Αναρωτιέμαι γιατί μία κυβέρνηση που έχει δείξει πως κοιτάει μπροστά και συχνά πράττει ριζοσπαστικά διστάζει να εφαρμόσει αυτά που γνωρίζει και πιστεύει;

Η εύκολη λύση των ποδοσφαιρικών αγώνων που διεξάγονται με αδειανές κερκίδες, η αυστηροποίηση των ποινών και όλα τα άλλα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση βεβαίως και δεν θα λύσουν το θέμα της οπαδικής βίας – όπως, π.χ.,  τα καταφύγια γυναικών δεν θα αντιμετωπίσουν από μόνα τους την οικογενειακή (ουσιαστικά την έμφυλη)  βία. Η βία είναι ένα πρόβλημα που απαιτεί ολιστική προσέγγιση, με συνδυασμένα μέτρα—όπως, εξάλλου, και η μεγάλη πλειοψηφία των προκλήσεων που μας έφεραν οι σύγχρονοι καιροί μας.

Οι αυστηρές ποινές, για παράδειγμα, απαιτούν δικαστές με ευρύτερη γνώση του συγκεκριμένου αντικειμένου, σύγχρονες φυλακές που μπορούν να δεχτούν τους ενόχους χωρίς να δημιουργούν νέους, ειδικό κλάδο της αστυνομία που να έχει εκπαιδευτεί στην διείσδυση και αντιμετώπιση συμμοριών, μυστικούς (με την έννοια του undercover)  πράκτορες που λειτουργούν και για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, γονείς που ενεργά βοηθούν να μην βαδίσουν τα τέκνα τους στους δρόμους της παρανομίας, στο τέλος-τέλος σύστημα εκπαίδευσης που έχει αναβαθμιστεί ώστε να συνεισφέρει στην υιοθέτηση συγκεκριμένου συστήματος αξιών . Όλα αυτά είναι γνωστά και από την θεωρία και στην πράξη.

Η κυβέρνηση αυτοπαγιδεύτηκε ανακοινώνοντας μέτρα πολλά από τα οποία ήταν ήδη στα χαρτιά –απλά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Τα παραδείγματα είναι όχι δεκάδες αλλά εκατοντάδες. Και αναρωτιέται ένας πολίτης γιατί στο περίφημο επιτελικό κράτος δεν βρέθηκε ένας σύμβουλος να επισημάνει το τεράστιο πρόβλημα της ελλιπούς και της μη εφαρμογής των νόμων, να ξεφύγει από την επιπόλαια περιστασιακή επισήμανση του,  να το καταγράψει περιστατικό προς περιστατικό, να επανεξετάσει την σκοπιμότητα, την μέθοδο εφαρμογής και τα προβλήματα της μη ή της λειψής εφαρμογής, ώστε η κυβέρνηση να υιοθετήσει μία καμπάνια όπου είτε θα καταργήσει νόμους είτε θα επιβάλει την εφαρμογή τους.

Διαφορετικά ας μην μιλάμε για κράτους δικαίου, ας μην δίνουμε υποσχέσεις που δεν θα τηρήσουμε, ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Αναρωτιέμαι γιατί οι πολιτικοί αυτοεγκλωβίζονται σε έωλους στόχους; Από τον Στέφανο Κασσελάκη δεν περίμενα κάτι λιγότερο από την εκτός πραγματικότητας στόχευση να είναι το κόμμα του πρώτο στις ευρωεκλογές. Αλλά, το ΠΑΣΟΚ τι το ήθελε εκείνο το 16% – 17%; Είναι στόχος υψηλού ρίσκου. Αν βγει, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έχει κερδίσει ως οραματιστής και αποτελεσματικός ηγέτης. Αν χάσει, όμως, ποιος θα φορτωθεί την «ήττα»;  Το περιβάλλον είναι πολύ ρευστό για την έκφραση τέτοιας απολυτότητας—ιδιαίτερα όταν η αναρρίχηση στην δεύτερη θέση είναι αποτέλεσμα της πτώσης του αντιπάλου.

Αναρωτιέμαι γιατί η κυβέρνηση δεν προχώρησε ήδη, τώρα, σε μερική αναθεώρηση του προϋπολογισμού. Ο ρυθμός ανάπτυξης του 2,4% για φέτος (2023) δεν υπάρχει πια—εξέλιξη που κάνει την επίτευξη του στόχου ανάπτυξης 2,9% το 2024 ανέφικτη.  Στο ανατρεπτικό και αβέβαιο παγκόσμιο περιβάλλον αυτή η απόκλιση είναι δικαιολογημένη (και θα όφειλε να είναι αναμενόμενη, όπως έχω συχνά υπογραμμίσει). Η επίπτωση στα έσοδα δεν θα αποφευχθεί – κι αυτό όταν η εισοδηματική ελαστικότητα των φόρων, όπως προκύπτει έμμεσα από τα μεγέθη του προϋπολογισμού, είναι έτσι κι αλλιώς αρκετά υψηλή, οπότε ο κίνδυνος να μην επιτευχθούν οι στόχοι δεν είναι αμελητέος. Καλύτερα τώρα, λοιπόν, παρά αργότερα.

Το πρώτο εξάμηνο της δεύτερης τετραετίας της κυβέρνησης της Ν.Δ. βαίνει προς το τέλος του. Η πολιτική εμπειρία έχει δείξει ότι η κυβέρνηση έχει έξη μήνες ακόμη για να ολοκληρώσει τις πιο σημαντικές προτεραιότητές της. Αν οι συνθήκες παραμείνουν ιδιαίτερα ευνοϊκές άντε να έχει 12 μήνες. Μετά, ότι και να γίνει θα αρχίσουν τα παρατράγουδα. Οι υπουργοί και οι σύμβουλοι ας συνειδητοποιήσουν ότι για τους πολίτες το θέμα δεν είναι τι γίνεται στην αντιπολίτευση αλλά τι πράττει η κυβέρνηση. Οι επόμενες εκλογές δεν θα κριθούν ούτε από τα ελληνοτουρκικά, ούτε από την Γάζα, ούτε από την Ουκρανία και την Ρωσία, ίσως ούτε και από την κλιματική κρίση. Θα κριθούν από τις επιπτώσεις των κυβερνητικών επιλογών στην καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη.

Στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος δεν έχω απάντηση. Ίσως, σε στιγμή αυτοπερισυλογής και έτσι απόκτησης κάποιας αυτογνωσίας, την απάντηση να μπορέσουν να την δώσουν οι ίδιοι οι πολιτικοί μας. Θα ήταν μία…win-win περίπτωση—για τους ίδιους και για τους πολίτες.

Διαβάστε επίσης

Γιατί το 2024 θα είναι κρίσιμο για την δημοκρατία