Παρέλαση 28^ηςΟκτωβρίου. Οι μαθητές παρελαύνουν με υπερηφάνεια. Ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι στο πρόσφατο παρελθόν κάποιοι κατ΄ επίφαση «προοδευτικοί», αντιδρούσαν στην συμμετοχή στις παρελάσεις. Ξεπεράστηκε γρήγορα αυτό.

Ως το Εθνικό φρόνημα και η απόδοση τιμών σε εκείνους που διαμόρφωσαν την ιστορία να απειλεί την προσπάθεια των εκφραστών μίας κουλτούρας ισοπέδωσης. Ειδικά σε σχέση με τους νέους, για του οποίους δεν είναι λίγες οι περιστάσεις που αναδεικνύουν πως το επίπεδο «παιδείας»  – με την ευρεία έννοια – που τους προσφέρεται, αδυνατεί να τους εμπεδώσει ακόμα και τον απλό ιστορικό διαχωρισμό μεταξύ του εορτασμού της 28^η Οκτωβρίου και της 25^η Μαρτίου.

Ευτυχώς που οι Εθνικές Εορτές είναι αργίες. Έτσι, σε κάποια από αυτά τα παιδιά – έστω και μέσα από τα παιγνίδια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- θα αποτυπωθούν κάποιες ιστορικές ημερομηνίες. Εκτός από μαθητές παρελαύνουν ιστορικά σωματεία, πρόσκοποι, φιλαρμονικές πόλεων. Μας θυμίζουν το πολυεπίπεδο ενδιαφέρον της κοινωνίας για τα κοινά. Για την διατήρηση των παραδόσεων. Εντός και εκτός της οικογένειας. Μίας οικογένειας που αγωνιωδώς προσπαθεί να διατηρήσει τον παραδοσιακό της ρόλο και βηματισμό. Ο βηματισμός της παρέλασης δεν έχει σημασία, άλλωστε. Ο βηματισμός της κοινωνίας είναι που μετράει. Αυτός ακριβώς ο βηματισμός που αρχίζει να μην είναι στέρεος. Να μην οδηγεί με ασφάλεια το μέλλον των νέων.

Ένας βηματισμός που εμφανίζεται στέρεος και με κατεύθυνση μόνον στις παρελάσεις των Εθνικών εορτών. Αποτελεί ίσως το τελευταίο στάδιο αισιοδοξίας για το τί μπορούν στο μέλλον να προσφέρουν τα παιδιά, οι νέοι και νέες. Άλλωστε, πριν και μετά φαίνεται να επικρατεί ένας ανεξήγητος εκφυλισμός της έννοιας της δυναμικής των νέων. Ίσως όχι και τόσο περίεργος βέβαια, αν κρίνουμε από τα μηνύματα που εισπράττουν από την καθημερινότητα της ζώσας κοινωνίας. Εκτός της στοίχισης των παρελάσεων. Εντός ενός περιβάλλοντος από το οποίο βάλλονται χωρίς να έχουν δυνατότητα επί της ουσίας να εισπράξουν τα θετικά στοιχεία του.  Σε όποιους βέβαια από τους νέους δίνεται η δυνατότητα να αναδείξουν δεξιότητες «επιβίωσης».

Δύο λέξεις ουσίας και βασικής προσέγγισης του που και πως βαδίζουμε: «Δεξιότητες» και «Επιβίωση». Με την ευρεία ερμηνεία κάθε μίας. Δεξιότητες κοινωνικής ισορροπίας και ενσυναίσθησης. Δεξιότητες αντίληψης της ανάγκης δίκαιης λειτουργίας του κράτους και της πολιτείας. Δεξιότητες αντίληψης ότι για να έχεις επόμενη ημέρα ευημερίας πρέπει να έχεις ως κράτος παιδεία. Παιδεία ουσίας όχι κατ΄όνομα. Με την παιδεία έρχεται και η αξιοπρεπής «επιβίωση». Με κανόνες και προοπτική. Όταν εκλείπουν αυτά τα δύο στοιχεία, τότε η παιδεία βγαίνει έξω από τις αίθουσες των σχολείων και αναδεικνύεται στους δρόμους μέσα από συμμορίες και ανεξέλεγκτα πάρτι και συγκεντρώσεις.

Χάνεται ή έννοια του προγραμματισμού και της κοινωνικής στοίχισης μέσα από κανόνες και κοινωνική ευαισθησία. Οι δεξιότητες λαμβάνουν άλλη προέκταση και μετατρέπονται σε ακραία φαινόμενα κάτω από την επίφαση της επιβίωσης. To bullying, οι ομαδικοί ξυλοδαρμοί, η οπαδική βία στους νέους, η χωρίς όρια χρήση οινοπνευματωδών από ανήλικους αρχίζουν να θεωρούνται ως κάτι το απολύτως αναμενόμενο. Αποτελεί μέρος της «επιβίωσης» με την στρεβλή σημερινή έννοια που επικρατεί. Ως να μιλάμε για έναν νέο μικρόκοσμο μίας νέας ζούγκλας που διαμορφώθηκε από μία αλυσίδα κρίσεων και συνολικής απαξίωσης δεδομένων κατά το παρελθόν αξιών, αλλά και του πολιτικού συστήματος. Για άλλη μία φορά. Μόνο που κάθε φορά η απαξίωση αυτή εκτρέπεται από την οδό της επιβίωσης και οδηγεί και σε μεγαλύτερη κρίση. Σε μεγαλύτερη απόσταση από τον πραγματικό έλεγχο της λειτουργίας της δημοκρατίας. Χάνεται κατ΄αυτόν τον τρόπο, η ουσία της κοινωνικής ισορροπίας. Ειδικά όταν για την «προσαρμογή» των νέων επιλέγεται μία ιδιόμορφη ψυχολογική καταστολή. Τα παραδείγματα αρκετά.

Οι ίδιοι ελεγκτικοί φορείς που άφησαν ανεξέλεγκτη (εκτός ελέγχου και αδειοδότησης για όσους πιθανώς παρερμηνεύσουν),  την παροχή αλκοόλ στο γνωστό πλέον κέντρο στην Βουλιαγμένης, και αφήνουν την πλειοψηφία των «μαγαζιών» να δέχονται ανήλικους σε μπαρ. Είναι οι ίδιοι φορείς που νομοθέτησαν για τον «προληπτικό» αστυνομικό έλεγχο ταυτοτήτων σε ανήλικους. Οι ίδιοι φορείς που αδυνατούν να αντιληφθούν πως οι πολιτικές – καθώς και η απουσία αυτών – είναι εκείνες που διαμορφώνουν ανεξέλεγκτες κοινωνίες. Ή ελεγχόμενες μέσα από την ασυδοσία της εκτός ορίων πορείας μεγάλου τμήματος της νεολαίας σήμερα. Ποιος νοιάζεται όμως;   

Αυτή η ανισορροπία –  αρχής γενομένης από το σπίτι – με προεκτάσεις στην ευρύτερη παιδεία τους, δίνει την πρόφαση – ως αντίδραση ίσως- στους νέους να εκτονώνονται εκτός ορίων. Παρασυρμένοι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ίσως. Από την αδυναμία πολλών οικογενειών εν μέσω προβλημάτων να οριοθετήσουν τα παιδιά τους; Είναι πολύ πιθανό. Από ένα σύστημα παιδείας που δεν εκπαιδεύει, απλά δομεί αποστήθιση και μιμητισμό. Μιμητισμό στην εύκολη αντίδραση που προκαλεί πολλές φορές την εύκολη «δράση» του κατασταλτικού ελέγχου ανηλίκων. Εύκολη δράση. Ανώδυνη. Ανέξοδη. Επικοινωνιακή. Άνευ προβληματισμού για τα αίτια και τον ουσιαστικό και κοινωνικά επιβεβλημένο τρόπο ανάδειξης διορθωτικών κινήσεων. Όχι αντίδρασης. Διόρθωσης λαθών δεκαετιών από πολιτικές ανούσιες και χωρίς στόχευση στο μέλλον.  

Την προηγούμενη της παρέλασης της 28^ης Οκτωβρίου κάποιες δεκάδες ανήλικα μετά από παράνομη είσοδό τους σε club οδηγήθηκαν σε νοσοκομεία έχοντας δηλητηριαστεί από ποτά  «μπόμπες» σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Την επόμενη, πολλά από αυτά τα παιδιά παρέλασαν με τα σχολεία τους. Συντεταγμένα και περήφανα. Μετά από ένα «ασύντακτο» βράδυ κατά το οποίο η πολιτεία αδυνάτησε να τα προστατέψει. Ίσως ούτε και οι γονείς τους μέσα στην αγωνία τους να δουν τα παιδιά τους κάπως χαρούμενα. Κάποια ακόμα – πάλι ανήλικα- ελέγχθηκαν «προληπτικά» (η χρήση της λέξης «πρόληψη» όπως και όποτε βολεύει)  από τα όργανα της αστυνομίας – που εκτελούσαν εντολές της πολιτείας. Ελέγχθηκε η ψυχολογία τους. Η ψυχοσύνθεσή τους. Αντί να ελεγχθούν εκείνοι που πραγματικά ευθύνονται για την γενικότερη… αλλοίωση.

Διαβάστε επίσης

Η «παγίδα του Θουκυδίδη», η Κεντροαριστερά και η μάχη για την εξουσία