Στην Ευρώπη ο κορoνοϊός κάνει θραύση. Στις ΗΠΑ, ελέω Τραμπ, συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του. Κράτη που είχαν αποσπάσει συγχαρητήρια για την αντιμετώπιση του πρώτου κύματος, δείχνουν να λυγίζουν με την έλευση του δεύτερου. Στην Κοζάνη επιβλήθηκε το lockdown. Το μέλλον παραμένει αβέβαιο. Και σκοτεινό.

Με αυτές τις συνθήκες το κύμα των απεργιών μόνο αγανάκτηση προκαλεί. Τα αιτήματα είναι είτε άσχετα είτε εξωπραγματικά. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Η Ομοσπονδία Συνδικάτων Μεταφορών Ελλάδος (ΟΣΜΕ) διαμαρτύρεται διότι η ανάθεση μεταφορικού έργου στα ΚΤΕΛ ιδιωτικοποιεί τις μεταφορές. Φαντάζομαι ότι προκειμένου να μην «μετατραπεί το Δημόσιο αγαθό της Συγκοινωνίας σε εμπόρευμα» θα είναι καλύτερα να συνωστίζεται ο κόσμος στα δημόσια λεωφορεία και να αρρωσταίνει.

• Η ΟΛΜΕ ζητά τάξεις με 15 παιδιά. Δεν αναφέρει, βεβαίως, ότι δεν υπάρχουν αρκετές αίθουσες για να χωριστούν οι τάξεις περίπου στα δύο. Φαίνεται ότι την ενδιαφέρει η υγεία των παιδιών αλλά όχι η μάθηση – γι’ αυτό και πολεμά τη διαδικτυακή διδασκαλία.

• Η ΑΔΕΔΥ ξεπερνά κάθε όριο. Πέρα από τις ανοιχτές θύρες που κρούει (περισσότερες ΜΕΘ), συντάσσεται με την ΟΛΜΕ στο αίτημα για τάξεις των 15 παιδιών και μετά αραδιάζει ότι έχει έρθει στο νου των οργανωτών της απεργίας: κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μείωση του ΦΠΑ στο 15%,κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για τους εργαζόμενους στο δημόσιο (στον Καιάδα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα) για να καταλήξει στα δύο θέματα που την «καίνε»: καμία ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης και κατάργηση της διάταξης του 50%+1 στη λήψη απόφασης για απεργία.

• Η ΠΟΕΔΗΝ συντάσσεται με το εξώφυλλο της «Αυγή» — δεν είναι αθώοι—χωρίς φωτογραφία πολιτικών και …πάει εφετείο για να διασφαλίσει υψηλές ποινές για την Χρυσή Αυγή.

• Οι ελεγκτές εναέριου κυκλοφορίας συντάσσονται με την ΑΔΕΔΥ, είναι κατά του σχεδίου νόμου που εκσυγχρονίζει το επάγγελμα τους και, εξάλλου, έχουν κουραστεί οι καημένοι. Είχαν πολύ δουλειά πρόσφατα.

Με τις απεργίες αυτές αναδεικνύεται η σύγκρουση μεταξύ της Ελλάδας που θέλει να πάει μπροστά και της μειοψηφίας που βλέπει μόνο πίσω. Η σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα των δημοσίων υπαλλήλων και την Ελλάδα της πρωτοβουλίας και της καινοτομίας. Η σύγκρουση ανάμεσα στους βολεμένους και τους πρωτοπόρους.

Εναλλακτική πολιτική δεν προτείνεται από κανένα. Μόνο υπεράσπιση κεκτημένων που αποκτήθηκαν με τον εκβιασμό του κοινωνικού συνόλου, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και με τις ευλογίες ενός πολιτικού συστήματος που είχε αιχμαλωτιστεί στις πελατειακές σχέσεις.

Το αίτημα για αλλαγή υπέρ του εκσυγχρονισμού, ερχόταν ήδη από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ– όταν η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία συνειδητοποίησε ότι είχε πέσει θύμα υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα. Απέκτησε ισχύ με τις εκλογές του Ιουλίου του 2019. Η πανδημία ωρίμασε την κοινωνία, την έκανε να ζήσει μία στυγνή πραγματικότητα – οπότε και ήλθε η κατανόηση του πόσο ανέτοιμοι ήμασταν για να αντιμετωπίσουμε υπαρξιακές κρίσεις. Αυτές που αγνοούν οι απεργοί.

Απεργίες είναι θα περάσουν. Οι συνδικαλιστικοί δεινόσαυροι έχουν θέσει εαυτούς εκτός κοινωνίας. Δεν έχουν καν επαφή μαζί της, γιατί η κοινωνία δεν τις ενδιαφέρει. Μόνο για τα προνόμια τους μάχονται. Η γύμνια τους είναι ορατή σε όλους.