Στα Εξάρχεια μέρος των κατοίκων υποκρίνεται ότι κόπτεται για το πράσινο και πολεμά την κατασκευή του Μετρό.

Με επιλογή της, σιωπά για τα πολύ θετικά που θα προκύψουν από την κατασκευή αναφορικά με την βελτίωση της ποιότητας ζωής, την ανακούφιση στην κυκλοφορία οχημάτων, την μείωση των εκπομπών άνθρακα. Αντίθετα, διαμαρτύρεται δήθεν για την κοπή 200 – που στην πραγματικότητα είναι 70 και θα αντικατασταθούν με πολλαπλάσια.

Στα Εξάρχεια εμπλέκεται ο Νάσος Ηλιόπουλος, της ομάδας Έφης Αχτσιόγλου, ο οποίος μηνύει τον εαυτό του. Το παράδοξο προκύπτει επειδή τώρα –όπως λέει—καταθέτει μήνυση για να σταματήσει η κοπή των δένδρων, ενώ το 2021 ως αντιπολίτευση στον Δήμο Αθηναίων, είχε εγκρίνει τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Βέβαια, το θέμα είναι γελοίο, όπως σχετικά έγκαιρα συνειδητοποίησε ο νέος (από την 1/1/2024) δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας και άρχισε τις ανακατασκευές των δηλώσεων του. Τα λόγια εύκολα…ανακατασκευάζονται, όμως. Τα σύνθετα, πολυδάπανα και χρονοβόρα έργα δημόσιου ενδιαφέροντος, πάντως όχι.

Η ιστορία των Εξαρχείων με την απέραντη υποκρισία της είναι σύμπτωμα που χαρακτηρίζει το σύνολο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ που έχει χαρακτηριστεί με την  φράση «όχι σε όλα», είναι αυτή ενός κόμματος της τυφλής διαμαρτυρίας. Δεν έχει καμία σημασία που, πότε και γιατί διαμαρτύρεται. Σημασία έχει η διαμαρτυρία, αυτή καθ’ εαυτή. Αν τώρα φάσκουμε και αντιφάσκουμε, λέμε και ξελέμε, ισχυριζόμαστε και αναιρούμε, δεν έχει καμία σημασία. Συνέπεια δεν υπάρχει, παρά μόνο στην πράξη της διαμαρτυρίας.

Όταν ο λαός ήταν απελπισμένος, συντάχθηκε με το κόμμα της διαμαρτυρίας. Όταν είδε φως αισιοδοξίας αλλά το κόμμα συνέχισε τυφλά στην πορεία του,  το εγκατέλειψε. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει. Ο Κασσελάκης δεν είναι η αιτία, είναι η αφορμή. Αν δεν υπήρχε αυτός, θα υπήρχε κάτι άλλο – ή θα έχει εφευρεθεί κάτι άλλο. Οτιδήποτε. Ακόμη και τα …Εξάρχεια ως αρνητής του μετρό, κι ας θα εξυπηρετεί δεκάδες χιλιάδες πολιτών.

Μέσα στον ορυμαγδό των βαθιών ιδεολογικών, στρατηγικών και τακτικών διαφορών που πάντα υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται τώρα ξανά στο προσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας για να κάνει τι;

Σύμφωνα με τις πληροφορίες επιχειρεί να σταματήσει την διάσπαση, θέτοντας ως ορόσημο τις ευρωεκλογές. Μιλάμε για την απόλυτη υποκρισία απέναντι στα βαθύτατα ουσιαστικά ρήγματα που ταλανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για τον απόλυτο τακτικισμό και οπορτουνισμό: κρύφτε τις διαφορές μήπως και χωρίς την διάσπαση πετύχουμε… κάτι στις ευρωεκλογές.

Το ερώτημα «τι ακριβώς θα πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές;» παραμένει προφανώς αναπάντητο. Ποιο θα είναι, δηλαδή, το κέρδος; Ποσοστό καλύτερο από τις προηγούμενες ευρωεκλογές; Μάλλον θα πρόκειται για Σαιξπηρικό όνειρο. Ποσοστό καλύτερο απ’ ότι πήρε στις δεύτερες φετινές εκλογές; Έστω. Και λοιπόν; Θα δικαιώνει αυτό την επέμβαση Τσίπρα; Θα νομιμοποιεί τον Κασσελάκη; Θα σηματοδοτεί ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ; Θα υποβαθμίζει έμμεσα το ΠΑΣΟΚ;

Στο κόμμα που πεθαίνει από ακατάσχετη αιμορραγία, έρχεται ο Αλέξης Τσίπρας ως σωτήρας να ζητήσει την ενότητα – αφού ο ίδιος έχει φροντίσει για τις προϋποθέσεις της κατάρρευσης, είτε ενεργά είτε με την απραξία του και αδιαφορία του. Το επιχειρεί, μάλιστα,  προσφέροντας τσιρότα κάλυψης πληγών που στηρίζονται στην μαρξιστική τυπολατρία του καταστατικού και των διαδικασιών –λες κι αυτό μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματική συγκολλητική ουσία σ’ ένα αμιγώς πολιτικά πολυδιασπασμένο περιβάλλον.

Αν η ομάδα Αχτσιόγλου παραμείνει, δεν θα είναι απόδειξη μετριοπάθειας και ουσιαστικού ενδιαφέροντος για το κόμμα. Θα είναι η θεολατρία του «Αρχηγού», ο τακτικισμός της στιγμής που χρησιμοποιείται για να αποφευχθούν επώδυνες αποφάσεις, η αγάπη για την καρέκλα, η έλλειψη αυτοπεποίθησης—εξ’ ου  και η πάγια στον ΣΥΡΙΖΑ  απουσία αυτοκριτικής.

Η παρέμβαση Τσίπρα, αν ακολουθεί τις παραμέτρους που δίνει η ειδησεογραφία, μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να πετύχει μία ανακωχή. Η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε ως τώρα είναι, όμως, νομοτελειακή. Όπως η επίθεση της Χαμάς άλλαξε τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, έτσι και τα όσα έχουν συμβεί μέχρι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ άλλαξαν μία για πάντα τον συγκεκριμένο εκφραστή του χώρου.

Στο τέλος-τέλος, όμως, τι αλήθεια αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιόν συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο; Ποιες κοινωνικές δυνάμεις;

Διαβάστε επίσης

Η αλήθεια για τα 37 δισ. ο αποπροσανατολισμένος Κασσελάκης και τα κουκιά