Δύο θάνατοι τις προηγούμενες ημέρες, άδικοι και οι δύο.

Δυο θάνατοι που προβλήθηκαν πολύ σε αντίθεση με τους εξίσου άδικους θανάτους των αρνητών της επιστημοσύνης που τους έχουμε συνηθίσει πια.

Θάνατος.

Σταματάει η  αναπνοή,  σταματάνε  οι χτύποι της καρδιάς μας , δεν τρέχει η  ζωή  μέσα μας.

Όλοι οι θάνατοι είναι άδικοι.

Θάνατος άδικος και αυτός που σε έχει προειδοποιήσει με θανατερά σήμαντρα από πολύ μικρή ηλικία όπως την Φώφη.

Και οι δύο γονείς της έφυγαν πολύ νέοι από την ίδια αρρώστια.

Η κακή κληρονομικότητα από την μια μεριά .

Και από την άλλη ένα βαρύ ιστορικό επίθετο , μια πολιτική παρακαταθήκη, μια  διαπαιδαγώγηση γεμάτη με σπουδαίες συναναστροφές που γέμισαν το τσουβάλι των εμπειριών της Φώφης πολύ γρήγορα και πολύ όμορφα.

Μέσα όμως στο τσουβάλι των εμπειριών και των πολιτικών γονιδίων της Φώφης υπήρχε δυστυχώς  και η κακή κληρονομικότητα της ασθένειας που δεν γινόταν  να την  αποποιηθεί.

Δεν γίνεται να διαλέξεις μέσα από το τσουβάλι της ζωής  που σου παραδίδουν οι γονείς σου.

Το παίρνεις ολόκληρο, με τα όμορφα και τα άσχημά του.

Την ήξερε την κληρονομιά αυτή η Φώφη, χάρηκε τα καλά της, έδρασε, πάραξε έργο, συμμετείχε, συνέβαλε.

Πάλεψε σκληρά για να αντιμετωπίσει τα όσα άσχημα της έφερε η αρρώστια που της χτύπησε την πόρτα από πολύ νωρίς.

Με απίστευτο κουράγιο και δύναμη το κατάφερνε μέχρι προχθές.

Μας συγκίνησε όλους η Φώφη, γιατί νιώσαμε τον άνισο αγώνα που έδινε όλα αυτά τα χρόνια. Φανταστήκαμε τις αγωνίες της σε όλες αυτές τις διαγνωστικές περιπέτειες που ήταν αναγκασμένη να βιώνει.

Πολιτικοί αντίπαλοι, σύντροφοι, υποκλίθηκαν σε αυτήν την κυρία που έχασε την μάχη με απίστευτη αξιοπρέπεια.

Άδικο.

Άδικος όμως και ο θάνατος του 20χρονου.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι είχε το τσουβαλάκι της ζωής αυτού του νεαρού που βρήκε τον θάνατο ένα βράδυ μέσα σε κλεμμένο αυτοκίνητο.

Τι είχαν βάλει μέσα στο τσουβαλάκι αυτού του νέου  οι γονείς του; Τί είχαν βάλει οι φίλοι του; Τι είχαμε βάλει  και εμείς οι υπόλοιποι σαν κοινωνία μέσα στο τσουβάλι αυτού του νεαρού;

Μπορεί να μην είχε τα γονίδια της κακιάς αρρώστιας που είχε της Φώφης, αλλά μάλλον δεν είχε και τίποτα από αυτά που εμείς θεωρούμε φυσιολογική ανατροφή.

Είχε άραγε μια οικογένεια να του συμπαραστέκεται, να του παρέχει την ζεστασιά, την συμβουλή, το παράδειγμα, την αγάπη;

Είχε τον χρόνο να παίξει ή έπρεπε να ζητιανεύει στις πλατείες από μικρός;

Είχε τον χρόνο να πάει σχολείο, να πάρει την τύχη στα χέρια του ή έπρεπε να βοηθάει τον πατέρα του ;

Είχε σταθερά φαγητό στο τραπέζι του; είχε ζεστασιά στα σκεπάσματα του;

Είχε όραμα για την ζωή του; Ήθελε να γίνει ο άντρας που μπορούσε; ή τα όνειρα του σταματούσαν σε κάποιες φωτογραφίες που υποστήριζαν την αρρενωπότητά του ποζάροντας με καραμπίνες;

Οι φίλοι του που ήταν μαζί του, μικροί, ανήλικοι.

Δεν θα έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο την άλλη μέρα;  Δεν έχουμε φτιάξει σχολεία; Δεν τους περίμεναν οι καθηγητές τους να τους δείξουν έναν άλλον δρόμο;

Αντιθέτως μπήκαν μαζί με τον φίλο τους να κλέψουν ένα αυτοκίνητο.

Ζωές νεανικές, ζωές πληγωμένες, ζωές χωρίς πυξίδα.

Συναντήθηκαν με τους νεαρούς αστυνομικούς σε συνθήκες που όλοι μας νομίζουμε πως γνωρίζουμε γιατί έχουμε δει άπειρες αστυνομικές ταινίες.

Νιώθουμε πως καταλαβαίνουμε, πως είμαστε ειδικοί.

Οι καρδιές χτυπάνε αλλιώς όμως την νύχτα. Δεν γνωρίζεις τον άλλον.

Δεν ξέρεις πως θα συμπεριφερθεί, ποια είναι τα όρια του, ποια είναι τα όρια τα δικά σου.

Είναι άντρες που βάζουν τις ζωές τους απέναντι.

Είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι που θέλουμε έναν ήσυχο ύπνο.

Πόσο μεγάλες αντιθέσεις.

Οι μεν έχουν βάλει τις ζωές τους στο περιθώριο και οι δε προσπαθούν να βρουν ποιο είναι το δικό τους όριο.

Ποιο είναι το όριο των αστυνομικών; Είναι δυνατόν να τους το μεταθέτουμε κάθε φορά ανάλογα με το τι μας συμφέρει σαν κοινωνία;

Ποιο ήταν το όριο για τους δύο αστυνομικούς που είχαν γαζωθεί σε μια καταδίωξη στου Ρέντη το Μάρτιο του 2011;

Ποιο είναι το όριο για εκείνους που χτυπούσαν συνταξιούχους; Ποιο είναι το όριο για εκείνον που κυνηγούσε με ρόπαλο έναν αρνητή μάσκας;

Αλλά τα όρια μιας κοινωνίας είναι πολλά, παράλληλα και τεμνόμενα.

Ποιο είναι το όριο ανοχής μας για μια κοινότητα που δεν στέλνει τα παιδιά της σχολείο; Ποιο είναι το όριο ανοχής για όσους αφήνουν τα παιδιά τους να ζητιανεύουν στα φανάρια;

Που είναι το όριο όταν προβλέπεται η κράτηση επτά ανθρώπων στους οποίους είχαμε εμπιστευτεί την προστασία μας; Τον ήσυχό μας ύπνο.

Δεν είναι αρκετή η παράδοση του οπλισμού τους , και η  αποχή από τα καθήκοντα τους μέχρι την διερεύνηση της υπόθεσης ;

Πρέπει να τους φερθούμε σαν αυτούς που εκείνοι κυνηγούσαν μέχρι πριν από λίγες ώρες; Σαν κοινούς κακοποιούς; καμιά διαφορετική μεταχείριση;

Υπάρχει όριο στην ποσότητα και στην ποιότητα  της εκπαίδευσης των αστυνομικών μας;

Υπάρχει όριο στα ψυχολογικά τεστ που περνάνε, υπάρχει όριο στην συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη που τους παρέχουμε;

Υπάρχει όριο για τις κοινωνικές ομάδες που επιλέγουν να μεγαλώνουν και να ζουν με έναν τρόπο που να προωθεί μια συμπεριφορά που δοκιμάζει συνεχώς  τα δικά μας όρια;

Τα όρια είναι πάντα δύσκολο να τα θέτεις, δύσκολο να τα συζητάς και ακόμα πιο δύσκολο να τα τηρείς.

Στόχος όλων να τα ορίζουμε όσο πιο δίκαια μας επιτρέπει η ενσυναίσθηση  και η λογική μας.

Ας  μην ξεχνάμε όμως πως επιβάλλεται  να φροντίζουμε να γεμίζουμε και τα τσουβαλάκια όλων των νεαρών που πιστεύουν πως ζώντας παραβιάζοντας τα δικά μας όρια είναι μαγκιά και τρόπος ζωής.

Συνταγή άχαρης και ανούσιας πορείας  είναι, που ενίοτε οδηγεί και σε άδικους θανάτους.

Διαβάστε επίσης:

ΚΙΝΑΛ: Διαφωνίες για τον αντικαταστάτη της Φώφης Γεννηματά στη Βουλή

Όταν έχω διάβασμα βαριέμαι!!

Εσύ πόσα μπορείς να πληρώσεις για να σώσεις τον πλανήτη;