Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δια του προέδρου τη Σ. Παραδιά,  η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ) αντιδρά στην υποχρεωτική ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων, υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» και ισχυριζόμενη ότι μιλά για τον Ευρωπαϊκό Νότο. 

Συμπάσχω για τα βάρη των ακινήτων στην Ελλάδα, αλλά θεωρώ ότι η Ομοσπονδία χάνει το μέτρο.

Καταρχάς πρόκειται για Κοινοτική πολιτική. Κατά δεύτερο, συζητάμε για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής που ήδη ζούμε.

Κατά τρίτο λόγο, όλοι οφείλουμε να συνεισφέρουμε. 

Τέταρτον, δίνεται ορίζοντας δεκαετίας για την εφαρμογή της – και μάλιστα υπάρχει ο ποσοτικός περιοριστικός στόχος για διπλασιασμό του ρυθμού ανακαίνισης. 

Και, τέλος, δίνεται η προοπτική δημιουργίας 160.000 νέων θέσεων εργασίας στην Ε.Ε. 

Θα μου πείτε ότι αυτά δεν αφορούν τα μέλη της ΠΟΜΟΔΑ. Ίσως ναι και ίσως όχι. 

Η ΠΟΜΙΔΑ, πάντως, ζητά επιδοτήσεις και άτοκα δάνεια. Δεν εκπλήσσομαι.

Είναι θέση που αντανακλά την κυρίαρχη ελληνική νοοτροπία της μεταπολίτευσης «δώσε και σ’ εμένα μπάρμπα». Καμία σκέψη αν η οικονομία έχει αυτήν την δυνατότητα. 

Ούτε αν αυτή θα είναι η καλύτερη, από πλευράς αποδοτικότητας, κατανομή των λιγοστών πλέον πόρων για δάνεια και επιδοτήσεις. 

Εκτός κι αν η ΠΟΜΙΔΑ φροντίζει έγκαιρα να μπει  στον ατελείωτο κατάλογο των οργανώσεων που ασθμαίνοντας περιμένουν να ωφεληθούν από την ροή των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης.

Και γιατί όχι, θα μου πείτε; 

Αυτή δεν είναι η πάγια ελληνική (και όχι μόνο) τακτική με αναφορά στα κοινοτικά κονδύλια. 

Δεν συζητά βέβαια, η ΠΟΜΙΔΑ, να ενθαρρύνει τα μέλη της να αποταμιεύσουν ώστε να επενδύσουν στο άμεσο μέλλον στην ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων – γεγονός που θα τους «επιστρέψει» τα όσα θα έχουν επενδύσει.

Αλλά, αυτό είναι θέμα νοοτροπίας και θετικής προσέγγισης των πραγμάτων. Όχι αρνητικής από την πρώτη στιγμή και αιτήματος για βοήθεια… από την πρώτη στιγμή! 

Ίσως, πάλι, να έχει δημιουργηθεί μία κατάσταση ευφορίας μετά τις ανακοινώσεις του ΔΝΤ που είναι αισιόδοξο για την εξέλιξη των ελληνικών πρωτογενών ελλειμμάτων! 

Στα αυτιά Σταϊκούρα αυτή η πρόβλεψη, πιο αισιόδοξη από του υπουργείου του, πρέπει να ακούγεται ως κελάδισμα.

Το μόνο κακό, όμως, είναι ότι μετά τις πάγια απαισιόδοξες προβλέψεις του, το ΔΝΤ τώρα φαίνεται να έχει περάσει στον αντίθετο στρατόπεδο των υπεραισιόδοξων εκτιμήσεων. 

Προσπαθώ να συγκεράσω αυτές τις προβλέψεις του με την εξαιρετικά απαισιόδοξη επισήμανση της επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ Gita Gopinath για τον κίνδυνο παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, κυρίως λόγω της συσσώρευσης χρεών. 

Και μπορεί μεν, όπως τόνισε η Gopinath, χώρες όπως οι ΗΠΑ να έχουν περιθώριο αύξησης του χρέους τους αλλά, σε μία παγκόσμια κρίση η Ελλάδα, ως μικρή και ανοιχτή οικονομία, θα υποφέρει πολύ περισσότερο από άλλες. 

Σταδιακά, καθώς ξεδιπλώνεται το 2^ο κύμα της πανδημίας του covid-19, η ύφεση του 2020 θα βαθαίνει. 

Δεν έχει τόση σημασία τι κάνει το ένα κράτος ή το άλλο. 

Η Κίνα μπορεί να δείχνει ότι ξεπερνά και την πανδημία και την ύφεση (αν τα στοιχεία είναι αξιόπιστα) αλλά η παγκόσμια οικονομία δεν έχει γνωρίσει χειρότερη κατάσταση από το 1929/1930 και μετά. 

Και αυτό που μετρά για μία χώρα όπως η δική μας, είναι η παγκόσμια εξέλιξη και ειδικά η Ευρωπαϊκή.

Και, η συγκεκριμένη περιοχή, δεν προσφέρει τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις—καθώς το ένα μέλος της μετά το άλλο οδηγείται σε μία μορφή σοβαρού lockdown. 

Οφείλουμε όλοι να επιδείξουμε μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα για το μέλλον. 

Η ανθρώπινη φύση τείνει να το βλέπει κάπως ροζ. Θεμιτό. 

Αλλά, η προετοιμασία – ψυχική και πρακτική –για το…κόκκινο θα βοηθήσει να αποφευχθεί η κατάρρευση—ψυχική και πρακτική.