Θέλει να την κρύψει αλλά δεν μπορεί: την χαρά του για τις εξελίξεις στον τομέα  της πανδημίας και της ακρίβειας. Επιτέλους, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως βρήκε αφήγημα για να πατήσει και να αρχίσει να κερδίζει τουλάχιστον τη μάχη των δημοσκοπήσεων.

Η τακτική του είναι ευανάγνωστη. Την γνωρίζει καλά – ιδεολογικά και εμπειρικά. Στηρίζεται σε δύο πυλώνες: τον φόβο και τον διχασμό. Αυτά είναι τα όπλα για να πληγώσει την κυβέρνηση στον μεγάλο τομέα της διαχειριστικής επάρκειας. Έτσι ελπίζει να έρθει ξανά στην εξουσία.

Διότι σχέδιο δεν έχει. Μπορεί όψιμα να συγκέντρωσε μία ομάδα 30 συμβούλων, το ερώτημα όμως είναι ένα: θα μπορέσουν οι προτάσεις τους να σχηματίσουν ένα συνεπές σύνολο που να γίνει αποδεκτό από το συνονθύλευμα που απαρτίζει το κόμμα;  Διότι, η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα είναι ταυτόχρονα πλεονέκτημα και μειονέκτημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα όπου η προσήλωση στην ιδεολογία έρχεται σε σύγκρουση με την αρχηγική κουλτούρα. Από την γέννα του δεν μπορεί να έχει την μονολιθικότητα του ΚΚΕ. Υπάρχει η αφοσίωση στον αρχηγό αλλά όχι η τυφλή υπακοή. Ο αρχηγός, με τα όρια περιχαρακωμένα από αριστερά δεν έχει εναλλακτική παρά να κινηθεί προς την κεντροαριστερά.

Κρίνοντας από τα ονόματα και τις εμπειρίες του, η ομάδα συμβούλων αυτόματα θα κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση. Θα υπάρξουν αντιδράσεις. Ο κατευνασμός  τους θα εξαρτηθεί από την προοπτική εξουσίας – όπως έγινε επί ΑΝΕΛ. Και η εξουσία φαντάζει κοντύτερα αν η κοινωνία είναι φοβισμένη και διχασμένη.

Η επιλογή της πανδημίας και το ξέθαμα των μνημονίων δεν είναι τυχαία. Αυτό ξέρει να κάνει κι αυτό κάνει. Γι’ αυτή την ύπουλη στρατηγική είχα γράψει στις 5/11.

Στον ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση απαντά με λογικά επιχειρήματα. Παραθέτει στοιχεία που διαψεύδουν τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ και επικαλείται τις πολλές μεταρρυθμίσεις που έχει υλοποιήσει.

Υπάρχει πρόβλημα, όμως.

Πολιτικοί αναλυτές ορθά τονίζουν ότι κατ’ εξοχήν στην πολιτική δεν έχει σχέση η πραγματικότητα αλλά πως οι πολίτες την αντιλαμβάνονται.

Στο σημείο αυτό η κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει πολλούς πόντους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι άθλος η διαχείριση πέντε κρίσεων και η προώθηση των μεταρρυθμίσεων – αυτών μάλιστα που επί χρόνια προσπαθεί η χώρα να υλοποιήσει και οι οποίες συναντούν τις μεγαλύτερες αντιδράσεις. Το θέμα είναι ότι με εξαίρεση κυρίως τον ψηφιακό μετασχηματισμό, το όφελος των διαρθρωτικών αλλαγών δεν είναι εμφανές και δεν ακουμπά ακόμη τον πολίτη.

Παράδειγμα η οικονομία: επίτευγμα η συγκράτηση της ύφεσης και η γρήγορη ανάκαμψη ταυτόχρονα με φορολογικές ελαφρύνσεις – γεγονός που οφείλεται μεταξύ άλλων στην κατά βάση ορθή οικονομική πολιτική και στην σταδιακή στροφή μακριά από το μοντέλο ανάπτυξης της μεταπολίτευσης.

Αν, όμως, ο πολίτης ερωτηθεί γι’ αυτό το κατόρθωμα, κατά πάσα πιθανότητα θα απαντήσει ότι ευνοούνται οι λίγοι. Διότι, οι ταυτόχρονες κρίσεις συνδυάζονται με τον φόβο ζωής και δημιουργούν την αίσθηση ότι η καθημερινότητα πλήγεται. Είχα σημειώσει (στις 25/5) ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία.

Τι μπορεί να γίνει;

Δύο κατευθύνσεις προσφέρονται.

Η μία αφορά την επιτάχυνση εκείνων των μεταρρυθμίσεων που έχουν πιο άμεσο θετικό αντίκτυπο στην καθημερινότητα. Η κυβέρνηση κινείται ήδη προς αυτήν την κατεύθυνση. Αλλά ολιγώρησε σε δύο τεράστια προβλήματα: στην συσσώρευση υποχρεώσεων (ληξιπρόθεσμες οφειλές, φορολογικές διαφορές, απονομή συντάξεων) και στις καθυστερήσεις στην δικαιοσύνη. Στις συντάξεις κινήθηκε και η εικόνα σταδιακά βελτιώνεται. Μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή να αναλάβει το υπουργείο δικαιοσύνης ο Κωστής Χατζηδάκης σε συνεργασία με τον Κυριάκο Πιερρακάκη;

Η δεύτερη αφορά την μορφή, την υφή, το ύφος των απαντήσεων που δίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά στο ανείπωτο θράσος και το θρασύτατο ψέμα, η κυβέρνηση απαντά ως …κυρία με τα κρινολίνα. Δεν υποστηρίζω ούτε το ψέμα ούτε το θράσος. Υποστηρίζω, όμως, την έντονη εκλαΐκευση των απαντήσεων αλλά και των θέσεων της κυβέρνησης.

Δεν έχω πρόβλημα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Γιώργο Οικονόμου. Θεωρώ ότι η Ν.Δ. έχει πρόβλημα με την συγκεκριμένη πολιτική που ακολουθεί.

Το γιατί γίνονται οι μεταρρυθμίσεις και τι όφελος θα έχει για τον πολίτη, πρέπει πολύ να ξεπερνά την στυγνή αναφοράς στο ύψος της επένδυσης και στις θέσεις εργασίας. Όταν ο πολίτης αντιμετωπίζει κορωνοϊό, μετανάστευση, κλιματική αλλαγή, ακρίβεια και ενέργεια, θέλει να καταλάβει τι γίνεται για όλα αυτά ώστε η δική του ζωή να γίνει καλύτερη.

Παράδειγμα από την…ανάποδη. Η Τουρκία έφερε φόβο στον πολίτη. Αισθάνθηκε ανασφάλεια. Ως αποτέλεσμα, η δαπάνη για τους εξοπλισμούς  και βρήκε πολλούς οπαδούς και δεν συνάντησε αντίδραση.

Στον φόβο επενδύσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας το προσέξουν οι λαλίστατοι υπουργοί της Ν.Δ. Ας το προσέξουν οι υπουργοί που κρύβονται. Κι ας επανεξετάσουν την πολιτική ενημέρωσης οι αρμόδιοι.