Μάλλον κοινοτυπία είναι γραφτεί ότι στον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί πλέον η απελπισία. Όμως, η απίστευτη  έκρηξη Κουρουμπλή, οι ακραίες τοποθετήσεις Πολλάκη, η διχαστική πολιτική Τσίπρα, έχουν πλέον ξεπεράσει κάθε όριο πολιτικής ανωριμότητας, κοινοβουλευτικής ευπρέπειας, δημοκρατικής ευαισθησίας, εθνικής ευθύνης.

Όλος ο πλανήτης δοκιμάζεται με την πανδημία – και όχι μόνο. Στην ανασφάλεια ζωής που δημιουργεί ο κορωνοϊός προστίθεται ο φόβος του αγνώστου που συνδέεται με τις βαθύτατες, ταχύτατες, καθοριστικές αλλαγές που φέρνει η ψηφιακή επανάσταση στον χώρο της εργασίας, στις δομές της οικογένειας, στις προοπτικές για κοινωνική ανέλιξη και καταξίωση.

Πρόκειται για ένα εκρηκτικό μίγμα και δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην το αντιμετωπίζει, να μην κάνει λάθη, να μην χάνει τους στόχους της πιεζόμενη από τον αμείλικτο χαρακτήρα του επείγοντος της καθημερινότητας. Και δεν υπάρχει αντιπολίτευση που να έχει ασκήσει τόσο εθνικά επιζήμια, κοινωνικά ανεύθυνη και δημοκρατικά επικίνδυνη πολιτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζεται, πλέον, από τρεις πλευρές: την προοπτική ανόδου του ΚΙΝΑΛ, την δημοσκοπική σταθερότητα της κυβέρνησης και την εσωτερική αναταραχή του.

Αν το ΚΙΝΑΛ εκφέρει μετριοπαθή λόγο, ασκήσει υπεύθυνη (δηλαδή όχι με βάση το «όχι σε όλα) αντιπολίτευση και καταθέσει συνεκτικά προγράμματα που δεν στηρίζονται μόνο στην ατέλειωτη ροή χρημάτων, τότε είναι βέβαιο ότι θα αφαιρέσει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εφόσον η κυβέρνηση συνεχίσει να κάνει λάθη που δεν διαφέρουν από πλευράς ποσότητας και μορφής από αυτά που κάνουν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι πιθανές απώλειες της στις εκλογές θα είναι διαχειρίσιμες.

Η κατά τεκμήριο εσωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ, το υπαρξιακό δίλημμα της εμμονής στην πούρα αριστερά σε αντιπαράθεση με την κεντροαριστερά, οι διαμάχες ανάμεσα στα γκρουπούσκουλα που συνθέτουν το κόμμα, η εμμονή στην προβολή αόριστων, γενικόλογων, εξωπραγματικά δαπανηρών πολιτικών, είναι σίγουρο πως δεν αποτελούν αναβατήρα προς την εξουσία.

Παγιδευμένος και απελπισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά διέξοδο.

Κανένας δεν πρέπει να υποτιμήσει τους εκφραστές της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ως προερχόμενος από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, ο  Κουλουμπής έχει αναπτυγμένο πολιτικό αισθητήριο, αναγνωρίζει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται το κόμμα και αντιδρά με την μόνη μέθοδο που του έχει απομείνει: την υιοθέτηση ακραίων εκφράσεων που μεταφέρουν ιερή αγανάκτηση.

Ο Πολλάκης παραμένει πιστός στην αποστολή που έχει θέσει στον εαυτό του. Να ταράζει τα νερά, να θυμίζει στο ίδιο το κόμμα ποιο είναι, να προκαλεί αντιδράσεις στην κυβέρνηση με την ελπίδα να την παρασύρει σε λάθη. Στην Σοβιετική Ένωση, ο Πολλάκης θα ήταν μία μινιατούρα καρικατούρα του Σουσλώφ. Στο Γ΄ Ράιχ, του Γκαίμπελς.

Ο Αλέξης Τσίπρας κινείται σε άλλο επίπεδο. Νέος, αποφασιστικός, αδίστακτος, με μεγάλη προσαρμοστικότητα, αριβίστας, ήρθε στην εξουσία καβάλα στο πολεμικό  άλογο του διχασμού. Ο Εμφύλιος ήταν η ιστορική μνήμη ως ιδεολογία. Τα μνημόνια η πράξη. Αυτό γνωρίζει κι αυτό επιδιώκει να επαναλάβει. Μέχρι πρόσφατα δεν είχε βρει θέμα που να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως διχαστικό. Οι θάνατοι και οι ασθενείς της πανδημίας το πρόσφεραν. Χωρίς τον παραμικρό ηθικό δισταγμό το άρπαξε.

Στην στρατηγική Τσίπρα, ο Πολλάκης έχει παίξει ανεκτίμητο ρόλο, ενσπείροντας αμφιβολίες για τα εμβόλια και δημιουργώντας έτσι θύματα που ο Τσίπρας μπορεί στην συνέχει να τα αναδείξει ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής ανεπάρκειας. Πρόκειται για μία βαρύτατα ανήθικη πολιτική, που δεν διστάζει να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές στο βωμό της κομματικής σκοπιμότητας.

Ο Κουλουμπής εμφανίζεται ως ο έσχατος κομπάρσος, στον ρόλο του έμπειρου ψευδουπεύθυνου για να ρίξει την ρετσινιά που κολλάει. Παλιά, δοκιμασμένη τακτική, με έκτακτες προοπτικές.

Τα ψέματα αναπόφευκτα αποτελούν μέρος του πολιτικού παιγνιδιού. Στα άκρα ακόμη και ο διχασμός. Όχι, όμως, οι ανθρώπινες ζωές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, του Πολλάκη, του Κουλουμπή, ξεπέρασε κόκκινες γραμμές και θέτει σε κίνδυνο την δημοκρατία.

Όχι πως κρύβει, έξαλλου, την απέχθεια του προς αυτήν.  Γιατί, τι άλλο σημαίνουν οι ανακοινώσεις για αδυναμία ελέγχου των δομών της εξουσίας, για κατάργηση ανεξάρτητων αρχών, για έλεγχο της πληροφόρησης; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η προειδοποίηση « για την επόμενη φορά»;

Είναι, βέβαια, θέσεις που άριστα εκφράζουν εκείνη την σοσιαλιστική αριστερά που ουσιαστικά ταυτίζεται με τον κομμουνισμό.  Τούτη τη φορά, όμως, Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε πολύ πιο πέρα. Διότι χωρίς την παραμικρή αιδώ παίζει με την ανθρώπινη ζωή, ώστε να πείσει το εκλογικό σώμα πως αυτός θα τα καταφέρει καλύτερα από τον Μητσοτάκη.

Ας μην κάνει το λάθος η κυβέρνηση να υποτιμήσει την κατάσταση. Για την ανάγκη να διαφυλάξει η κυβέρνηση την διαχειριστική της επάρκεια είχα γράψει στις 15/5. Για την επένδυση του Τσίπρα στον διχασμό  στις 9/8. Έκτοτε η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί, και το κατενάτσιο της Ν.Δ. αρχίζει να μπάζει μερικά νερά.

Μήπως ήρθε ο καιρός για επιθετική ανασυγκρότηση και απάντηση;

Διαβάστε επίσης

Χρέος και δημοσιονομική πολιτική: Η θηλειά από το παρελθόν