Πρέπει να ομολογήσω πως κάποια στιγμή, εκεί που είχα ανοίξει το ραδιόφωνο και έψαχνα τι θα ακούσω (το κέφι μου ήταν για κλασσική μουσική και ο σταθμός είχε σβήσει από τη μνήμη), άκουσα την φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου. Μπάσα, λιγάκι αργόσυρτη, έλεγε πως είχε έρθει η ώρα για αλλαγή. Μετά μπερδεύτηκα. Τα επόμενα λόγια δεν ταίριαζαν. «Στις 21 του Μάη θα νικήσει ο λαός». Η ημερομηνία δεν ταίριαζε. Και τότε κατάλαβα ότι άκουγα ένα ακόμη μονόπρακτο, όπου ο Αλέξης Τσίπρας έπαιζε τον ρόλο «Ανδρέας Παπανδρέου».

Επειδή η παράσταση δεν ήταν πρωτότυπη άκουσα μουσική. Τα αντίγραφα, εξάλλου, δεν είναι ποτέ τόσο καλά όσο τα αληθινά. Στο σπίτι, όμως, είχα την περιέργεια. Αναζήτησα την ζωντανή ομιλία. Όταν ξεκίνησε να μιλά ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, το οπτικό συνδυάστηκε με το ακουστικό και πάλι κόντεψα να μπερδευτώ: σημαίες, καπνοί, η σφιγμένη γροθιά του Αλέξη που εναλλασσόταν με δύο χέρια σηκωμένα κάπως στα πλάγια, ο ήχος της φωνής.

Κάτι μου έλειπε όμως. Μετά το συνειδητοποίησα: στα συνθήματα που έριχνε με την γνωστή του άνεση ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρχε η ανταπόκριση με τους αλαλαγμούς, τον ενθουσιασμό, την θέρμη του ακροατηρίου που χαρακτήριζε τις συγκεντρώσεις του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί άλλοτε, σε πράγματι χαλεπές στιγμές, ο Αλέξης Τσίπρας να είχε βρει εκείνο το αόρατο νήμα που δένει τον ομιλητή με το πλήθος, που τους βάζει σ’ ένα αρμονικό, ρυθμικό βαλς, που η μία πλευρά «τρέφει» την άλλη.

Συνειδητοποίησα τότε γιατί τα λόγια δεν αντανακλούν στο θυμικό του πλήθους. Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να είναι πολύ θυμωμένος. Ο λαός απλά δεν είναι.
Επιπλέον, σε άλλες εποχές η επίκληση των Τεμπών και των υποκλοπών θα μπορούσαν ίσως να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Όταν, όμως, συνοδεύονται από βαριές λέξεις όπως «ακραία διαφθορά, γενική αδικία, αδιαφορία, αλαζονεία, αισχροκέρδεια, οικογενειοκρατία», όταν οι λέξεις αυτές ρίχνονται στην μάχη των εντυπώσεων όπως το ρύζι στο γάμο, όταν αποτελούν πάγια λιτανεία σε κάθε εικόνα που περιφέρεται στην Ελληνική επικράτεια, τότε απήχηση σταματούν να έχουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του διεξάγουν έναν εκλογικό αγώνα με όρους του 2015. Έχουν εγκλωβιστεί στην χρονοκάψουλα που τους έφερε στην εξουσία και δεν μπορούν να δραπετεύσουν—ακόμη κι αν ήθελαν. ΄

Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει κατανοήσει ότι κατά μία έννοια η τελευταία οκταετία δεν αποτελείται μόνο από δύο διακριτές περιόδους διακυβέρνησης, αλλά έχει και το δικό της υπόγειο, συνεκτικό ρεύμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίδρασε στην ελληνική κοινωνία, με όσα καλά και κακά έκανε. Αντίστοιχα και η ΝΔ. Ζυμωμένη, έτσι, μέσα από σπάνιες συναινέσεις και πολλαπλές αντιθέσεις, η κοινωνία προχώρησε. Και άλλαξε. Πρότυπα δεκαετιών ανατράπηκαν. ΟΙ διεθνείς εξελίξεις συνέβαλαν από την πλευρά τους, καθώς η τεχνολογία (που αντιμετωπίζεται άλλοτε με θαυμασμό και άλλοτε με φρίκη) τις έκανε πιο απτές, την πρακτική επιρροή τους στην καθημερινότητα πιο άμεση.

Ταυτόχρονα, η μεγάλη αντίθεση στην διαχείριση του κράτους παραμένει ζωντανή. Η ιστορική μνήμη δεν έχει εξασθενίσει όσο εκτιμά ο ΣΥΡΙΖΑ – που τυφλά εξακολουθεί να στέλνει μηνύματα στον λαό λες και είναι αντιμέτωπος με ολική καταστροφή.

Με αυτόν τον τρόπο απλά δεν γίνεται πιστευτός. Γιατί η χώρα έχει αλλάξει. Δεν έχει σημασία πως κρίνει το κάθε κόμμα την αλλαγή. Σημασία έχει ότι συνολικά η αντιπολίτευση έχει χάσει επαφή με τον παλμό της κοινωνίας. Αν όχι μόνο από ένστικτό, αλλά και από γνώση, σημαντικό μέρος του κόσμου διαισθάνεται ότι βρισκόμαστε σε χρονική περίοδο μεγάλων αλλαγών – οπότε δεν αναζητά… εκβραχισμό. Σιγουριά ψάχνει, χέρια που θα τον βοηθήσουν να διαχειριστεί την αλλαγή. Χέρια που παρά τα λάθη τους, βοήθησαν στις μέχρι τώρα δύσκολες στιγμές.

Η χρήση της λέξης «αλλαγή», είναι το μεγάλο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ και του επικεφαλής του. Σε άλλη χρόνο, σε άλλη οικονομική και κοινωνική συγκυρία απευθύνθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είχε πιάσει, βαθιά μέσα του, τον παλμό και την ανάγκη της εποχής – τις ιστορικές εξελίξεις που ήδη διαφαίνονταν, τις εθνικές ανάγκες που…έβγαζαν μάτι. Ο λαός ήθελε ανατροπή. Ήταν ώριμος γι’ αυτήν.

Σήμερα, θέλει σιγουριά γιατί γνωρίζει ότι έρχονται μέρες με πολλές ανατροπές. Με πολλές αλλαγές. Αισθάνεται ότι αντιμετώπισε τους εξωτερικούς παραδοσιακούς και μη εχθρούς και τώρα έχει την ανάγκη να οχυρώσει το σπίτι του.

Θέλει σιγουριά απέναντι στην αλλαγή. Όχι αλλαγή στην αλλαγή.

Διαβάστε επίσης:

Ανδρουλάκης: Πρωταθλητής της διαφθοράς ο Μητσοτάκης, χορηγός του ο Τσίπρας