Γιατί δεν αλλάζουν τα μυαλά των ανθρώπων;

Όλοι εμείς που περιμέναμε το εμβόλιο σαν απελευθερωτή από τα δεσμά της καραντίνας και του φόβου.

Όλοι εμείς που περιμέναμε να ανοίξει η πλατφόρμα για να κλείσουμε το πιο σύντομο ραντεβού.

Όλοι εμείς που μετρούσαμε τις μέρες μετά την πρώτη δόση του εμβολίου για το πότε θα είχαμε αναπτύξει ικανοποιητικά αντισώματα, και μετράγαμε αντίστροφα μετά την δεύτερη δόση για την πλήρη κάλυψη.

Όλοι εμείς που βλέπουμε τις στατιστικές πως το 90% των νοσηλευόμενων και των διασωληνωμένων είναι ανεμβολίαστοι.

Όλοι εμείς που εμπιστευόμαστε τις επιστημονικές ανακοινώσεις και διαβάζουμε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο σε σχέση με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων.

Όλοι εμείς που έχουμε μια βασική σχέση εμπιστοσύνης με το κράτος , τις δομές του, τις υπηρεσίες του που μας προστατεύουν και μας θεραπεύουν.

Όλοι εμείς λοιπόν δεν μπορούμε με τίποτα να αντιληφθούμε ποιες  διεργασίες συντελούνται στους εγκέφαλους των αρνητών του εμβολίου.

Όλοι εμείς που θεωρούμε πως πορευόμαστε σε μια αρμονική σχέση με την λογική, που σεβόμαστε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους συνανθρώπους μας τι πρέπει να κάνουμε για όσους δεν μπορούν να ταυτιστούν  με αυτές τις βασικές αρχές;

Έχουν γραφτεί ατελείωτα άρθρα για τους λόγους που κάποιοι είτε παραμένουν ανεμβολίαστοι είτε παρακινούν τους υπόλοιπους να μην εμβολιαστούν.

Οι ψυχολόγοι ανακαλύπτουν πως κάποιοι έχουν ψυχολογικούς λόγους, άλλοι έχουν γενικώς φοβίες με οποιαδήποτε ιατρική παρέμβαση, άλλοι πιστεύουν πως  με την αντίδραση τους στο εμβόλιο επιτυγχάνουν μια αδιευκρίνιστη ανωτερότητα μη συμμορφούμενοι με  τις καθοδηγούμενες μάζες.

Άλλοι πάλι που κατέχουν και ένα επιστημονικό καπέλο βρίσκουν την ευκαιρία για την προβολή που δεν είχαν ποτέ και νιώθουν πως τους αξίζει.

Δεν καταλαβαίνουν πως γίνονται θύματα της ακόρεστης δίψας των καναλιών που ψάχνουν για κάθε είδος τζερτζελέ και ανακατωσούρας, που ψάχνουν  για όλους του σοβαροφανείς γραφικούς  που θα τους εξασφαλίσουν  την επιζητούμενη τηλεθέαση μέσα από ατελείωτες ώρες επαναλαμβανόμενων ανούσιων διαφωνιών.

Και στο τέλος κάποιοι πολιτικοί που εκεί βρίσκουν την πελατεία τους, στους αντιδραστικούς, σε όλους αυτούς που έχουν πάψει να ονειρεύονται και ζούνε με την προσδοκία της καταστροφής των υπολοίπων.

Είναι δυνατόν να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα;

Πως να λειτουργήσουν τα  λογικά επιχειρήματα σε ανθρώπους που δεν έχουν την διάθεση ούτε να ακούσουν αλλά ουσιαστικά τοποθετούν τον εαυτό τους απέναντί μας και όχι μαζί μας;

Όταν όλα τα επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί, όταν όλες οι συζητήσεις έχουν επαναληφθεί εκατοντάδες φορές, όταν τα επιστημονικά στοιχεία είναι αμείλικτα, αλλά κυρίως όταν η ίδια η πραγματικότητα μας επιβεβαιώνει την επιστημονική προσδοκία τότε τι κάνουμε;

Τι κάνουμε με τους Ταλιμπάν που ζουν ανάμεσά μας;

Για πόσο καιρό θα τους περιμένουμε;

Πως αντιμετωπίζουμε όλους εκείνους που απειλούν τον τρόπο ζωής μας, τις αξίες μας, το οικοδόμημα ασφάλειας και προόδου που έχουμε γύρω μας;

Τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής για τον οποίο συστάθηκε υπουργείο στην ευρωπαϊκή ένωση και στην αρχή οι περισσότεροι κατέκριναν την ονομασία του.

Αυτός ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής πρέπει να προστατευθεί απέναντί στους Ταλιμπάν εγχώριους και εισαγόμενους.

Βιώνουμε μέσα από ένα πρωτόγνωρο ιατρικό, κοινωνικό και ατομικό γεγονός  αυτό της προσωπικής απόφασης για εμβολιασμό τις τεράστιες αποστάσεις και τα χάσματα που υπάρχουν μέσα στις κοινωνίες.

Τις βιώνουμε με τρόπο απόλυτο. Με τρόπο σκληρό. Με έναν τρόπο που δεν δέχεται αμφισβήτηση.

Υπήρχαν πάντα οι εκλογές στις οποίες έβρισκαν ευκαιρία και εκφραζόντουσαν όλων των ειδών οι διαφορετικές αντιλήψεις.

Όμως στις εκλογές οι αποφάσεις είναι πολυπαραγοντικές.

Οι άνθρωποι έχουν προσωπικά συμφέροντα, οικογενειακές καταβολές, φιλικές σχέσεις και  αντιπαλότητες που προσπαθούν να εξηγήσουν τις όποιες περιθωριακές επιλογές.

Όμως τώρα έχουμε το απόλυτο ρήγμα ανάμεσα μας.

Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ιδεολογίες χωρίς οικονομικούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς.

Για πόσο καιρό θα τους περιμένουμε να διαβούν τις γέφυρες και να έρθουν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής;

Για πόσο καιρό ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής θα παλεύει ανάμεσα στις αρχές του σεβασμού της ατομικότητας και της μακροβιότητας του;

Σε αυτό το ρήγμα που δεν περιμέναμε ποτέ να ζήσουμε πρέπει έχουμε πάντα ανοιχτές και καλοφωτισμένες τις γέφυρες για όσους αλλάξουν γνώμη.

Για όσους όμως παραμένουν στην απέναντι όχθη ο χρόνος τελείωσε. Η φράση «δεν θα αφήσουμε κανέναν πίσω» στην οποία στηρίζεται ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής πρέπει να αλλάξει και να γίνει «δεν θα αφήσουμε κανέναν πίσω από εκείνους που θέλουν να μας ακολουθήσουν».