Έχω την – σ’ αυτό το στάδιο περιορισμένη– αίσθηση ότι η κυβέρνηση έχει αρχίσει να χάνει την μπάλα. Όχι πως πρέπει υποχρεωτικά να την καταδικάσουμε. Να την ψέξουμε, όμως;

Δεν μπορώ να θυμηθώ καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που να έχει αντιμετωπίσει τόσες πολλές, τόσο πολύμορφες, ιδιαίτερα επικίνδυνες, και μάλιστα δυσεπίλυτες κρίσεις.

Το χειρότερο; Ξέσπασαν σχεδόν ταυτόχρονα ή διαδοχικά η μία μετά την άλλη.

Το ακόμη χειρότερο;  Ήταν όλες εξωγενείς. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν φέρει καμία ευθύνη: δεν τις δημιούργησε, δεν τις προώθησε.

Αμφιβάλω, λοιπόν, αν η όποια κυβέρνηση εκτός από την σημερινή θα τα είχε καταφέρει τόσο καλά. Όλες οι προηγούμενες σκόνταψαν σ’ ένα εμπόδιο ή δυο και έπεσαν. Οι κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου στο βράχο της οικονομίας. Του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σ’ αυτόν των Σκοπίων. Του Κώστα Σημίτη στα Ίμια και στην αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις. Το Κώστα Καραμανλή στην έπαρση της εξουσίας. Του Γιώργου Παπανδρέου στο «λεφτά υπάρχουν». Του Λουκά Παπαδήμα στην βιασύνη του Αντώνη Σαμαρά που με την σειρά της πίστεψε ότι μπορούσε να συσκοτίσει τα μνημόνια. Τέλος, του Αλέξη Τσίπρα στην αφέλεια, την ανικανότητα, την ιδεοληψία.

Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη έβαλε τον πήχη ψηλά. Και τον κράτησε υψηλά. Όχι συγκριτικά με την άθλια διαχείριση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλλά απόλυτα και συγκριτικά με την Ευρωπαϊκή εμπειρία και τακτική. Κι αν κάπου υστέρησε, γι’ αυτό μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν οι πάγιες δομικές στρεβλώσεις της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Πολλοί, βέβαια, κρίνοντας από την υπουργική του θητεία, περίμεναν από τον σημερινό πρωθυπουργό πως στον τομέα αυτόν θα έμπαινε βαθιά το μαχαίρι. Μοναδική –και εν μέρει θεμιτή –δικαιολογία ότι δεν υπήρξε χρόνος: η πανδημία ξέσπασε  πριν καλά-καλά αναλάβει η Ν.Δ.

Όλα αυτά κάνουν δύσκολη την ερμηνεία για την τωρινή κατάσταση. Ο μεν πρωθυπουργός αρχίζει να δίνει την εντύπωση ότι περνά περισσότερο καιρό εκτός παρά εντός Ελλάδος. Επαναλαμβάνω: δίνει την εντύπωση. Δυστυχώς, όμως, σε τούτη την εποχή του εφήμερου, οι εντυπώσεις μετράνε. Ακόμη περισσότερο, μάλιστα, που βρισκόμαστε σε μία ακήρυχτη προεκλογική περίοδο.

Οι δε υπουργοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ότι ασχολούνται περισσότερο με τα κομματικά και προσωπικά τους θέματα και λιγότερο με τα εθνικά. Για τους υπουργούς, δεν μιλώ για εντυπώσεις.

Η φθορά είναι αναπόφευκτη. Η κυβέρνηση, όμως, και ειδικά ο πρωθυπουργός οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα απλά δεν έχει την πολυτέλεια να δει τον ΣΥΡΙΖΑ να διαχειρίζεται τις τύχες της, την στιγμή όπου το παγκόσμιο περιβάλλον είναι εκρηκτικό. Αλλά, οι γκάφες που ακολουθούν η μία την άλλη, σίγουρα βελτιώνουν το συγκριτικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι καιρός – αν δεν έχει ήδη περάσει—να υπάρξουν παρεμβάσεις. Η πιο σημαντική είναι να μην αισθάνεται ο πολίτης αδικημένος.

Αδικημένος αισθάνεται ο πολίτης όταν βλέπει την ψηφιακή επανάσταση να τον αφήνει πίσω. Πολλές εταιρείες έχουν προχωρήσει στον ψηφιακό μετασχηματισμό τους, αλλά ο μέσος πολίτης δεν αισθάνεται έτοιμος να διαχειριστεί το νέο status quo– κι αφήνω κατά μέρος γεγονότα όπως αυτά –π.χ. – των τραπεζών που έγιναν απρόσωπες και απόμακρες αφήνοντας τον πελάτη έρμαιο να πλέει σ’ ένα ιδιαίτερα μη φιλικό περιβάλλον. Τι κάνει το υπουργείο παιδείας για να συνεισφέρει στην εκπαίδευση του μέσου πολίτη στον ψηφιακό κόσμο; Ή, μήπως, θεωρεί ότι η θωριά του σταματά στα πανεπιστήμια;

Αδικημένος αισθάνεται ο πολίτης όταν η δίκη για το Μάτι κινδυνεύει να γίνει τσίρκο. Τι κάνει το υπουργείο Δικαιοσύνης; Δεν παρακολουθεί κανείς ούτε τους χρόνους ούτε τους  χώρους; Η έννοια του project manager θα πρέπει να τους είναι άγνωστη εκεί στην Λεωφόρο Μεσογείων. Για τόσο σημαντικά θέματα δεν θα όφειλε να υπάρχει ένας διευθυντής υπεύθυνος να παρακολουθεί, να ενημερώνει και να προτείνει λύσεις;

Αδικημένος αισθάνεται ο πολίτης όταν το θέμα της παιδικής κακοποίησης αντιμετωπίζεται μόνο ως προς το μέρος της σεξουαλικής διάστασης και ξαφνικά έρχεται νόμος 150 σελίδων που είναι αδύνατο να εφαρμοστεί. Ποιος επιτρέπει τέτοιες επικοινωνιακές πατάτες; Σε άλλες περιπτώσεις, οι εμβαλωματικές λύσεις ήταν στο προσκήνιο. Γιατί δεν επικεντρώθηκε το υπουργείο στο συγκεκριμένο θέμα με πρακτικό τρόπο που θα συνεισέφερε τουλάχιστον στην επισήμανση και δημοσιοποίηση αλλά παίζει παιγνίδια δήθεν ενδιαφέροντος;

Αδικημένος αισθάνεται ο πολίτης όταν ψηφίζονται νόμοι με δεκάδες υπουργικές αποφάσεις που ΘΑ βγουν – οπότε, πολύ συχνά, ο νόμος δεν εφαρμόζεται;

Αδικημένος αισθάνεται ο πολίτης όταν στους δρόμους τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν ως συγκρουόμενα και η τροχαία είναι παντελώς απούσα.

Πολύ αδικημένος αισθάνεται ο πολίτης όταν για χρόνια ολόκληρα φαινόμενα Πάτσα μένουν θαμμένα στο παρασκήνιο και ατιμώρητα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω. Σημασία έχει να γίνει κατανοητό από την κυβέρνηση και το κόμμα της ότι έχει μπροστά της περίπου 6 μήνες για να κάνει ότι μπορεί, να κάνει κάτι περισσότερο απ’ ότι περνά από το χέρι της, για να φτιάξει την καθημερινότητα του πολίτη και να τον κάνει να αισθάνεται λιγότερο αδικημένος. Να δείξει ότι γνωρίζει τις παθογένειες και τις αντιμετωπίζει. Να δείξει ξανά ότι λειτουργεί με γνώση, σχέδιο και επίγνωση– όχι πυροσβεστικά.

Να θυμηθεί ότι ο πολιτικός στίβος είναι γεμάτος με εμπόδια και εκπλήξεις.

Διαβάστε επίσης

Πρώτα συμπεράσματα από τα δάνεια του Ταμείου Ανάκαμψης