτών και καθιστά ακόμη πιο δύσκολες τις συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα;

Όχι, όλα αυτά δεν πρέπει να τα ξεχνάμε διότι αυτά είναι και τα πραγματικά διακυβεύματα.

Κανένας Κασσελάκης και καμιά life style έκφανση της πολιτικής δεν μπορεί να μας απασχολεί περισσότερο από την (μηδενική) αξία που έχουν.

Δεν μπορεί να έσσονται πάντα πρώτοι οι τελευταίοι σε μια χώρα που καθημερινά απογοητεύει τους πολίτες της.

Αν, λοιπόν, όλοι θέλουμε να προσφέρουμε στον τόπο, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, ας δούμε την ουσία κι ας αφήσουμε τα επουσιώδη.

Ένα σοφό γνωμικό λέει:

«Αναρωτήθηκα γιατί κάποιος δεν έκανε κάτι. Μετά συνειδητοποίησα ότι ο κάποιος ήμουν εγώ».

Αυτό είναι το αποτέλεσμα όσων παρασύρονται από εφήμερες κακοπαιγμένες θεατρικές παραστάσεις με… ηθοποιούς διάττοντες αστέρες που είδαν φως και μπήκαν.

Διαβάστε επίσης:

Κικίλιας: Κράτος, πολιτικοί, επιστήμονες και πολίτες όλοι μαζί να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις για όσα έρχονται στο μέλλον

Κασσελάκης: Θεσμικό πραξικόπημα σε ΑΔΑΕ και ΕΣΡ

Μητσοτάκης για Κασσελάκη: Άλλο ο εκσυγχρονισμός και άλλο ο μοντερνισμός