Όπως φαίνεται ο Κώστας Αχ. Καραμανλής κάτι πρέπει να έχει κληρονομήσει από τον Εθνάρχη. Η αναφορά δεν είναι βέβαια στο όνομα και στην συγγένεια αλλά στον τομέα όπου δραστηριοποιείται και μάλλον διαπρέπει. Για τους νεότερους θα θυμίσω ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ξεκίνησε την καριέρα του ως ιδιαίτερα επιτυχημένος υπουργός δημοσίων έργων.

Ο Κώστας Αχ. Καραμανλής μάλλον συνεχίζει την παράδοση, αν κρίνει κανείς από την ταχύτητα, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα με την οποία προωθεί το ξεκίνημα αλλά και την ολοκλήρωση σχεδόν όλων των μεγάλων έργων που έχουν απομείνει να γίνουν στην χώρα στον τομέα της αρμοδιότητάς του.

Σταδιακά, μετά από σχεδόν 20 χρόνια η χώρα μετατρέπεται σε ένα μεγάλο εργοτάξιο. Κι ας σημειωθεί ότι την τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν το 2004 με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά, τότε, τα έργα ήταν όλα υποχρεωτικά επικεντρωμένα στην Αττική.

Τώρα καλύπτουν όλη την Ελλάδα.

Αρκετοί μπορεί να παρατηρήσουν ότι στην ουσία επιστρέφουμε σ’ ένα μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται για μία ακόμη φορά στις κατασκευές. Σωστή η παρατήρηση αλλά αναπόφευκτη η εξέλιξη. Τρεις είναι οι σημαντικοί παράγοντες.

Πρώτος, για πολλά χρόνια η Ελλάς εισέπραττε κοινοτικούς πόρους και αντί να τους κατευθύνει εκεί που είχε την συμβατική υποχρέωση εύρισκε τρόπους να τους διοχετεύει αλλού.

Έτσι σπαταλήσαμε τα λεγόμενα πακέτα Ντελόρ και τα λεγόμενα ΜΟΠ κυρίως σε μικρά έργα που εξυπηρετούσαν κομματικές σκοπιμότητες και αφήναμε τα μεγάλα έργα των υποδομών να λιμνάζουν με διαρκώς αυξανόμενο κόστος.

Αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο της υπουργίας Στέφανου Μάνου, αυτή η κατάσταση μας χαρακτήρισε σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Σε αντίθεση, χώρες όπως π.χ. η Ισπανία ακολούθησαν εθνική στρατηγική.

Απλοποιώντας, μπορούμε να πούμε ότι η Ισπανία αφιέρωσε το πρώτο πακέτο στήριξης για να φτιάξει τις οδικές αρτηρίες της, το δεύτερο τους σιδηροδρόμους της, το τρίτο τα λιμάνια της, με αποτέλεσμα να έχει σήμερα σύγχρονες και αποδοτικές υποδομές.

Είναι σαφές ότι ο σημερινός υπουργός επιδιώκει να βάλει τέλος στις καθυστερήσεις και στην διοχέτευση των κεφαλαίων σε αλλότριους σκοπούς και να αφήσει ως κληρονομία σύγχρονες υποδομές.

Ο δεύτερος σημαντικός παράγων είναι ότι συνειδητά επιλέγεται να εκτελεστούν τα έργα με την μορφή συμπράξεων του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα και στην συνέχεια με την παραχώρηση τους για συγκεκριμένη περίοδο στον ιδιώτη για εκμετάλλευση.

Το έργο γίνεται ταχύτερα, υπάρχει το κίνητρο να μην σημειωθούν υπερβάσεις κόστους και – εφόσον αποφεύγονται λεόντειες συμβάσεις παραχώρησης όπως αυτή που υπέγραψε για το ΠΑΣΟΚ ο Κ. Λαλιώτης για την Αττική Οδό—ο ιδιώτης έχει το θεμιτό του κέρδος και το δημόσιο έχει αποφύγει την αύξηση του δικού του χρέους.

Τρίτος παράγων, η κλιματική αλλαγή. Ο Κώστας Αχ, Καραμανλής βιάζεται διότι γνωρίζει ότι οι υποδομές της χώρας μας είναι σε σημαντικό βαθμό ανίκανες να αντιμετωπίσουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα που τώρα πια είναι μέρος της καθημερινότητας.

Ακόμη περισσότερο γνωρίζει ότι η κλιματική αλλαγή απαιτεί ακόμη πιο προσεκτικό σχεδιασμό, ακόμη πιο γρήγορη και τεχνικά ορθή εκτέλεση, ακόμη μεγαλύτερη εξοικονόμηση πόρων.

Σωστά λοιπόν βιάζεται. Βιάζεται αλλά και προειδοποιεί: μετά από τις αναθέσεις που γίνονται τώρα και τις δημοπρατήσεις μελετών για τα έργα που θα γίνουν, η εποχή των μεγάλων έργων τελειώνει για την Ελλάδα.

Είναι σαν να τους λέει «Προσέξατε, λοιπόν, κύριοι, διότι η χρυσή χήνα θα σταματήσει να κάνει χρυσά αυγά, οπότε βρείτε άλλες πηγές δουλειάς και αμοιβής».

Είναι μία ακόμη παραίνεση προς τον ιδιωτικό τομέα ότι οι κακές συνήθειες και εξαρτήσεις που ίσχυαν στο παρελθόν, δεν έχουν και δεν θα έχουν θέση πλέον στην Ελλάδα που ανασυγκροτείται.

Διαβάστε επίσης

Η γκρίνια ως εθνικό χαρακτηριστικό