Δεν θεωρώ ότι οι δημοσκοπήσεις αποτελούν αλάθητη κρυστάλλινη σφαίρα – μόνο μία παγωμένη φωτογραφία.

Προσφέρουν όμως, ενδείξεις, ιδιαίτερα όταν συνολικά τείνουν προς τις ίδιες κατευθύνσεις.

Η τελευταία της Interview επιβεβαιώνει την κυριαρχική πρωτοκαθεδρία της Ν.Δ. και την αδυναμία των δύο πρώτων σε μέγεθος κομμάτων της αντιπολίτευσης να αποκομίσουν οφέλη από την οριακή πτώση της σε σχέση με την υποστήριξη που της έδωσαν οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2023.

Η συγκεκριμένη δημοσκόπηση, όμως, προσφέρει και ένα πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο. Συγκεκριμένα, όλα τα μεγάλα κόμματα παρουσιάζουν κάμψη – μικρή, οριακή και εύκολα ανατρέψιμη ομολογουμένως—ενώ τα μικρά που καλύπτουν τους χώρους της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς εμφανίζονται αντίστοιχα ενισχυμένα.

Επειδή στην κατηγορία της «πτώσης» περιλαμβάνεται και το ΚΚΕ, η ερμηνεία δεν είναι μονοσήμαντη—ότι δηλαδή υπάρχει μετακίνηση από το κέντρο στα άκρα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει.

Πιο πειστική μπορεί να είναι ίσως η ερμηνεία πως οι πολίτες έχουν αρχίσει και χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς τα τέσσερα μεγάλα, γνωστά και ίσως  πολύ προβλέψιμα κόμματα, οπότε στρέφονται στα μικρά και νέα μήπως κι αυτά κάνουν κάτι το… απρόβλεπτο.

Μία μομφή προς τους γνωστούς και μη εξαιρετέους της μορφής «σας βαρεθήκαμε».

Αν αυτή είναι μία βιώσιμη τάση, η εικόνα ξεθαμπώνει προς την πλευρά των κινδύνων—ενισχύοντας τους συνολικά, Διότι υπάρχει και η έρευνα της Pulse με απίστευτα αποτελέσματα. Όταν στην ερώτηση «ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο, τον Biden ή τον Τραμπ, το 43% απαντά «τον Τραμπ», τότε εγείρονται πολλά ερωτηματικά: στην καλύτερη περίπτωση για την ποιότητα της ενημέρωσης των Ελλήνων πολιτών, στην χειρότερη για το βάθος που έχουν οι ρίζες της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην χώρα μας.

Ο Tramp δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ως φασίστας, ούτε ως ναζί – δεν εμπίπτει σ’ αυτήν την ταξινόμηση που παραπέμπει σε μάλλον πολιτικά ξεπερασμένα πρότυπα. Ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένα απόλυτα αυταρχικό άτομο, που οι ελλιπείς γνώσεις του, η έλλειψη αυτοσυγκράτησης, το υπερτροφικό εγώ (που ίσως κρύβει μία βαθύτατη ανασφάλεια– ένα inferiority complex) τον μετατρέπει σε…τέλειο δικτάτορα.

Για την Ελλάδα, το πρόβλημα διαπερνά το δίπολο «δημοκρατία- αυταρχισμός» και επεκτείνεται στον τομέα των εθνικών συμφερόντων μας.

Όταν ο Τραμπ δηλώνει πως σε περίπτωση σύρραξης δεν θα υποστηρίξει ένα μέλος του ΝΑΤΟ που δεν διαθέτει το 2% του ΑΕΠ στην άμυνα (αυτός είναι ο κανόνας στην Συμμαχία)  η χώρα μας μπορεί να διαθέτει πολύ υψηλότερο ποσοστό αλλά δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη.

Στον επικίνδυνα ταραγμένο σημερινό κόσμο, η ύπαρξη της στηρίζεται στο δίπολο ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Στο πρώτο για ουσιαστική αμυντική ισχύ, στη δεύτερη για κρίσιμη οικονομική αντοχή.

Είναι και τα δύο αναγκαία. Είναι και τα δύο αλληλεξαρτώμενα. Και είναι γνωστή η απέχθεια του Τραμπ προς αμφότερα.

Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να είναι απλά ενσταντανέ. Ταραγμένος κόσμος σημαίνει κόσμος που διατρέχεται από αντίρροπες δυνάμεις, σύγχυση, διαρκείς ανακατατάξεις.

Μερικές τάσεις εμφανίζονται την μία στιγμή, και την άλλη εξαφανίζονται. Μερικές όχι, όμως – όπως εξάλλου διδάσκει η ιστορία.

Στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όμως, τα κόμματα οφείλουν να εμβαθύνουν την γνώση τους για τα θέλω  και τα πιστεύω της κοινωνίας που θέλουν να τους βαφτίσει ηγέτες.

Διότι, τούτη την στιγμή ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στον πλανήτη δεν είναι ούτε ο Putin, ούτε ο Xi Jining, ούτε ακόμη και οι θεότρελοι θεοκράτες του Ιράν. Είναι ο Τραμπ.

Διαβάστε επίσης

Η λαμπρή εικόνα της οικονομίας και η αβελτηρία του ιδιωτικού τομέα