Η συμφωνία χαιρετίστηκε από τους περισσότερους Έλληνες (εκτός βεβαίως από τον ΣΥΡΙΖΑ) ως σημαντική. Η αποδοχή της είναι πρωταρχικά σε τρία επίπεδα:

• Επειδή αφορά την αναγκαία ενίσχυση της αμυντικής ισχύος της χώρας μας. Κοινή είναι η αναγνώριση ότι τα τελευταία χρόνια η Τουρκία είναι αναπτύξει μία μεγάλη πολεμική βιομηχανία ταυτόχρονα προχωρώντας στον εκσυγχρονισμό και την επέκταση των εξοπλισμών της.
• Επειδή, η Γαλλία πάντα έχει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του Έλληνα, καθώς κατά ένα μάλλον παράδοξο τρόπο αντιπροσωπεύει την ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ.
• Τέλος, επειδή η συμφωνία έγινε σε καθαρά διακρατικό επίπεδο, και σε ανώτατο μάλιστα αφού είχε προηγηθεί ξεκάθαρη και σε βάθος συζήτηση για να βρεθεί η καλύτερη επιλογή στην σχέση κόστους/οφέλους. Εξέλιπε, δηλαδή, ο παράγοντας της διαφθοράς.

Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν καμία ουσιαστική αντίρρηση.   Κατά μία έννοια, μετά την «έκπληξη» που επιφύλαξαν στην Γαλλία σχετικά με τα υποβρύχια, η ελληνική παραγγελία έρχεται να απαλύνει το οικονομικό κόστος για την Group Naval και να χαϊδέψει κάπως το γαλλικό εγώ. Σε τελευταία ανάλυση αντάλλαξαν μία πιθανή παραγγελία της τάξης των $5 δισ. με μία σίγουρη των $50 δισ.

Για τις ΗΠΑ, η συμμαχία Ελλάδας- Γαλλίας στον αμυντικό τομέα έχει, εξάλλου, και την άλλη πλευρά: της ανάπτυξης της ευρωπαϊκής αμυντικής ισχύος.

Στο σημείο αυτό, η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να συμβαδίζει στενά με την Γαλλική, καθώς συνάδεται πως υιοθετεί την πολιτική Μακρόν για το μέλλον της Ευρώπης. Με την Μέρκελ εκτός παιγνιδιού πλέον, η Γερμανική επιρροή  τείνει να εξασθενίσει. Ο Μακρόν, επιδιώκει να καλύψει το κενό και να σύρει την Ευρώπη στον δρόμο της βαθύτερης ενοποίησης – σε αντίθεση με την Γερμανία που για πολιτικούς  και οικονομικούς λόγους στήριζε την ενοποίηση σε πλάτος.

Για την Γερμανία η Ευρώπη αποτελεί έδαφος πολιτικής επιρροής –που σημαίνει σχετική ουδετερότητα απέναντι τόσο στην Ρωσία όσο και στην Κίνα—και ικανοποίησης οικονομικών συμφερόντων—που σημαίνει ανταγωνιστική πρόσβαση σε νέες μεγάλες αγορές.

Η Γαλλία αναζητά συμμάχους για να αντισταθμίσει την Γερμανική κυριαρχία. Η δική της στροφή προς τον ευρωπαϊκό νότο ήταν έτσι αναπόφευκτη. Και έπεσε σε ευήκοα ώτα. Στην Ιταλία ο Μάριο Ντράγκι ήδη δήλωσε ότι δεν μπορεί η Ευρώπη να επιστρέψει στο προηγούμενο Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας, Και στην Ελλάδα, η κυβέρνηση βλέπει ότι αυτή η νέα συμμαχία ισχυροποιεί την χώρα απέναντι στην Τουρκία.

Η άλλη πλευρά της συμφωνίας, δηλαδή, δεν είναι η υπόσχεση της Γαλλίας να προστρέξει εναντίον της Τουρκίας σε περίπτωση που η  Ελλάδα δέχεται επίθεση. Είναι η κοινή γραμμή που φαίνεται ότι χαράσσεται από την σύμπραξη Ελλάδας – Γαλλίας με την πιθανή συμμετοχή και της Ιταλίας ώστε να αλλάξει ρότα η Ε.Ε.

Δύο κατευθύνσεις είναι σαφείς: πρώτον, η αλλαγή των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ώστε να αποφεύγεται η κατάσταση όπου όλες οι χώρες ήταν υποχρεωμένες να φοράνε το Γερμανικό κοστούμι άσχετα με το αν τους πήγαινε ή όχι. Και, δεύτερο, η ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής ισχύος που μέχρι σήμερα είχε μείνει στα χαρτιά.

Είναι σαφές ότι οι τρεις αυτές χώρες έχουν καλά διαβάσει το επίσης σαφές μήνυμα που έχουν στείλει οι ΗΠΑ: δεν σας εγκαταλείπουμε αλλά τώρα πια οι προτεραιότητες μας έχουν αλλάξει. Καιρός, λοιπόν, να αναλάβετε τις ευθύνες σας. Η Κίνα είναι δική μας υπόθεση – μαζί με το Η.Β., την Αυστραλία, την Ιαπωνία, την Κορέα και όσες άλλες αισθάνονται καυτή την Κινέζικη απειλή.

Δική σας προτεραιότητα είναι η Ρωσία. Εδώ θα είμαστε και θα βοηθήσουμε αλλά …συν Αθηνά και χείρα κίνει. Αναλάβετε κι εσείς τις γεωπολιτικές ευθύνες σας.