O Deng Chiao Ping είχε δηλώσει ότι δεν τον ενδιέφερε τι χρώμα είχε μία γάτα, φτάνει να έπιανε ποντίκια. Με τον τρόπο αυτόν υπογράμμισε ότι δεν τον απασχολούσε αν μια συγκεκριμένη πολιτική είχε την ταμπέλα του κομμουνισμού ή του σοσιαλισμού, αλλά αν ήταν αποτελεσματική.

Η επιστροφή της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΔΑΘ από το Υπερταμείο στο ελληνικό δημόσιο εμπίπτει σ’ αυτό το μοτίβο.

Η κυβέρνηση έσπευσε να καταθέσει την απόδειξη της κοινωνικής ευαισθησίας της (ή μήπως της πολιτικής και κομματικής;) λες και αυτό είναι το κρίσιμο θέμα. Αυτό που μετρά είναι η επάρκεια του δημόσιου αγαθού, το κόστος του για τον πολίτη και η ταχύτητα στην αντιμετώπιση κρίσεων.

Αν οι δύο αυτοί οργανισμοί ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο ή στο Υπερταμείο πιστεύω ότι ουδόλως ενδιαφέρει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Ενδιαφέρει πάντως τους ιδεοληπτικούς. Σ’ αυτούς υποκλίθηκε η κυβέρνηση.

Αναγνωρίζω την ανάγκη να δείξει συνέπεια με αναφορά στις προεκλογικές εξαγγελίες. Αυτή, όμως, ήταν μία υπόσχεση που δεν ήταν απαραίτητο να έχει δώσει.

Δύο μηνύματα «περνάνε» – πέρα από αυτό της συνέπειας.

Πρώτο, ότι δίνεται προσοχή σε άσχετα θέματα.

Δεύτερο, πως αν είναι τόσο απλή η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από το Υπερταμείο στο Δημόσιο, τότε τι το θέλουμε το έρημο;

Ρητορική η ερώτηση, αλλά ουσιαστική για τον πολύ κόσμο.

Υπάρχει, όμως, και ένα υποθάλπον θέμα.

Από την εποχή της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, η Ν.Δ. προσπαθεί να αποδείξει τη νεο-φιλελεύθερη ταυτότητά της.

Αποκορύφωμα ήταν η χωρίς άξιο λόγο πώληση του ΟΛΠ στην Κίνα, όταν μία σύμβαση παραχώρησης ήταν υπερ-επαρκής.

Στην τετραετία που πέρασε η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη κατέθεσε όχι λίγα διαπιστευτήρια  νεο-φιλελευθερισμού.

Ομολογουμένως, η κίνηση ήταν απαραίτητη διότι το χρώμα της γάτας μετρούσε στο αν έπιανε ποντίκια ή όχι.

Αν το χρώμα ήταν αυτό του ελληνικού δημοσίου, τότε ήταν σίγουρο πως ποντίκια η γάτα δεν θα έπιανε.

Το πρώτο ερώτημα τώρα, με αφορμή τις δύο εταιρείες που διαχειρίζονται το πολύτιμο δημόσιο αγαθό του νερού, είναι αν θα πιάνουν ποντίκια ή όχι;

Διότι, αν είναι να μετατραπούν και πάλι σε αποθετήρια κομματικών εγκαθέτων ή να υιοθετήσουν αυταρχικές συνδικαλιστικές πρακτικές τότε καλύτερα να είχαν μείνει στην ιδιοκτησία του Υπερταμείου.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν η συγκεκριμένη πράξη σηματοδοτεί μία ελαφρά μετατόπιση της κυβέρνησης σε πιο πραγματιστική πολιτική όσον αφορά την ιδιοκτησία και τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας; Διότι, αν πράγματι αυτό σηματοδοτεί, θα πρόκειται για μία ευχάριστη έκπληξη θα μπορούσε υπό ορισμένες συνθήκες να συμβάλει στη μείωση των ανισοτήτων.

Το τρίτο ερώτημα εστιάζεται στην ανάγκη να έχει τη δυνατότητα το Δημόσιο να απασχολεί τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις;

Η καταδίκη της διαχειριστικής ανικανότητας, της πνευματικής ανεπάρκειας, της αμφιλεγόμενης ηθικής, εξακολουθεί να διαπερνά στρώματα της δημόσιας διοίκησης – σε όφελος μερικών και σε βάρος πολλών.

Θα έχει η κυβέρνηση τη βούληση να διατηρήσει την αρχή της αξιοκρατίας ή θα επανέλθουμε στην αρχή της μετριότητας, της επετηρίδας, του συνδικαλισμού τύπου ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ της δεκαετίας του 1990;

Το ένα και μοναδικό κρίσιμο σημείο τελικά είναι η αξιολόγηση.

Το γεγονός ότι σώματα ταγμένα στον σκοταδισμό, όπως η ΟΛΜΕ, την πολεμάνε δεν είναι τυχαίο.

Η έλλειψη αξιολόγησης αποτελεί την πραγματική αχίλλειο πτέρνα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και εκπαίδευσης.

Αν η κυβέρνηση ενδιαφέρεται να πιάνει γάτες, ιδιαίτερα τώρα στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, τότε η αξιολόγηση οφείλει να εισαχθεί παντού.

Όπως έλεγε ο αείμνηστος Βλάσσης Μπονάτσος, «Έλα εσύ, φύγε εσύ», με τη διαφορά ότι θα πρέπει πάντα να υπάρχει η τεκμηρίωση.

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Mε τα φρένα σπασμένα στην κατηφόρα

Ψηφιακή κάρτα εργασίας: Οι αλλαγές που προωθεί ο Άδωνις Γεωργιάδης για επιχειρήσεις με έως 20 εργαζόμενους

ΔΕΗ: Ξαφνικό ενδιαφέρον για την Κωτσόβολος;