Μία Ασιατική παροιμία λέει «Θεέ μου μην μου δίνεις όσα μπορώ να αντέξω». Στους επόμενους μήνες η χώρα μας θα πρέπει να μάθει να ζει με όσα μπορεί να αντέξει – ακόμη κι αν τώρα δεν γνωρίζει τα όρια της αντοχής της. Ίσως να εκπλαγεί, μάλιστα.

Η πειρατεία του Ιράν στα ελληνικά δεξαμενόπλοια δεν είναι παρά ένα μικρό γεγονός ενδεικτικό των αντιποίνων που μπορεί να υποστεί η Ελλάδα επειδή έχει συνταχθεί με την σκληρή γραμμή κατά της Ρωσίας. Οι φωνές κατά της κυβερνητικής πολιτικής θα πληθαίνουν στους επόμενους μήνες, καθώς ριψάσπιδες και Εφιάλτες υπάρχουν πάντα στα ελληνικά πλήθη. Δυστυχώς, λίγο κατανοείται από πολλούς ότι αν υιοθετήσουμε γραμμή συμβιβασμού με την Ρωσική εισβολή, τότε έμμεσα στηρίζουμε τον Ερντογάν και υπονομεύουμε τα δικά μας επιχειρήματα κατά της Τουρκίας.

Στους επόμενους μήνες ο Τούρκος δικτάτορας θα δοκιμάσει σκληρά τις αντοχές της χώρα μας: το καλοκαίρι θα χαρακτηριστεί από γεωτρήσεις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, πτήσεις drones πάνω από τα ελληνικά νησιά, παραβιάσεις με F-16 των εναέριων συνόρων μας, παρενοχλήσεις σε κάθε επίπεδο (ακόμη και στα χωρικά ύδατα μας) και με κάθε ευκαιρία—με το μεταναστευτικό να μπαίνει και πάλι στο προσκήνιο. Η έντονη και προκλητική φρασεολογία κατά της Ελλάδος θα γνωρίσει νέες …δόξες.

Στην ουσία ο Ερντογάν λίγο διαφέρει από τον Πούτιν. Αναθεωρητική πολιτική ακολουθούν και οι δύο, χρησιμοποιώντας όταν και όπου μπορούν τα όπλα. Στην δική μας περίπτωση ο Ερντογάν δεν θα τολμήσει ανοιχτή προβοκάτσια με όπλα αλλά θα επιδιώξει με κάθε θυσία να συμβεί ένα ατύχημα που θα το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για άλλες κινήσεις – ρίχνοντας την ευθύνη στην ελληνική πλευρά.

Στο διπλωματικό επίπεδο, η προσφυγή κατά των Συνθηκών της Λωζάννης και της παραχώρησης των Δωδεκανήσων δεν θα πρέπει να αποκλείεται.

Το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο θα είναι καυτό. Η τριμερής μάχη για το κέντρο ξεκίνησε. Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι είναι αρχιμάστορας στο εσωτερικό κομματικό παιγνίδι – παίζει εξάλλου μόνο του ως αρχηγός. Είναι σαφής η προσπάθεια του να περιορίσει την εσωστρέφεια – όπως δείχνει η συγκεκριμένη επιλογή της γενικής γραμματέας Ράνιας Σβίγκου. Το πρόβλημα, όμως, την κυβερνητικής πρωτιάς στην πρόθεση ψήφου δεν λύνεται έτσι.

Πολλά θα εξαρτηθούν από το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει – στην Θεσσαλονίκη και πάλι. Πολλά, όμως, ας μην περιμένουμε. Το κόμμα και η ηγεσία του δεν μπορούν να ξεφύγουν από την μέγγενη της κατηγορίας για όλα και της παρουσίασης της εύκολης λύσης για όλα. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει σ’ αυτήν την τακτική τόσο δεν θα μπορεί να καλύψει το έλλειμμα αξιοπιστίας που σήμερα τον ταλανίζει.

Στο ΠΑΣΟΚ πλησιάζει η ώρα της αλήθειας. Οι ημέρες που ο Νίκος Ανδρουλάκης έχαιρε της ανοχής των πολιτών για την αοριστία των θέσεων του, για την προσπάθεια του να κρατήσει ίσες αποστάσεις και από τα δύο μεγάλα κόμματα σχεδόν σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα έχει τελειώσει. Αφενός, ούτε η Ν.Δ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον αφήσουν σε χλωρό κλαδί γι’ αυτό. Κατά δεύτερο λόγο, οι ίδιοι οι πολίτες έχουν μάθει. Έχουν μάθει και δεν ξεχνούν. Οι υποψιασμένοι ψηφοφόροι του κέντρου δεν θα παρασυρθούν από την συγκίνηση της αναβίωσης του πράσινου ήλιου και της επιφανειακής ενότητας που προβάλλεται. Το κύριο ερώτημα θα είναι αν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μπορεί να ασκήσει εξουσία με αξιώσεις επιρροής ή αν θα παίζει το πολιτικό παιγνίδι του Πόντιου Πιλάτου;

Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα κριθεί από την ικανότητα του κόμματος να προσφέρει πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας – τίποτα λιγότερο. Οι ενδείξεις, προς το παρόν, δεν πείθουν.

Για τη Ν.Δ. το αγκάθι ήταν, είναι και θα είναι η καθημερινότητα του πολίτη. Σε συνδυασμό με την απόδοση 3-4 κρίσιμων υπουργών, η διαχείριση της καθημερινότητας (όπου η ακρίβεια θα είναι η αιμορραγούσα πληγή) από την κυβέρνηση. «Έξω» μπορεί να πηγαίνουμε άριστα – αυτό αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση. Οι εκλογές, όμως, κερδίζονται «μέσα» και εκεί η κυβέρνηση οφείλει έστω και τώρα να μαζέψει τον τραχανά – είναι πολύ απλωμένος.

 Κατανοητή η προσπάθεια συμβάδισης με την Ε.Ε.  Όταν, όμως, η Ευρώπη αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων, όπως συμβαίνει τώρα, μία τολμηρή ελληνική παρέκκλιση μόνο θαυμασμό, συσπείρωση και ψήφους θα φέρει.

Στην οικονομική πολιτική, τα χέρια είναι εν πολλοίς δεμένα. Ευτυχώς, υπάρχουν σημάδια – λίγα είναι η αλήθεια και αδύναμα—ότι οι πληθωριστικές πιέσεις μπορούν να παρουσιάζουν μία μικρή κάμψη. Αν οι τάσεις επιβεβαιωθούν, η πίεση για αύξηση των επιτοκίων θα υποχωρήσει. Κι αν συμβεί αυτό, η χώρα μας έχει πολλά να κερδίσει στην διαχείριση του δημόσιου χρέους. Θα έχει όμως και πολλά να χάσει αν δεν αντιμετωπίσει την διπλή κρίση της ενέργειας και των τροφίμων που θα παραμείνει.

Στους επόμενους μήνες από την κυβέρνηση θα απαιτείται τεράστια ψυχραιμία και μεγάλη ικανότητα και αποτελεσματικότητα στην διαχείριση. Από την αντιπολίτευση, σοβαρό και πειστικό πρόγραμμα που να δείχνει ότι κατανοεί τα προβλήματα των πολιτών και προσφέρει ειλικρινείς λύσεις. Από τους πολίτες, η ικανότητα να ξεχωρίζουν την αλήθεια από την παραπληροφόρηση. Κι αυτή θα είναι η μεγάλη πρόκληση.

Διαβάστε επίσης

Η σοβαρή προοπτική μίας νέας παγκόσμιας ύφεσης