Μία προσέγγιση είναι αυτή που λέει ότι έσπειρες θα θερίσεις. Η κυβέρνηση ελέγχεται διότι επί σχεδόν δύο χρόνια άφησε έναν ανεπαρκή υπουργό στην θέση του.

Σήμερα, ο τομέας υγείας πληρώνει την αδυναμία της πρώην πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου υγείας να αναβαθμίσει το σύστημα. Η κρίση πρόσφερε την ευκαιρία και ο κ. Κικίλιας δεν την άδραξε.

Είναι ορθή η κριτική αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με αναφορά στην πανδημία η κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική. Διότι, κανένας υπουργός και καμία κυβέρνηση δεν θα τα είχε καταφέρει πολύ καλύτερα.

Ακόμη κι αν είχαμε – που οφείλαμε να έχουμε – περισσότερα κρεβάτια εντατικής, η εικόνα δεν θα άλλαζε.

Καταρχάς κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει την πορεία της πανδημίας. Γι’ αυτό η κάθε χώρα ουσιαστικά αντέδρασε μονομερώς. Δεν υπήρχε καθολικό πρωτόκολλο. Σταδιακά μόνο, με την συσσώρευση της εμπειρίας και την εμφάνιση των εμβολίων, μπόρεσε η παγκόσμια κοινότητα να ξεφύγει από την κατάσταση του πανικού των πρώτων μηνών και να βρει ατραπούς προσωρινής ανακούφισης.

Κατά δεύτερο λόγο, αν σήμερα δεν υπάρχει προσωπικό για να καλυφθούν οι ανάγκες αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες κυρίως: την άρνηση περίπου 2500 υγειονομικών να εμβολιαστούν —οπότε τέθηκαν σε διαθεσιμότητα άνευ αποδοχών— και στην φυγή ιατρών στο εξωτερικό στα πέτρινα χρόνια της κρίσης.

Σήμερα τουλάχιστον ορισμένοι επιστήμονες άρχισαν να επιστρέφουν. Αυτό ο κ. Τσίπρας το ξεχνά. Μπορεί να μας πει πόσοι επέστρεψαν στην διάρκεια της δικής του πρωθυπουργίας; Ή ακόμη καλύτερα, πόσοι έφυγαν στην δική του τετραετία;

Κατά τρίτο λόγο, η κυβέρνηση ελέγχεται από τα δεξιά ότι (α) δεν επιβάλει την υποχρεωτική διαθεσιμότητα σε όσους αρνούνται να εμβολιαστούν, (β) ότι δεν υποχρεώνει περισσότερες κατηγορίες επαγγελματιών να εμβολιαστούν και, (γ) ότι δεν προχωρεί σε ακόμη πιο αυστηρά μέτρα.

Από αριστερά η αντιπολίτευση έχει πλέον την μόνιμη επωδό ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη.

Όλοι, επιπλέον, κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δείχνει επιείκεια διότι θέλει να αποφύγει το πολιτικό κόστος.

Όλες οι κατηγορίες είναι ουσιαστικά έωλες.

Αυτό που παραβλέπεται είναι ότι ένας καθαρά ελληνικός συνδυασμός έχει δημιουργήσει ένα σχεδόν αδιαπέραστο τοίχος αρνητών του εμβολιασμού αλλά ακόμη και της ιδίας της πανδημίας, που έχει σχεδόν δέσει τα χέρια της κυβέρνησης.

Δύο είναι οι λόγοι της εμμονής στην άρνηση. Πρώτος και κυριότερος η ημιμάθεια των ανθρώπων, αποτέλεσμα του εν πολλοίς άθλιου εκπαιδευτικού μας συστήματος. Η ημιμάθεια είναι πολύ χειρότερη από την αμάθεια και στην Ελλάδα αυτή κυριαρχεί. Οι ημιμαθείς δεν είναι μόνο ευκολόπιστοι. Πολύ χειρότερα, η ημιμάθεια τους, τους κάνει να ακράδαντα να πιστεύουν ότι έχουν δίκαιο. Και, τελικά, γίνονται αγύριστα κεφάλια.

Δεύτερος λόγος είναι, η αρχική αντίδραση στους εμβολιασμούς από την Εκκλησία και της Αξιωματική Αντιπολίτευση. Μπορεί σήμερα να έχουν κάνει και οι δύο πίσω. Το κακό, όμως, το έκαναν. Καμία «μεταμέλεια» τους δεν το διορθώνει. Οι αρνητές, εξάλλου, εξακολουθούν να υπάρχουν και στις δύο «παρατάξεις» και να είναι λαλίστατοι.
Ο μεγάλος αριθμός των αρνητών κάνει την επιβολή άχρηστη. Παρά την απώλεια εισοδήματος οι 2500 υγειονομικοί εμμένουν και δεν επιστρέφουν. Τι θα κάνει η κυβέρνηση αν το αυτό συμβεί στα σώματα ασφαλείας και στον στρατό;

Πως θα υποχρεώσει τους 600.000 συνταξιούχους που αρνούνται με κίνδυνο της ζωής τους να πάνε στα κέντρα εμβολιασμού; Με ποια μέσα και ποια πειθώ; Προφανώς δεν μπορεί να τους κλείσει στα σπίτια τους και να τους στερήσει την τροφή και τα φάρμακα. Όσο για τις εκκλησίες, όταν οι ίδιοι οι μητροπολίτες αγνοούν την συμβουλή του Αρχιεπισκόπου, με ποιόν αποτελεσματικό τρόπο θα επέμβει η πολιτεία;

Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει το πολιτικό κόστος. Το θέμα είναι, όμως, σε ποια κατάσταση θα φέρει την κοινωνία λαμβάνοντας αυστηρά μέτρα;

Πολύ απλά, αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση διατάσσει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Και οι αρνητές απλά εμμένουν; Τι εικόνα θα προκύψει τότε για το ελληνικό κράτος; Ποιες οι επιπτώσεις όσον αφορά την ατιμωρησία στην ανυπακοή; Το θα σημαίνει τότε η «έννομη τάξη»;

Όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ τα γνωρίζει – όπως τα γνωρίζουν και οι της άκρας δεξιάς. Παρά ταύτα, ο κ. Τσίπρας επιλέγει, από θύτης να κάνει τον τιμητή και να λειτουργεί με την λογική του… Μεγάλου Τιμονιέρη «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση».

Καταστροφολογώντας, περιοδεύει στην χώρα για να διαπιστώσει «ιδιοίς όμασι». Ουδόλως ενδιαφέρεται για τους αρρώστους. Η άγρα ψήφων τον ενδιαφέρει –κι ας προέρχονται από την απελπισία των πολιτών. Έτσι ήρθε στην εξουσία, το ίδιο παιγνίδι παίζει και τώρα.

Ευτυχώς, όμως, δεν έχει να προσφέρει τούτη τη φορά «ένα άρθρο σε ένα νόμο» γι’ αυτό και απλά ασκεί κριτική. Στην ουσία πρόκειται για μία απολύτως ανήθικη πολιτική που επιδιώκει να αποκομίσει κομματικό κέρδος μέσα από την δυστυχία και τον θάνατο.

Όσο για τους ζηλωτές των ακραίων μέτρων, ας αναλογιστούν σε τι χάος θα βρεθεί η κοινωνία αν επικρατήσει το φαινόμενο της μαζικής ανυπακοής.

Αυτή είναι η κατάσταση. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι που φτιάξαμε μία κοινωνία ημιμαθών. Οπότε, από άλλη σκοπιά τώρα, επανέρχομαι στην προσέγγιση «ότι έσπειρες θα θερίσεις».

Διαβάστε επίσης:

Μήνυμα αισιοδοξίας για τις ΜμΕ από τον Γιάννη Στουρνάρα

Η νέα ύπουλη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ