Η ιστορία του Μάριου Σαλμά δείχνει ότι στο σύνολο του ο πολιτικός κόσμος έχει «ξεφύγει». Και μπορεί στη ΝΔ να μην επικρατεί το χάος του ΣΥΡΙΖΑ ή οι βαθιές διαχωριστικές γραμμές του ΠΑΣΟΚ, αλλά ο πρωθυπουργός έδειξε αποφασισμένος να βάλει φρένο σε μη δικαιολογημένες διαφωνίες και να θυμίσει ότι υπάρχει και κομματική πειθαρχία. Και καλά κάνει, γιατί το τοπίο κάθε άλλο παρά ακίνδυνο είναι.

Το βασικό πρόβλημα είναι στην έλλειψη της προοπτικής ότι η ελληνική πολιτική-κομματική ζωή μπορεί σύντομα να επανέλθει σε κάποια μορφή κανονικότητας. Διότι δεν το λες και κανονικότητα όταν η περαιτέρω διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν εκ των ουκ άνευ—διότι οι δύο (ίσως και τρεις) ομάδες δεν μπορούν πλέον να συνυπάρξουν. Η εκλογή αρχηγού – και πάλι με το τεράστιο λάθος να μην έχει προηγηθεί συνέδριο θέσεων και πολιτικών—δεν θα φέρει καμία ηρεμία ή ισορροπία στο κόμμα.

Από την άλλη, μπορεί στο ΠΑΣΟΚ να σφάζονται με το γάντι, αλλά δεν το λες και πως δεν υπάρχει θέμα. Όπως είχα επισημάνει προ καιρού, με ποιόν τρόπο μία επανεκλογή Ανδρουλάκη θα φέρει ειρήνη, ομόνοια και σύμπνοια στο κόμμα; Με ποιόν τρόπο μία εκλογή Δούκα θα δώσει λύση στο άλυτο (τουλάχιστον για τώρα) δίλημμα της σύμπλευσης (με ποιόν) ή της ανεξαρτησίας; Πως θα συγκεραστούν οι απόψεις εκείνων που θεωρούν την Διαμαντοπούλου ριψάσπιδα και εκείνων που θεωρούν την μακρόχρονη αποχή της πλεονέκτημα;

Τοπίο πολιτικά θολό, προοπτική πολιτικά αβέβαιη, προβλήματα επείγοντα της καθημερινότητας και δομικά, γεωπολιτική αναστάτωση και από κοντά η κλιματική κρίση που μπορεί πλέον να θεωρηθεί ως η μεγαλύτερη πηγή εμφάνισης νέων κρίσεων.

Στο περιβάλλον αυτό, υπουργοί και βουλευτές χαλαρώνουν. Καλά έκανε, λοιπόν, ο Μητσοτάκης και έστειλε μία προειδοποιητική βολή. Στο γενικό μπάχαλο που επικρατεί δεν μπορεί να συμμετέχει η Ν.Δ. Ο μίτος που άγγιξαν οι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς με τις «περίφημες» δυο ομιλίες τους, μπορεί να ικανοποιούσαν τις δικές τους ανησυχίες (και φιλοδοξίες προσωπικές ή άλλες) αλλά δεν έλαβαν υπόψη τους πως έτσι έσπρωχναν τη Ν.Δ. σε δρόμο ολισθηρό.

Σκεφτείτε τώρα. Σκεφτείτε την κατάσταση στα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης και φανταστείτε μέσα στο περιβάλλον αυτό να ξεκινήσει ο αλληλοσπαραγμός στη ΝΔ. Η κοινωνία, ο πολίτης, έχει ανάγκη από σταθερά σημεία αναφοράς – μπορεί να γκρινιάζει αλλά του προσφέρουν ένα ελάχιστο και ανεκτό αίσθημα ασφάλειας. Αν αυτό χαθεί, τότε ο δρόμος είναι ανοιχτός για την εμφάνιση πολιτικών φαινομένων-εκτρωμάτων και την κατακόρυφη άνοδο της δημαγωγίας τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας δεξιάς. Κάτι ξέρουμε από αυτά.

Η χώρα και μαζί της η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις, έχοντας στην πλάτη της λειψή φαρέτρα. Είναι αναγκαίο η κυβέρνηση να ασχοληθεί και με το εσωτερικό και με το εξωτερικό, γνωρίζοντας πολύ καλά την πολιτική αδικία ότι η εξωτερική πολιτική δεν κερδίζει εκλογές, μπορεί όμως να τις χάσει. Δύσκολη εξίσωση σε κινούμενη πολιτική και γεωπολιτική άμμο.

Στο κυβερνών κόμμα είναι καιρός να συνειδητοποιηθεί ότι η έλλειψη αντιπολίτευσης δεν αναγνωρίζεται ως δικαιολογία για τα δικά του λάθη, τις δικές του συμπεριφορές, τις δικές του ελλείψεις. Κι αν χρειαστεί πολύ καλά θα κάνει ο πρωθυπουργός να τραβήξει κι άλλα αυτιά και πιο δυνατά μάλιστα. Κάτι γνωρίζανε οι αυστηροί δάσκαλοι του δημοτικού σε κάποιες παλιές εποχές.

Διαβάστε επίσης

Το «νέο» ΠΑΣΟΚ: Κυνηγώντας την σκιά του Σημίτη