Ο Στέφανος Κασσελάκης έδιωξε τον Παύλο Πολάκη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν τον διώχνει από το κόμμα. Ο λόγος προφανής. Διότι φοβάται ότι ο Παυλής από τα Χανιά μπορεί να του αφαιρέσει τις όποιες ελπίδες έχει για να αυξήσει τα ποσοστά του και να διεκδικήσει κάποτε την εξουσία.

Ο Κασσελάκης δεν διώχνει τον Πολάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ διότι κάποια στιγμή, τους επόμενους μήνες θα τον πάρει πίσω στην κοινοβουλευτική ομάδα.

Φαντάζομαι ήδη τη δήλωση: «Ο σύντροφος Παύλος είναι πραγματικός αγωνιστής της Αριστεράς, έχει προσφέρει πολλά στον ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποκαλύψει σκάνδαλα, είναι τίμιος, μας ενώνουν περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν».

Και κάπως έτσι ο βουλευτής Χανίων θα αναβαπτιστεί και θα ξεχαστούν οι κακοποιητικές συμπεριφορές του, η αθλιότητα του λόγου, ο συστηματικός εξευτελισμός προσώπων και ταυτόχρονα ο ευτελισμός του πολιτικού λόγου.

Τι μας είπε ο Κασσελάκης: «Αισθάνομαι άσχημα για την απόφαση που αναγκάστηκα να πάρω. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση γιατί πραγματικά τον αγαπώ κι έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο υπουργείο Υγείας και στα νοσοκομεία της χώρας. Όπου πήγαινα, μου μιλούσαν για αυτόν».

Τον αγαπάει τον Πολάκη ο Κασσελάκης, αυτός ο αριστερός πολιτικός που θέλει να φέρει την ανανέωση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Καταλάβατε με ποιους θέλει να είναι ο Κασσελάκης; Με τους Πολάκηδες κι όχι με τη Λινού ή κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο και πολιτικό.

Διότι αν πραγματικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να στείλει ένα μήνυμα απέναντι στον κατά σύστημα κακοποιητή διά του λόγου, θα έπρεπε να τον διαγράψει από το κόμμα την ίδια στιγμή που ξεκάθαρα είπε έξω από τη Βουλή ότι τα δάκρυα της Λινού ήταν ψεύτικα και η υπόθεση ήταν στημένη για να τον διώξουν.

Πώς μπορεί μια Λινού να είναι στο ίδιο κόμμα με αυτόν τον Πολάκη;

Εντάξει, ο Πολάκης τα πιστεύει όλα αυτά. Εχει το σύνδρομο του Μεσσία και του Βοναπάρτη ταυτόχρονα. Πιστεύει πράγματι ότι σώζει τον κόσμο από τη βρομιά, τους κλέφτες, τους πολιτικούς λωποδύτες και τους πετσοταϊσμένους δημοσιογράφους.

Πιστεύει πραγματικά ότι «μας έχει όλους», κι ότι αυτός είναι ο μοναδικός έντιμος. Δικαίωμά του. Κι έχει κι ένα δίκιο άλλωστε.

Οπως έχει δίκιο όταν λέει ότι ο λαός διαγράφει κάποιον. Οσο υπάρχει λαός που τον ψηφίζει, τον επιδοκιμάζει, τον καλύπτει κι επικροτεί τις τραμπούκικες συμπεριφορές του, έχει δικαίωμα να τον επικαλείται.

Ομως, για τον κανονικό κόσμο κανένας τραμπούκος δεν μπορεί να μας απασχολεί, ακόμη κι αν είναι ο πιο έντιμος ή ο πιο μαχητής. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε καμιά κακοποιητική συμπεριφορά και μάλιστα κατ’ επανάληψη. Αυτός είναι νόμος.

Και ξέρετε κάτι; Αν δεν ήταν ο Πολάκης και στη θέση ήταν ένας δεξιός ή ένας Πασόκος τώρα θα γίνονταν διαδηλώσει του metoo στο Σύνταγμα.

Για τον Πολάκη απλά όλα αυτά τα χρόνια έλεγαν «ε, λέει και καμιά κουβέντα παραπάνω, είναι οξύθυμος, αλλά είναι τίμιος».

Ετσι είναι. Ομως, την υποκρισία πολλοί αγάπησαν, τους υποκριτές κανείς.

Και κατά τη γνώμη μου ο Πολάκης έπρεπε να έχει πάει σπίτι του από την εποχή με την τραγωδία στο Μάτι. Τότε που κορόιδευε τον κόσμο, μαζί με τον Τσίπρα και τους άλλους, στην περίφημη συνεδρίαση του Συντονιστικού, κι ενώ είχαν καεί 100 άτομα.

Και τότε που είχε πει ότι το κράτος λειτούργησε καλά στο Μάτι αλλά οι νεκροί… θόλωσαν την εικόνα.

Τότε, όμως, όλοι έκαναν μούγκα στο κόμμα του και στην ευρύτερη Αριστερά. Γιατί ήταν ο Παυλής, το παιδί του λαού.

Φάτε τον τώρα!