Διαστάσεις μεγαλύτερες από εκείνες που της αναλογούν παίρνει η υπόθεση της ανάρτησης του καθηγητή Ηλία Μόσιαλου, με πολλούς να του επιτίθενται για τάχα προσβολή της χριστιανικής πίστης.

Και μόνο το γεγονός ότι μια χιουμοριστική ανάρτηση γίνεται αφορμή για ένα κυνήγι μαγισσών με σύγχρονους όρους σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Καταρχήν: Δεν γνωρίζει η Ιερά Σύνοδος, ότι με το να σχολιάζει χιουμοριστικές αναρτήσεις στο facebook χάνει την σοβαρότητά της, υπονομεύει το κύρος της, κλονίζει την όποια εμπιστοσύνη εμπνέουν οι Ιεράρχες-σε όσους τέλος πάντως την εμπνέουν;

Τι είναι αυτό που κάνει σοφούς ανθρώπους να αισθάνονται την ανάγκη να συνεδριάσουν για να καταγγείλουν μιαν ανάρτηση στα μέσα μαζικής δικτύωσης; Δεν διαθέτουν πολιτικό αισθητήριο; Δεν γνωρίζουν ότι ενσπείρουν τον διχασμό και αναμοχλεύουν τα πλέον ταπεινά ένστικτα του -κατά τα άλλα- ευσεβούς ακροατηρίου τους; Δεν διαθέτουν πνεύμα σύνεσης, άνθρωποι υποτίθεται πνευματικοί, του Θεού; Είναι δυνατόν να έτρεξαν χριστουγεννιάτικα να συνεδριάσουν για να καταδικάσουν ένα … ανέκδοτο;

Και όμως, είναι! Και είναι τραγικό, καθώς πρόκειται για έξυπνους και ικανούς ανθρώπους που είναι λάθος να υποτιμούνται και να αντιμετωπίζονται με καλαμπούρια του διαδικτύου από τους δήθεν ευφυείς αντικληρικούς πολέμιους τους.

Συνειδητά ενήργησαν. Η ουσία της αρχιερατικής καταδίκης είναι ότι θεωρούν πως ο καθηγητής Ηλίας Μόσιαλος, όπως και ο κάθε Μόσιαλος, πρέπει να λάβει ένα μάθημα: Να μην επεμβαίνει στα χωράφια τους… Και με την ευκαιρία, επανεπιβεβαιώνουν την εξουσία τους θέτοντας όρια. Όποιος ξεφεύγει, πρέπει να λάβει ένα σαφές μήνυμα. Τα …χαιρετίσματα της ιερατικής εξουσίας!

Από την άλλη πλευρά τώρα, κάτι δεν πάει καλά, επίσης. Αναρωτιόμαστε για παράδειγμα: Γιατί ο Νίκος Φίλης , που σωστά αντέδρασε στην προκειμένη περίπτωση, δεν αντέδρασε στην εξευτελιστική για την Πολιτεία εκπαραθύρωση του από το υπουργείο Παιδείας, τότε που ο Καμμένος λιβάνιζε δουλικά τον Αρχιεπίσκοπο κι ο Αλέξης Τσίπρας παρακολουθούσε χαμογελαστός;

Και δεν αναρωτιόμαστε μόνο για τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και τους συντρόφους του, που όσο κυβερνούσαν δέχθηκαν μέχρι και την – επίσης εξευτελιστική- παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου να συγγράφει η Πολιτεία καθ’ υπαγόρευση της Εκκλησίας τα θρησκευτικά βιβλία. Αναρωτιόμαστε και για πολλά… ανεξάρτητα και αδέσμευτα πνεύματα που ανακαλύπτουν το σκοταδισμό μόνο στο ράσο. Όπως και για σημερινούς βουλευτές και υπουργούς και πολλούς άλλους της δεξιάς πτέρυγας της κυβερνητικής παράταξης, που κλείνουν πονηρά το μάτι στα εκλογικά ακροατήρια…

Συνεπώς, όσο η πολιτεία δείχνει υποχωρητικότητα τόσο αποθρασύνονται οι πνευματικοί πατέρες και εδραιώνουν την πεποίθηση ότι στο έργο τους συμπεριλαμβάνεται και η πολιτική καθοδήγηση των πολιτών. Ωστόσο, άλλο είναι το ποίμνιο με την εκκλησιαστική έννοια και άλλο ο πολίτης με την πολιτική. Και αυτόν τον διαχωρισμό πρέπει κάποια στιγμή να τον τολμήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου. Εκτός κι αν η πολιτεία βολεύεται με τα πρόβατα και όχι με τους πολίτες.

Οι αντιδράσεις για την ανάρτηση του καθηγητή Ηλία Μόσιαλου, που έφεραν για μιαν ακόμα φορά στην επιφάνεια τις αμαρτωλές σχέσεις και σκοτεινές διασυνδέσεις κράτους – Εκκλησίας, μας εξασφαλίζει άλλον έναν γύρο ιδεολογικών λαϊκισμών, αντιαισθητικών αντιπαραθέσεων και μικροκομματικών διευθετήσεων μέσα από ανάλογες, κενού περιεχομένου, ξεπερασμένες ρητορικές εκατέρωθεν των πλευρών, που σκοπό έχουν να αντιπαρέλθουν το πρόβλημα παρά να το επιλύσουν.

Πολύ φοβόμαστε ότι αυτή η σχέση είναι περισσότερο βαθιά και περίπλοκη από όσο επιφανειακά την προσλαμβάνουμε μέσα από τις θεωρητικές τοποθετήσεις που συσκοτίζουν το θέμα και κυρίως τρέφουν τη συμφέρουσα διαιώνισή του.

Το πρόβλημα αυτό είναι δυσεπίλυτο και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Αυτή η σχέση και η αλληλεξάρτηση εξουσιών πρέπει κάποια στιγμή να τεθεί σε σωστές βάσεις με καλή διάθεση εκατέρωθεν των πλευρών και ,κυρίως, να αναζητηθεί μια λύση μέσω της αμοιβαιότητας που θα έχει σαν βάση το συμφέρον της χώρας και όχι των εκάστοτε «ηγεμονιών», πολιτικών τε και εκκλησιαστικών.

Διαβάστε επίσης: