Άρθρο παρέμβαση: Γιατί δεν “παίζουν” οι εκλογές

Για μήνες ο Αλέξης Τσίπρας ζητούσε εκλογές. Τώρα έχει σιωπήσει.

Στο κάτω-κάτω, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισπράττει την όποια δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση, αυτή η εμμονή δεν θα είχε ούτε πολιτικό ούτε κομματικό βάθος.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εξάλλου, αν και όπως όλοι οι πολιτικοί ενίοτε επιρρεπής σε τακτικισμούς, είναι σαφές ότι προτάσσει το εθνικό συμφέρον του αμιγώς κομματικού.

Είναι θέμα νοοτροπίας και αίσθησης ευθύνης – πράγμα μάλλον ασυνήθιστο για την Ελλάδα.

Θα εξαντλήσει την 4ετία

Οι κινήσεις της Ν.Δ., παράλληλα, συνηγορούν υπέρ της εξάντλησης της τετραετίας.

Στην κυβέρνηση έχουν αναγνωρίσει την κρισιμότητα της εποχής –με την έννοια ότι τώρα, στα επόμενα 2-3 χρόνια, θα κριθεί η πορεία της χώρας για τουλάχιστον την επόμενη εικοσιπενταετία.

Η Ελλάδα βρίσκεται στο σημείο που αποκαλείται inflection point: μπορεί να πάρει τον δρόμο είτε του εκσυγχρονισμού είτε της συντήρησης.

Στόχος της, λοιπόν, είναι να εκμεταλλευτεί αυτήν την μοναδική ευκαιρία που της παρέχεται και να επιχειρήσει να εκσυγχρονίσει τον τόπο.

Να καταφέρει αυτό που δεν πέτυχε καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης: να συμβαδίσει η χώρα με την Ευρώπη και τις εξελίξεις της.

Έχει πρόγραμμα, λοιπόν, και θα δώσει μάχη για να το εφαρμόσει—μην διστάζοντας να έρθει σε συνεχή σκληρή πολιτική και κοινωνική
σύγκρουση με την αντιπολίτευση.

Ο άμεσος χρονικός ορίζοντας, εξάλλου, ενέχει πολλά ρίσκα για να γίνουν εκλογές.

Η πορεία της πανδημία δοκιμάζει προσωπικές και επαγγελματικές αντοχές—που είναι απτές και άμεσες– οπότε σχεδόν αναπόφευκτα αρχίζει να κυριαρχεί μία κοινωνική νοοτροπία αψήφησης του κινδύνου—που για πολλούς παραμένει αόριστος και γενικός.

Η πραγματική έξοδος από τον κορωνοϊό και θα αργήσει και θα μας οδηγήσει σε περιβάλλον διαφορετικό από την «κανονικότητα» της προ-covid εποχής.

Το ταμείο ανάκαμψης

Ταυτόχρονα, ο προγραμματισμός για την εισροή των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, μπορεί να είναι αισιόδοξος.

Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας έβαλε φραγμό στην επικύρωση του νόμου που επιτρέπει στην Ε.Ε. να δανειστεί κι αυτό κινδυνεύει στην καλύτερη περίπτωση να καθυστερήσει την διαδικασία και στην χειρότερη να δώσει νέα και σημαντική ώθηση στις διασπαστικές τάσεις που έχουν κάνει την εμφάνιση τους στην Ευρώπη.

Τέλος, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εγκλωβιστεί, λόγω ιδεολογίας, σε στρατηγικής που δεν θα της φέρει πολιτικά οφέλη. Στην ουσία είναι παράταξη που δεν πιστεύει στο Δυτικού τύπου δημοκρατικό πολίτευμα.

Η «καταγωγή» της θα μπορούσε να αναζητηθεί στην διάσπαση της Β΄ Διεθνούς και την ταύτιση της με εκείνο το ρεύμα των σοσιαλδημοκρατών που υποστήριξαν ότι το σύστημα μπορεί και πρέπει να αλωθεί εκ των έσω.

Παίζοντας, δηλαδή, το πολιτικό παιγνίδι με τους όρους του δημοκρατικού πολιτεύματος (οι διαδηλώσεις και οι απεργίες ανήκουν σ’ αυτό) μέχρι να έρθει η στιγμή της ανάληψης της εξουσίας. Μετά, τα πράγματα αλλάζουν.

Στη βάση αυτή ερμηνεύονται πολλά γεγονότα: από την φράση «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» και τις συνεχείς ρεβανσιστικές απειλές του Πολλάκη (που πρόσφατα υιοθέτησε και ο Τσίπρας), μέχρι την προσπάθεια χειραγώγησης του Τύπου, με επικεφαλής τον Παππά και ελέγχου της δικαιοσύνης, με επικεφαλής τον Παπαγγελόπουλο (αλήθεια τι έγινε με αυτήν την δίωξη;).

Ο διχασμός του ΣΥΡΙΖΑ

Ο διχασμός του κόμματος είναι έτσι βαθύς, γιατί είναι βαθιά ιδεολογικός.

Η εισροή στελεχών από το βαθύ ΠΑΣΟΚ χειροτέρεψε τα πράγματα, καθώς στην πλειοψηφία τους αυτά παραμένουν πιστά στους δημοκρατικούς θεσμούς – μολονότι οι τακτικισμοί τους μερικές φορές κινούνται στα όρια της δημοκρατικής ανοχής.

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ελπίζει ότι ο δίδυμο Πολλάκη-Τζανετόπουλου θα συσπειρώσει το κόμμα.

Υπερασπιζόμενος, εξάλλου, τον Παππά υπερασπίζεται τον εαυτό του.

Είναι, όμως, βραχυχρόνια στρατηγική καθώς η ελληνική κοινωνία δεν ανέχεται πλέον την πόλωση.

Στη Ν.Δ. το γνωρίζουν πολύ καλά, όπως γνωρίζουν πως μετά την ιστορία Παππά οι διαμάχες θα επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ – αν θα έχουν φύγει, βέβαια, διότι κι αυτό ενέχει βαθμό αμφιβολίας.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας λόγος να θέλει ο Πρωθυπουργός να προσφύγει στις κάλπες.

Πιστός στις αρχές του θέλει να ολοκληρώσει το έργο της αναμόρφωσης της χώρας και αυτό να θέσει στην κρίση του λαού. Δεν είναι θέση χωρίς ρίσκα.

Η αγνωμοσύνη είναι γνώρισμα πολλών λαών –κατεξοχήν και της Ελλάδος.

Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, όμως, είναι ιστορική.

Αυτός ο πρωθυπουργός δύσκολα θα δεχτεί να κριθεί με βάση την μη εκπλήρωση προσδοκιών – όπως συνέβη πολύ πρόσφατα. Αν είναι να πέσει, θα πέσει μαχόμενος.

Ο χρόνος, εξάλλου, αντίθετα με την συμβατική προσέγγιση είναι υπέρ του.