Η αυταπάτη του ΣΥΡΙΖΑ

Θα έρθουν και χειρότερες ημέρες. Η κοινωνία θα βιώσει κι άλλη βία. Η εξέλιξη είναι νομοτελειακή. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος. Η βία της αγανάκτησης τον τρέφει. Σ’ αυτήν ελπίζει για να σωθεί.

Μάταια.

Στην περίοδο 2012-2015 η αγανάκτηση είχε αντικείμενο (την αναλγησία των μνημονίων), οπαδούς (την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία) και σπίθα για να ξεσπάσει (την αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου).

Σήμερα, αυτά δεν υπάρχουν.

Όλες οι μετρήσεις κοινής γνώμης δείχνουν ότι, παρά τα λάθη της, που τελευταία πυκνώνουν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και την στήριξη της για το κύμα των μεταρρυθμίσεων που επιχειρεί – ομολογουμένως με κάποιες καθυστερήσεις και αποτυχίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν ξέρει τι άλλο να κάνει – εκτός από να υποδαυλίζει την κοινωνική σύγκρουση. Ο Mao Zetong  («μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση) δεν θα μπορούσε να βρει πιο πιστούς οπαδούς.

Κατά την προσφιλή τακτική του Αλέξη Τσίπρα να κάνει την τρίχα τριχιά, εμφάνισε την αστυνομική βία όχι ως ένα μεμονωμένο επεισόδιο (αλήθεια πόσα παρόμοια έχουν συμβεί στον τελευταίο χρόνο;) αλλά ως απόδειξη γενικότερης καταπίεσης από το αυταρχικό κράτος της δεξιάς. Ο εκβιασμός του δολοφόνου μεταφράζεται σε αγώνα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι διαδηλώσεις στο κέντρο, ως δικαιολογημένη αντίδραση στην κοινωνική αδικία. Τα παγκόσμια οικονομικά και υγειονομικά προβλήματα της πανδημίας ως διαχειριστική αποτυχία της Νέας Δημοκρατίας.

Το πρόβλημα είναι ότι, μην βρίσκοντας ανταπόκριση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επιλογή παρά μόνο να ανεβάσει το κασέ της βίας. Κατά πάγια αντίληψη και ιδεολογία αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα δίνοντας λεφτά. Αν δεν δει ανταπόκριση, ρίχνει κι άλλα λεφτά.

Το ίδιο με την βία. Διαπιστώνοντας την αποτυχία δεν θα έχει άλλο καταφύγιο παρά την περισσότερη βία.

Το αποδεικνύει όταν σε εποχή πανδημίας προωθεί κινητοποιήσεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στα συνδικάτα.

Ταυτόχρονα αναδεικνύει την πραγματική αδιαφορία του για την υγεία και την οικονομία, για τα παιδιά και τους εργαζόμενους που επιδιώκει να παρασύρει σε πράξεις ανευθυνότητας που πιστεύει πως θα τον επαναφέρουν στην εξουσία.

Είναι τραγικό ότι στην σημερινή εποχή όπου οι παγκόσμιες προκλήσεις ανατρέπουν τα πάντα από την γεωπολιτική ισορροπία μέχρι την μικροοικονομία, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εμπλέξει την Ελλάδα σε διενέξεις που αποτελούν επιστροφή σε περασμένο αιώνα. Στα μίση του Εμφυλίου και στην λογική του Ψυχρού Πολέμου.

Για την κυβέρνηση η απάντηση είναι μονόδρομος: εμμονή στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα – όσο και να αντιδρούν οι ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, ως τελευταία προπύργια του σκοταδισμού—, βελτίωση της διαχείρισης της οικονομίας με πιο στοχευμένα μέτρα και πιστή κατανομή των ευρωπαϊκών πόρων στις απαιτήσεις της ψηφιακής οικονομίας, της κλιματικής αλλαγής και της μείωσης των ανισοτήτων.

Το μέλλον της χώρας και της παράταξης δεν θα κριθεί από τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%, ούτε από το βαθύ ΠΑΣΟΚ που βρήκε καταφύγιο στην πολιτική του αγκάλη, ονειροπολώντας τις ημέρες του 1980. Θα κριθεί από την ικανότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο την επέλεξε η κοινωνία.

Αν τα καταφέρει, θα αποτελεί και πρωτιά.