Για το κοινό καλό ή για την προσωπική φιλοδοξία;

Η χθεσινή στήλη ανέλυσε τις θέσεις των δύο πρώην πρωθυπουργών, ως πρότασσε η δημοσιογραφική δεοντολογία.

Η δημοσιότητα, όμως, ανοίγει τον δρόμο της κριτικής θεώρησης, ως οφείλει.

Δεν γνωρίζω αν στην περίπτωση Καραμανλή-Σαμαρά η παρέμβαση είχε την διάσταση της προσωπικής προειδοποίησης και εκτόνωσης ή αν ενέχει τον στόχο της άσκησης επιρροής στην πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πιέζοντας με πολλαπλούς τρόπους για διαφοροποίηση της πλεύσης. Η διάκριση είναι σημαντική.

Στην περίπτωση όπου υπάρχει αυτή η στοχοθέτηση, ισχύει η θυμοσοφία «όταν ζεις σε γυάλινο σπίτι δεν πετάς πέτρες». Και όσον αφορά τα τεράστια προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη, και οι δύο πρώην επέδειξαν διορατικότητα. Όσον αφορά, όμως, την κυβερνητική πορεία, ο Αντώνης Σαμαράς μάλλον ξεπέρασε τα όρια τόσο ως προς το περιεχόμενο αλλά πολύ περισσότερο ως προς το ύφος.

Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να παρέμβει και να εκφράσει τις απόψεις του. Οφείλει, όμως, να το κάνει χωρίς να ξεχνά την δική του ιστορία – ιδιαίτερα όταν ζητά ακριβώς αυτό από το κόμμα: ιστορική επιστροφή στις ρίζες.

Κανένας πρωθυπουργός εν φεύγει αλώβητος από την εξουσία. Ο Κώστας Καραμανλής βαρύνεται με μία από τις χειρότερες διαχειρίσεις της οικονομίας που γνώρισε ποτέ η χώρα. Κι ας μην μιλήσουμε για την υπόσχεση της «επανίδρυσης του κράτους» και της δήλωσης για «μηδέν ανοχή στην διαφθορά».

Ο Αντώνης Σαμαράς φέρει το βάρος της υπονόμευσης της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, της πίεσης να παραιτηθεί πριν ολοκληρώσει το έργο της η κυβέρνηση Παπαδήμου, της ακούσιας συμβολής στην δημιουργία των συνθηκών που διευκόλυναν την έλευση του Αλέξη Τσίπρα. Εκείνα τα Ζάππεια Ι, ΙΙ, ΙΙΙ (συγνώμη έχω χάσει το μέτρημα) θα μείνουν αξέχαστα.

Σήμερα είναι πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Έχει κερδίσει έξι συναπτές εκλογικές μάχες—συμπεριλαμβανομένης και της πρόσφατης για τις ευρωεκλογές. Η κυριαρχία του δεν αμφισβητείται. Η πόρτα σ’ αυτό είναι ερμητικά κλειστή. Η απόφαση, όμως, να περιτυλιχθούν οι ευρωεκλογές με τον μανδύα των εθνικών βόλεψε πολλούς. Το σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετο συμπέρασμα ότι η αποχή έστειλε μήνυμα δεν ανοίγει την πόρτα της αμφισβήτησης της εξουσίας.

Αφορμή ζητούσαν όλοι, αφορμή τους δόθηκε. Κάτι σαν «βρήκαμε παπά να θάψει τέσσερις». Ποιος αρνείται, εξάλλου, τα δύο λεπτά στην… μισητή τηλεόραση, τα σχόλια στα …πουλημένα έντυπα;

Η Ν.Δ. πέρασε κάτω από τον εκλογικό πήχη που –χωρίς λόγο – είχε βάλει η ίδια. Η ερμηνεία ότι οι πολίτες έστειλαν μήνυμα ειδικά στη Ν.Δ. έχει τόσο ισχυρή επιστημονική βάση όσο αυτή ότι οι πολίτες πήγαν για μπάνιο. Η «ύπαρξη» μηνύματος, όμως, βολεύει όσους επιδιώκουν την αναστάτωση, την εκπλήρωση προσωπικών φιλοδοξιών, την προώθηση προσωπικής ατζέντας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ οι διαφωνούντες – για τους όποιους λόγους—με την ηγεσία βρήκαν ευκαιρία να αναζωπυρώσουν την ενδοκομματική διαπάλη. Ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ κυριολεκτικά σφάζονται. Στο ΠΑΣΟΚ οι υποψήφιοι αρχηγοί κοντεύουν να ξεπεράσουν τον αριθμό των βουλευτών. Η άκρα δεξιά έχει λουφάξει. Στην αναμπουμπούλα εμφανίστηκαν και οι δύο πρώην για να πούνε τον καλό τους λόγο. Καταλαβαίνω. Ο… εισαγόμενος γαμπρός (κι ας είναι από το 1979) πήρε το μαγαζί και το τρέχει με κέρδος. Οι φυσικοί κληρονόμοι έμειναν αμανάτι. Κι ένας εν δυνάμει κληρονόμος που για λίγο το διαφέντεψε, βρέθηκε και πάλι εκτός.

Και οι δύο, αλλά πολύ περισσότερο ο Αντώνης Σαμαράς, έδειξαν πανικό. Αν κόπτονται τόσο πολύ για το κόμμα, ας προτείνουν λύσεις. Ο Κώστας Καραμανλής στάθηκε πιο κοντά στην γνώση και πράξη της εξουσίας. Ο Αντώνης Σαμαράς ας αποδείξει το ενδιαφέρον του για το κοινό καλό, προτείνοντας ρεαλιστικές λύσεις.

Μέχρι τότε, η ιστορία δεν τους δικαιώνει, οι εξελίξεις τους ξεπερνούν.

Διαβάστε επίσης

Από το Πολεμικό Μουσείο πολεμικές ιαχές αλλά και ορθές διαπιστώσεις

ΠΑΣΟΚ: Μάχη για άδεια πουκάμισα

Πύρινη κόλαση στην Ελλάδα, πολιτική στην Γαλλία, γενική για όλους