Θέλουμε να κάνουμε τους σοβαρούς. Στην διαδικασία του «καμώματος» γινόμαστε ασόβαροι. Χάνουμε κάθε έννοια ιστορικής διαδρομής και επαφής με την καθημερινότητα. Υποτιμάμε την νοημοσύνη του άλλου, αλλά πρώτα την δική μας. Και αδίστακτα υποβιβάζουμε ανθρώπους και θεσμούς, χωρίς αναλογισμό για τις επιπτώσεις.

Καταρχάς, ας είμαστε ειλικρινείς. Η Ελλάδα δεν διαθέτει σήμερα προσωπικότητες του κύρους και της πολιτικής εμβέλειας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κωστή Στεφανόπουλου  ή του Ανδρέα Παπανδρέου –άσχετα που δεν επεδίωξε ή δεν θέλησε το προεδρικό αξίωμα. Στην συνέχεια τους, άλλα διαπρεπή άτομα υπηρέτησαν τον θεσμό με αξιοσύνη. Στην αντίληψη της κοινωνίας, όμως, σε άλλο «σκαλί» στέκονται οι ανωτέρω και σε άλλο οι μετέπειτα.

Το θέμα, πάντως, δεν είναι αυτό—ίσως επειδή το αξίωμα είναι σχεδόν καθαρά εθιμοτυπικό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε φτιάξει για τον εαυτό του προεδρία που ως ένα βαθμό προσέγγιζε το Γαλλικό πρότυπο.  Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που δεν μπορούσε να ανεχτεί καμία μορφή δυαρχίας, φρόντισε να το κουτσουρέψει. Με βάση τις μετέπειτα εξελίξεις, μάλλον καλά έκανε.  Γιατί το θέμα έγινε κομματικό. Ελάτε τώρα. Η ιδέα να προέρχονται ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός από άλλο κόμμα, μόνο κομματικές σκοπιμότητες εξυπηρετεί, και έτσι χρησιμοποιήθηκε.  Τα περί υπερκομματικής εκλογής είναι κούφια λόγια—ποτέ δεν τέθηκε τέτοιο θέμα.

Πολιτικά-κομματικά ας δούμε το θέμα, λοιπόν, και ανάμεσα στα πάρα πολλά που έχουν γραφτεί για την επιλογή του Κώστα Τασούλα, ξεχωρίζει η πλήρης σύγχυση στην οποία έχει περιέλθει στο σύνολο της η αντιπολίτευση.  Σύσσωμη ωρύεται για την επιλογή Μητσοτάκη και για να δικαιολογήσει την φασαρία κατέρχεται σε αβάσιμα, ανιστόρητα έως και γελοία επιχειρήματα. Η δε προσωπική επίθεση  του Κυριάκου Βελόπουλου κατέβασε την επιχειρηματολογία στο 5^ο υπόγειο της ασχετοσύνης και της εμπάθειας.

Σε πλήρη αμηχανία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, που έκανε το στρατηγικό λάθος όχι μόνο να αφήσει την πρωτοβουλία στον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά να μην έχει τουλάχιστον από πριν   έτοιμη μία εναλλακτική υποψηφιότητα. Με τις αντιδράσεις του έδειξε ότι άλλα εκτιμούσε και υπολόγιζε και άλλα συνέβησαν. Τώρα, πλέον, λιγότερο πολιτικό κόστος θα είχε η συνετή και ήπια διαφωνία, παρά η εναγώνια αναζήτηση υποψηφίου για το θεαθήναι. Ο Κώστας Τσουκαλάς μάλλον στον εαυτό του κάνει κακό με την κατηγορία ότι «ο Μητσοτάκης επέλεξε να πορευτεί αγκαλιά με την άκρα δεξιά».  Μόνος του το σκέφτηκε ή είχε και βοήθεια; Τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε να κατανοήσει, τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ που μπορεί βάσιμα να έχει κυβερνητικές αξιώσεις, ότι ακραία φρασεολογία τύπου Αλέξη Τσίπρα δεν έχει πια πέραση στην κοινωνία;

Για τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή πολυκατοικία τι να πει κανείς; Φαντάζομαι ότι είναι μάθημα… πολιτικού ήθους και κομματικής στρατηγικής η αναζήτηση του Σωκράτη Φάμελλου ονόματος υποψηφίου που θα συσπείρωνε τη Νέα Αριστερά και ότι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε όταν μετρηθούν τα κουκιά να είναι περισσότερα απ’ αυτά του ΠΑΣΟΚ!  Ως προσέγγιση για την ανάδειξη σε αξιωματική αντιπολίτευση είναι καινοτόμα. Τα υπόλοιπα περί παραβίασης του πνεύματος του Συντάγματος και τις παραδόσεις της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι επιεικώς ανιστόρητα. Στην ουσία αναδεικνύουν το πολιτικό αδιέξοδο της αριστεράς.

Όσο για την επανεμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη, το μόνο που ταιριάζει είναι η λαϊκή θυμοσοφία ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».

Από μία άποψη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε κίνηση ματ. Η εγκατάλειψη της πρωτοβουλίας στον Πρωθυπουργό προειδοποιούσε γι’ αυτό. Η αδυναμία υποβολής εναλλακτικής πρότασης το υποστηρίζει. Η φραστική οξύτητα των αντιδράσεων το αποδεικνύει.

Η παρτίδα παίχτηκε και τελείωσε. Για την απερχόμενη πρόεδρο Κατερίνα Σακελλαροπούλου οι αναλύσεις στα ΜΜΕ είναι άκαιρες- υποβαθμίζουν την άξια πορεία της αλλά και τον θεσμό. Για τον επερχόμενο πρόεδρο είναι βέβαιο ότι ο Κώστας Τασούλας θα υπηρετήσει το αξίωμα περισσότερο από επάξια. Τα υπόλοιπα τα λέμε σε μία πενταετία.

Διαβάστε επίσης

Sunlight: Η κορυφή του παγόβουνου για την κατάρρευση της ενεργειακής μετάβασης της περιοχής