Όταν παίζεις χωρίς αντίπαλο, είναι αναπόφευκτο ότι το παιχνίδι θα υποφέρει ποιοτικά.

Από τις εκλογές του 2019 και μετά, η Νέα Δημοκρατία δεν έχει αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εμπλακεί στην παραδοσιακή εσωστρέφεια μίας αριστεράς που δεν κατέχει εξουσία. Επειδή δεν έκανε ποτέ αυτοκριτική για την εκλογική ήττα του, δηλαδή αυτοκριτική για την δική του διαχείριση, έχει αυτόματα επιστρέψει στην μορφή της αντιπολίτευσης που τον έφερε στην εξουσία.

Οι καταστάσεις, όμως, έχουν αλλάξει. Ό,τι ίσχυε το 2015, πάντως, δεν ισχύει το 2020. Τα αντιπολιτευτικά πυρά είναι έτσι άσφαιρα. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, δεν βρίσκουν καν τον στόχο. Η έλλειψη αντιπολίτευσης έχει ενισχύσει την έπαρση υπουργών και υφυπουργών. Ακόμη χειρότερα, έχει οδηγήσει στην συσσώρευση λαθών.

Ο Πρωθυπουργός δεν προχώρησε σε διορθωτικές κινήσεις πριν από μερικές εβδομάδες. Σήμερα, η ανεπάρκεια ορισμένων δημιουργεί προβλήματα. Οι καιροί ου μενετοί, όμως. Το μεταναστευτικό παραμένει ανοιχτή πληγή. Οι κκ. Μηταράκης και Κουμουτσάκος δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι, πέρα από τα στρατόπεδα, υπάρχει η ανάγκη να υπάρξει συνεκτική ολιστική πολιτική, που να καλύπτει όλα τα στάδια: Από την άφιξη και την κατηγοριοποίηση μέχρι την ασφάλεια και την εκπαίδευση.

Διαφορετικά, η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη – όπως κοντεύει σήμερα. Περιμένουμε από την Ε.Ε. να λύσει το πρόβλημα και δεν συνειδητοποιούμε ότι πρέπει εμείς πρώτα να το αντιμετωπίσουμε. Η Ευρώπη ίσως έρθει ως αρωγός. Μερικώς. Ίσως.

Και μέσα σε όλα αυτά, ο κ. Σταϊκούρας αποφασίζει να υπερασπιστεί τις προσωπικές πελατειακές του σχέσεις, σε βάρος της κυβερνητικής συνοχής. Η παιδεία παραμένει ο μεγάλος άρρωστος. Σε όλα τα επίπεδα. Ο δρόμος της είναι γεμάτος από τους σκελετούς υπουργών και σχεδίων.

Όλα απέτυχαν, κυρίες Κεραμέως και Ζαχαράκη και κ. Διγαλάκη. Το μόνο που πλησίασε τον στόχο του ήταν το σχέδιο της Άννας Διαμαντοπούλου. Σήμερα, όλα κυμαίνονται ανάμεσα στους πειραματισμούς και την απραξία. Τι περιμένετε, όταν στην σημερινή εποχή η γνώση είναι το πολυτιμότερο αγαθό;

Το ελλειμματικό κράτος δικαίου ταλαιπωρεί την Ελλάδα εδώ και χρόνια. Δεν είναι μόνο η ανισότητα μεταχείρισης ανάμεσα στους πολίτες. Ούτε μόνο τα σκάνδαλα από τα παραδικαστικά κυκλώματα μέχρι τον κ. Παπαγγελή και την Κα Τουλουπάκη. Είναι και οι οικονομικές επιπτώσεις, κυρίως μέσω των επενδύσεων, κ. Τσιάρα.

Οι ξένοι επενδυτές ακούνε για ελληνικά δικαστήρια και φεύγουν τρέχοντας. Στο μυαλό των περισσοτέρων Ελλήνων, όμως, τούτη την στιγμή, το υπουργείο δικαιοσύνης είναι περίπου ανύπαρκτο. Το σύστημα υγείας δημιουργεί τεράστια ανασφάλεια στους πολίτες. Με την πανδημία του κορονοϊού, αυτή έχει φτάσει στο ζενίθ κ. Κικίλια. Τι έχει γίνει για να αποκατασταθεί η διαρραγείσα σχέση εμπιστοσύνης, που αποτελεί θεμέλιο λίθο πολιτικής ωριμότητας και δημοκρατίας; Τίποτα, εκτός από ανακοινώσεις για τον (πάντα ανεπαρκή) αριθμό των ΜΕΘ. Ευτυχώς που υπάρχουν οι κκ. Χαρδαλιάς και Τσιόδρας, για να δώσουν μία αίσθηση σιγουριάς.

Η κίτρινη κάρτα που έδειξε ο Πρωθυπουργός άργησε να βγει. Δείχνει μεγάλη ανοχή ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε μία εποχή όπου τα πάντα τρέχουν με δαιμονισμένο ρυθμό. Μερικοί υπουργοί του, όμως, εξακολουθούν να νομίζουν ότι αντίπαλος είναι ο ανεπαρκής ΣΥΡΙΖΑ.

Κυρίες και κύριοι υπουργοί και αναπληρωτές και υφυπουργοί. Ο αντίπαλος είναι η πανδημία, η κλιματική αλλαγή, οι μεταναστατευτικές ροές, η ανισότητες κάθε μορφής. Αντίπαλος είναι η τεχνολογική πρόοδος και οι επιπτώσεις της στον κοινωνικό ιστό. Αντίπαλος για να μετρηθείτε είναι όσα συμβαίνουν έξω από την Ελλάδα. Όχι όσα λέγουν οι αναστημένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην αυτοκριτική σας—αν την κάνετε—έχετε κατεβάσει τον πήχη. Είτε ασυναίσθητα, είτε επειδή έτσι σας βολεύει. Δεν έχει σημασία. Αν ο πήχης δεν ανέβει, η χώρα χάνει. Ο πρωθυπουργός φαίνεται ότι το έχει συνειδητοποιήσει. Ας ελπίσουμε ότι οι ειδοί του Μαρτίου είναι κοντά.

Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση