Πολύ ορθά, ο υπουργός άμυνας Νίκος Δένδιας, έβαλε ως στόχο τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων όχι μόνο ως προς τους εξοπλισμούς αλλά την δομή και λειτουργία τους. Επίσης πολύ ορθά διέγνωσε την αδήριτη ανάγκη να αποκτήσει και η χώρα μας ένα «αμυντικό  οικοσύστημα» ώστε στην αρχή τουλάχιστον να μπορεί να καλύπτει ορισμένες ανάγκες της και, σημαντικό αυτό, να αποδειχθεί τουλάχιστον συνεπής στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει.

Η ιστορία της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας είναι μόνο για κλάματα. Δισεκατομμύρια πεταγμένα από το παράθυρο (πόσα ακριβώς και σε ποιους ουδείς γνωρίζει), πλήρη αδυναμία εκτέλεσης παραγγελιών, απώλεια τεχνολογίας – ως γνώση– έλλειψη κατάλληλου προσωπικού. Το ενδιαφέρον είναι ότι διαδοχικές κυβερνήσεις ανέχτηκαν αυτήν την κατάσταση. Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται λόγος – η αμυντική βιομηχανία είναι θέμα της…δεξιάς, οπότε και καταδικαστέα. Η όποια ανοχή οφείλονταν στην σκέψη πως θα μπορούσαν έτσι να βολευτούν μερικά από τα παιδιά του.

Η πανδημία, η μεταναστευτική κρίση, η οικονομία και η άμεση ανάγκη να ξοδευτούν πόροι για την αεροπορία δικαιολογούν τις αποφάσεις της πρώτης κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη. Η δεύτερη σωστά ανησυχεί και, επιτέλους, φαίνεται πως έγινε κατανοητό το γεγονός ότι σε όλες τις χώρες η πολεμική βιομηχανία επιβιώνει, εξελίσσεται, αποκτά ρόλο, μόνο με την υποστήριξη του κράτους.

Αυτονόητα όλα αυτά – αν και όχι υποχρεωτικά για την Ελλάδα, που έχασε κι αυτό το τραίνο. Με την ΕΑΒ και τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα να ελέγχονται από το υπουργείο οικονομικών, η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη. Το συγκεκριμένο υπουργείο δεν είχε καμία δουλειά να εποπτεύει την άμυνα—ούτε τις γνώσεις είχε ούτε την στρατηγική γνώριζε. Η μορφή της εποπτείας, βέβαια, δείχνει με σαφήνεια πως έβλεπαν οι κυβερνήσεις τον ρόλο της αμυντικής βιομηχανίας.

Η ΕΑΒ πέρασε στην εποπτεία του υπουργείου εθνικής άμυνας. Ορθά. Η ανοησία του ελληνικού κράτους, όμως, παραμένει – με το εύλογο ερώτημα «γιατί τα ΕΑΣ παραμένουν στην εποπτεία του ΥΠΟΙΚ;»

Προφανώς το θέμα δεν αφορά τον Κωστή Χατζηδάκη. Υποπτεύομαι ότι άλλο που δεν θέλει — να απαλλαγεί από αυτόν τον βραχνά. Γιατί δεν αλλάζει, λοιπόν, η εποπτεία; Θεωρητικά, στο ελληνικό αμυντικό δόγμα θα υπάρχει η πρόβλεψη για αμυντικό οικονομικό εθνικισμό – όπως εξάλλου διδάσκει σήμερα η Ουκρανία. Και μολονότι ουδείς σώφρων θα ισχυριστεί ότι η χώρα μας θα αποκτήσει από την μία στιγμή στην άλλη αυτόν τον τομέα, τα πρώτα βήματα μπορούν να γίνουν με την ενοποίηση του χώρου, την συνεργασία του με τον ιδιωτικό τομέα που έχει την τεχνογνωσία και εξάγει, και την ρεαλιστική ένταξη του στις ανάγκες της χώρας με προοπτική δεκαετίας.

Τα παιγνίδια με την άμυνα, τα οποία ιστορικά δεν απέφυγε ούτε η τότε ΕΡΕ, δεν έχουν θέση στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα. Μια ματιά προς την Ανατολή θα διαπιστώσει εργοστάσια πυρομαχικών, drones, ναυπηγεία πολεμικών πλοίων, εργοστάσια παραγωγής αεροσκαφών και εκτεταμένες ικανότητες συμπαραγωγής και επισκευής.

Εμείς; Εμείς αφήνουμε ανοησίες να μας ταλαιπωρούν. Η αμυντική βιομηχανία μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως ένα ενιαίο σύνολο, υπό τον έλεγχο του υπουργείου αμύνης, με σαφή προσανατολισμό, ρεαλιστικό πρόγραμμα και πλήρη κρατική στήριξη.

Διαβάστε επίσης

Ο τρίτος δρόμος και ο ιστός της αράχνης