Τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν ταράσσουν πια. Στην αρχή, οι κατ’ όνομα ταγοί τα δέχονταν με επιφύλαξη – όχι σπάνια ακόμη και με άρνηση. Δεν βόλευαν, βλέπετε. Τώρα, πλέον, έχουν συνειδητοποιήσει ότι πράγματι αντανακλούν μία ευμετάβλητη, πλην όμως, τιμωρητική κοινωνία, που πάντως διατηρεί τον ρεαλισμό της. Όσα κόμματα επιλέγουν να αγνοήσουν τις τάσεις που αναδεικνύονται το πράττουν αναλαμβάνοντας πλήρως τις ανάλογες ευθύνες απέναντι στους οπαδούς τους και την κοινωνία.

Η υπερβολική προβολή των Τεμπών αναπόφευκτα κούρασε. Όχι επειδή ο κόσμος ξέχασε– κάθε άλλο. Μάλλον επειδή συνειδητοποίησε ότι μεν η κυβέρνηση είχε δίκαιο για την εργαλειοποίηση, η δε αντιπολίτευση δεν είχε καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να στηρίξει τις κατηγορίες της. Το χάος με τους εμπειρογνώμονες, που δεν είναι εμπειρογνώμονες, το ξεσπάθωμα κατά της δικαιοσύνης, οι ακρότητες έφεραν το θέμα στην πολιτική του κατηφόρα.  Όταν ξέσπασε, λοιπόν, ο πόλεμος των δασμών του Τραμπ, τα Τέμπη και μαζί το προσωπαγές κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου έζησε στο πετσί του την έννοια της εφήμερης δόξας. Μπορεί πάντα να διαλογίζεται για την πρωθυπουργία της, αλλά δυστυχώς η ακρίβεια έδειξε πως απασχολεί τους πολίτες περισσότερο από τα όνειρά της.

Οι πολίτες εξακολουθούν να τιμωρούν τους πολιτικούς. Παρά την πτώση η Ζωή, αυστηρά ως Ζωή, εξακολουθεί να υπερτερεί του Νίκου Ανδρουλάκη και του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ—που έχει μείνει απολειφάδι του εαυτού του. Από την μία μεριά ας είναι καλά η υπόθεση Κατερίνα Μπατζελή , που αναδεικνύει το αυτοκαταστροφικό του Ανδρουλάκη. Από την άλλη, τα καμιά διακοσαριά  στελέχη που (φαντάζομαι) δια βοής θα θέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε… τροχιά επανεκκίνησης! Η έλλειψη σοβαρότητας δεν περνά απαρατήρητη στους πολίτες. Το γεγονός είναι πως ο κόσμος παίζει παιγνίδια με την Ζωή, δεν ασχολείται καν με τον ΣΥΡΙΖΑ και, το χειρότερο, αδιαφορεί για το ΠΑΣΟΚ. Έχει αναρωτηθεί η ηγεσία του γιατί οι πολλαπλές, εποικοδομητικές, όπως ισχυρίζεται, προτάσεις δεν τραβούν την προσοχή του κόσμου; Μήπως το παιγνίδι χάθηκε πριν καλά-καλά ξεκινήσει, διότι η αφετηρία και ο εφέτης δεν έκαναν;

Όχι πως η Ν.Δ. βγαίνει αλώβητη. Η βελτίωση κατά 1-2 ποσοστιαίες μονάδες δεν ερμηνεύεται ως συγχωροχάρτι. Αποτελεί, όμως, εκδήλωση ρεαλισμού ως προς το ποιος έχει την δυνατότητα να κυβερνήσει τούτη την χώρα, κι ας είναι στη βάση του μη χείρον βέλτιστο. Ο εμπορικός πόλεμος, πάντως, ευνοεί τη Ν.Δ. διότι υποχρεώνει τους πολίτες να προσεγγίσουν τα θέματα με αναφορά στην πραγματικότητα των γεγονότων και των κινδύνων, αφήνοντας κατά μέρος την άσκηση κριτικής με το αζημίωτο και την άκοπη, χωρίς κόστος, διαμαρτυρία.

Μπορεί ο Τραμπ να κήρυξε μορατόριουμ 90 ημερών – θα έχει έτσι την ικανοποίηση να έρχονται όλοι οι ηγέτες για του γλύφουν τον κ@@@, όπως ο ίδιος δήλωσε. Είναι κι αυτό μία μορφή αυτοικανοποίησης. Ότι και να συμβεί με τις άλλες χώρες, όμως, ο πόλεμος με την Κίνα δεν θα κοπάσει – με σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Μπορεί ο Τραμπ να θεωρεί πως είναι εξυπνάδα τη μία μέρα να βρίζει και να επιβάλει δασμούς και την άλλη να είναι γλυκομίλητος και να τους αναιρεί.  Βέβαιο είναι, πάντως, πως η Κινεζική ηγεσία δεν συμμερίζεται ούτε την τακτική ούτε την άποψη.

Η εποχή του αναθεωρητισμού ήρθε. Θα είναι εποχή κρίσεων—με ανακατατάξεις, ανατροπές, εκπλήξει σχεδόν όλοι το κατανοούν (αν κι ας μου επιτραπεί να διατηρήσω αμφιβολίες για μερικούς της αντιπολίτευσης).  Η Ν.Δ. απέδειξε πως παρά τα προβλήματα (άλλα εγγενή, άλλα από δική της υπαιτιότητα) είναι η πιο κατάλληλη στην διαχείριση των κρίσεων. Μόνο που τούτη την φορά θα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό της. Αν το συνειδητοποιήσει και πράξει ανάλογα, τότε θα μπορέσουμε να είμαστε κάπως λιγότερο ανήσυχοι.

Διαβάστε επίσης

Ο Τραμπ ως Ροβεσπιέρος και στο βάθος η Κίνα