Γιατί το 2024 θα είναι κρίσιμο για την δημοκρατία

Δεν θα έλεγα ότι το 2024 ανατέλλει με τις πιο αισιόδοξες συνθήκες. Θα μου πείτε ότι είναι νωρίς για προβλέψεις, καθώς είθισται να γίνονται χρονικά κοντύτερα προς την Πρωτοχρονιά, αλλά οι συμβατικές –και ουσιαστικά χωρίς καμία επιρροή στην πορεία των πραγμάτων – ημερομηνίες δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα.

Το 2024 θα χαρακτηριστεί ως το έτος που μπορεί να αποτελέσει το Βατερλό της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Οι εξελίξεις θα είναι μάλλον ραγδαίες – πάνω από 2 δις. πολίτες θα προσέλθουν να ψηφίσουν, άλλοι σε πραγματικές δημοκρατίες και άλλοι σε κατ’ όνομα. Ήδη, υποχωρώντας στην λαϊκή πίεση ο Πούτιν ανακοίνωσε την εκ νέου υποψηφιότητα του. Πλείστοι όσοι έχουν διαφωνήσει μαζί του έχουν δει χάσει την ισορροπία τους και έπεσαν από παράθυρα. Στο μεταξύ ουδείς γνωρίζει που βρίσκεται ο Νοβάλνι. Το ερώτημα είναι γιατί ο Πούτιν ασχολείται με το θέατρο; Αλλά, όμως, και ο Στάλιν έπαιζε με τα προσχήματα.

Η μεγάλη μάχη της δημοκρατίας δίνεται ήδη στις ΗΠΑ. Η βεβαιότητα που εκφράζουν πολλοί, ότι ο Τραμπ θα επανεκλεγεί κάθε άλλο παρά ισχύει. Πολλά θα εξαρτηθούν από δικαστικές αποφάσεις – μία ιδιαίτερη σημαντική που θέτει το ερώτημα αν ο πρώην πρόεδρος μπορεί να έχει απόλυτη ασυλία για τις πράξεις του, θα κριθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο. Η πίεση για την εξαίρεση του δικαστή Κλάρενς Τόμας –που θεωρείται θερμός οπαδός του Tramp και η σύζυγος του οποίου στήριξε τον ισχυρισμό ότι οι εκλογή του Μπάιντεν είναι άκυρη—να αυτοεξαιρεθεί είναι ισχυρή.

Αν παρ’ ελπίδα κερδίσει ο Τραμπ, οι επιπτώσεις θα απλωθούν ως τσουνάμι σε όλον τον κόσμο και θα αγγίξουν όλους τους τομείς – από την άμυνα μέχρι την μετανάστευση, από την κλιματική αλλαγή μέχρι τις γεωπολιτικές ισορροπίες, από τις ατομικές ελευθερίες μέχρι τις συμμαχίες.

Στην οικονομία οι περισσότερες κυβερνήσεις κάνουν ότι μπορούν για να υπονομεύσουν την δημοκρατία. Αρνούνται να κατανοήσουν ότι οι ανισότητες αποτελούν βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της – μόνο που τώρα το φυτίλι κόντυνε πολύ και η έκρηξη είναι κοντά. Η εμμονή με τα υψηλά επιτόκια όταν ο πληθωρισμός ήταν και από την πλευρά της ζήτησης και από την πλευρά της προσφοράς είναι αδόκιμος και επικίνδυνος – όπως και η τυφλή πίστη στην ανάγκη να συγκρατηθεί στο 2%.

Ερώτημα: είναι συμβατή αυτή η πολιτική με την στήριξη της πράσινης μετάβασης; Όποιος απαντήσει θετικά είτε δεν γνωρίζει από οικονομικά είτε είναι αγράμματος, είτε είναι τυφλωμένος ιδεολογικά. Τόσο τυφλωμένος όσο ο El loco στην Αργεντινή που θα επιχειρήσει να τιθασεύσει τον υπέρ-πληθωρισμό με σκληρή λιτότητα, όταν το πρόβλημα είναι η παραγωγή και η κατανομή των πόρων. Η κοινωνική έκρηξη που θα ακολουθήσει και η προοπτική στρατιωτικού φαντάζομαι ότι…στηρίζουν την δημοκρατία!

Η βία εξαπλώνεται. Βία στην Ουκρανία, βίας την Γάζα, βία την Υεμένη και στο Σουδάν. Συγκαλυμμένη βία στο θεοκρατικό Ιράν, ανεχτή βία της Χεζμπολά στον Λίβανο, στα τάρταρα η Μυανμάρ, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Απομένει να εισβάλει ο Μαδούρο στην  Γουινέα, να καταρρεύσει η Μολδαβία και να ενισχυθεί η δικτατορία του Μόρι στις Ινδίες για να έχουμε ένα πανόραμα του τι μας επιφυλάσσει η επόμενη χρονιά. Και όλα αυτά ως παραδείγματα – η παράθεση είναι ενδεικτική.

Πίσω από την πληθώρα των αρνητικών συνθηκών κρύβεται η σύγκρουση των πολιτισμών. Όποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να διαβάσει το νέο πολιτικό μανιφέστο του CDU στην Γερμανία. Σύμφωνα με την σχετικά ειδησεογραφία στο προσχέδιο του προγράμματος η φράση «το Ισλάμ αποτελεί μέρος της Γερμανίας» έχει αντικατασταθεί με την φράση «Οι μουσουλμάνοι που μοιράζονται τις αξίες μας ανήκουν στην Γερμανία. Η σαρία δεν ανήκει στην Γερμανία».

Δεν είναι λίγοι που βλέπουν ομοιότητες της περιόδου μας με αυτήν του Μεσοπολέμου. Τους δικαιολογώ – όχι γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία αλλά επειδή πλέουμε ως παγκόσμια κοινότητα σε αχαρτογράφητα νερά. Και, σ’ αυτό το στάδιο, η τεχνητή νοημοσύνη δεν τα αποκρυσταλλώνει – μάλλον τα θολώνει.

Διαβάστε επίσης   

Κασσελάκης: Σε διατεταγμένη υπηρεσία με ημερομηνία εξόδου – εθελουσίας ή μη