Ως προς την Ελλάδα, ειδικά, υπάρχει και ο Κινέζικος παράγων. Η Αμερική δεν θέλει να αφήσει το πεδίο ελεύθερο να αλωνίζει η Κίνα στην Ελλάδα.

Ως βασική στρατηγική για την αντιμετώπιση της Τουρκίας, η χώρα μας επέλεξε την άσκηση διπλωματικής πίεσης από τους συμμάχους μας στον Ερντογάν. 

Το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. ανέδειξε τα όρια αυτής της στρατηγικής. 

Δυστυχώς για την χώρα μας, η ελληνοτουρκική κρίση συμπίπτει με τις σχεδόν τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές που συντελούνται, οπότε η θέση πολλών κρατών τείνει προς μία μορφή σχετικής ουδετερότητας. 

Είναι σαφές ότι η στρατηγική σημασία που απέδιδε η Δύση στην Τουρκία σταδιακά υποβαθμίζεται. 

Η κρατούσα στο παρελθόν πολιτική του ΝΑΤΟ ήταν πως η Τουρκία αποτελούσε το παράδειγμα του κοσμικού Ισλάμ: διαχωρισμός της κοσμικής από την θρησκευτική ηγεσία, υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, πολέμια της τρομοκρατίας, με θεσμούς κοντά στα δημοκρατικά πρότυπα.  

Το σύνορο, δηλαδή, μεταξύ Χριστιανισμού και Ριζοσπαστικού Ισλάμ. Ταυτόχρονα, σύμμαχος κατά της Ρωσικής επέκτασης στην Μεσόγειο, αποτελώντας ένα γεωγραφικό τόξο από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Μέση Ανατολή.  

Η Τουρκία σήμερα συμμαχεί κατά το δοκούν με την Ρωσία και συμπεριφέρεται σαν να μην είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Η Ρωσία έχει πλέον μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στην Συρία. 

Η Ρωσική επιρροή φτάνει μέχρι την Λιβύη. Ο Ισλαμικός νόμος κυριαρχεί στην παιδεία και στα δικαστήρια. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα, οι δημοκρατικοί θεσμοί υπό διωγμό. Η Τουρκία δεν αποτελεί πλέον ανασχετική δύναμη ούτε κατά της Ρωσίας ούτε κατά του Ισλάμ. 

Η Τουρκία είναι το επεκτατικό αυταρχικό Ισλάμ.

Οι ΗΠΑ δεν θέλουν την επέκταση των Κινέζων στην Ελλάδα

Παρά την ασυνάρτητη εξωτερική πολιτική του Τραμπ, οι ΗΠΑ έχουν επίγνωση των εξελίξεων. 

Έχουν think tanks που μελετούν, αναλύουν και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις. Κατά κανόνα οι πολιτικοί αρμόδιοι τις ακούνε. 

Στη βάση αυτή ερμηνεύεται η αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. 

Ως προς την Ελλάδα, ειδικά, υπάρχει και ο Κινέζικος παράγων. Η Αμερική δεν θέλει να αφήσει το πεδίο ελεύθερο να αλωνίζει η Κίνα στην Ελλάδα. 

Ήδη, η έκταση της Κινέζικης παρουσίας (COSCO, State Grid, Huawei, Bank of China, ΖΤΕ) ενοχλεί. 

Έτσι ερμηνεύεται η αποφασιστικότητα των αμερικανικών κεφαλαίων να αποκτήσουν σημαίνοντα ρόλο στην Βόρειο Ελλάδα (Καβάλα, Αλεξανδρούπολη) καθώς και στον τομέα των ναυπηγείων. Στο ίδιο μοντέλο εντάσσεται και η επένδυση της  Microsoft. 

Η Ευρώπη δεν ακολουθεί, όμως.

Δεν υπάρχουν οι αντίστοιχοι ομοσπονδιακοί θεσμοί για να αξιολογήσουν τις αναλύσεις των δεξαμενών σκέψης, ούτε και η πρακτική εμπειρία της αποδοτικής λειτουργικής σχέσης ανάμεσα σ’ αυτά και τους εν ενεργεία πολιτικούς. 

Η Ε.Ε. απλά εξακολουθεί να διακατέχεται από μία παρωχημένη αντίληψη για την σημασία της Τουρκίας. 

Ειδικά στην Γερμανία, όμως, η παρουσία περίπου 3 εκατομμυρίων Τούρκων σίγουρα βαραίνει στις αποφάσεις της. 

Παράλληλα, η Ευρώπη δεν έχει την ίδια αντίληψη με τις ΗΠΑ ως προς τον «Δρόμο του Μεταξιού» και την αποικιοκρατική πολιτική του προέδρου Ξι. 

Αυτή η διαφορά μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. ως προς την ακριβή σημασία των γεωπολιτικών αλλαγών φέρνει την χώρα μας σε μία μορφή αδιεξόδου.

Καταρχάς θα είναι ουτοπία να πιστέψουμε ότι οι σημερινές διερευνητικές επαφές θα έχουν αποτέλεσμα. 

Πρόκειται για διαδικασία που απλά κερδίζει χρόνο και στις δύο πλευρές. 

Με την πρώτη ευκαιρία η Τουρκία θα δημιουργήσει και πάλι κρίση. 

Εξάλλου, η θέση της ότι όλα τα θέματα πρέπει να μπουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (γκρίζες ζώνες, αποστρατικοποίηση των νησιών, εναέριος χώρος) δείχνει ότι δεν έχει πρόθεση για οποιονδήποτε συμβιβασμό. 

Στη βάση αυτή, ούτε η Ελλάδα έχει πεδίο συζήτησης. 

Εx aequo et bono (από την ισότητα στην συνείδηση)

Εναλλακτικά συζητείται η Χάγη. Στο δικαστήριο μπορεί να κερδίσουμε όλα τα θέματα του Αιγαίου αλλά όχι το θέμα της ΑΟΖ – που σχεδόν με βεβαιότητα θα το χάσουμε. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση και με βάση το άρθρο 38 του καταστατικού της Χάγης το δικαστήριο έχει την ελευθερία να δικάσει με βάση την αρχή ex aequo et bono (από την ισότητα στην συνείδηση) οπότε μπορεί να ισχύσει όχι η αρχή της ισότητας αλλά της ίσης δικαιοσύνης και εκεί θα κριθεί αν το σύμπλεγμα του Καστελόριζου έχει μεγαλύτερη ισχύ από το ηπειρωτικό βάρος της Τουρκίας.   

Μία δικαστική ήττα της Ελλάδος μπορεί να αποτελεί πολιτικό άλλοθι, αλλά η νίκη της Τουρκίας θα της προσφέρει τεράστιο χώρο για προπαγάνδα και θα ενισχύσει τις επεκτατικές τάσεις του Ερντογκάν.

Ως σχεδόν μόνη διέξοδος – εκτός από τον πόλεμο—παραμένει μία διεθνής διάσκεψη των χωρών της Ν. Α. Μεσογείου. 

Επειδή η ικανοποίηση όλων των μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων είναι γεωγραφικά αδύνατη, όλες οι χώρες θα υποχρεωθούν να «κουρέψουν» τις απαιτήσεις τους προκειμένου να γίνει εφικτή η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. 

Γιατί, σήμερα, υπάρχουν πολλές διεκδικήσεις στον αέρα.

Το αποτέλεσμα μίας διεθνούς διάσκεψης όπου όλοι θα κερδίσουν…χάνοντας, είναι πολιτικά αποδεκτό και δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια για προπαγάνδα. 

Αγκάθι μπορεί να αποτελεί η προσπάθεια της Τουρκίας να πετύχει μέσω της διάσκεψης την αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο. 

Η μη αναγνώριση του για περίπου μισό αιώνα τώρα προσφέρει κάποια εχέγγυα στην ελληνική πλευρά ότι οι άλλες χώρες δεν θα παρασυρθούν στο παιγνίδι της Τουρκίας. 

Η αναγνώριση από την ελληνοκυπριακή πλευρά ότι πρέπει να προσφέρει στο ψευδοκράτος μέρος των εσόδων από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως έναυσμα για την έστω μερική διευθέτηση της ενδοκοινοτικής κυπριακής διαμάχης και να απελευθερώσει την Ελλάδα από τον βραχνά ενός τερατώδους λάθους της δικτατορίας του Ιωαννίδη.