Η χρονιά των εκλογών έφερε εκπλήξεις—αν και η πιο σημαντική μας επιφυλάσσεται για το Νοέμβριο. Η Γαλλία, πάντως, φαίνεται πως λειτουργεί ως σηματοδότης κατά μία έννοια—αν κρίνει κανείς από τα αποτελέσματα του β’ γύρου.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι στην πολιτική συνείδηση της κοινωνίας, άλλο είναι οι ευρωεκλογές και άλλο οι εθνικές. Δεν θα ευσταθούσε ο ακραίος ισχυρισμός ότι οι Έλληνες ή οι Γάλλοι ψήφισαν στις ευρωεκλογές σκεπτόμενοι πως θα κυβερνηθούν από τις Βρυξέλλες. Αυτό το χάσμα δεν υπάρχει. Η σχέση μεταξύ των δύο εκλογών παραμένει ισχυρή σε επίπεδο εθνικής προσέγγισης και πράγματι μηνύματα στέλνονται. Οι 18 έδρες του RN δεν ήταν τυχαίες.
Ούτε ήταν τυχαία τα αποτελέσματα του α΄ γύρου στην Γαλλία. Για τους Γάλλους το θέμα της μετανάστευσης είναι θέμα πολιτισμικό, κι αυτό τους οδήγησε δεξιόστροφα. Εξάλλου, πολλά τα κόμματα, πολυδιάστατη και η θέση των πολιτών. Στον δεύτερο γύρο, όμως, όπου οι πολίτες ενσυνείδητα ψήφιζαν ποιος θα τους κυβερνήσει, η απόρριψη της ακροδεξιάς ήταν σαφής.
Το συμπέρασμα έχει νόημα και σημασία για την Ελλάδα. Υπογραμμίζει ότι, ακόμη και σε πλαίσιο έντονης διαμαρτυρίας, η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη (και όχι του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά) παραμένει ως η πρώτη επιλογή των πολιτών για την διακυβέρνηση της χώρας. Οι δήθεν πυροσβεστικές, όπως εκ των πραγμάτων με την χρονική επιλογή, τα λεγόμενα, την εκφορά, χαρακτηρίζονται οι παρεμβάσεις των δύο πρώην, αποδεικνύονται άκαιρες και πολιτικά κενές ως προς το εσωτερικό μέτωπο και την εξωτερική πολιτική.
Το ευρύτερο θέμα της ταυτότητας της Ευρώπης παραμένει, βέβαια, στην πρώτη γραμμή. Η επίσκεψη του Ορμπάν στον Πούτιν, όταν ο Ούγγρος φέρει την διπλή ιδιότητα του εθνικού πρωθυπουργού και του προεδρεύοντος της Ευρώπης, αναδεικνύει τις βαθιές ρωγμές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ναι, εκλογές γίνονται, εμπνευσμένα λόγια ακούγονται, προτάσεις δημοσιεύονται, υποσχέσεις δίνονται. Φυσικά οι νικητές είναι ενθουσιασμένοι, οι ηττημένοι απογοητευμένοι. Έχουμε, όμως, επικεντρωθεί στις διαδικασίες, στην τυπολατρία των ιδεολογικών προσανατολισμών, στο ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα.
Το ποιος και πως θα λύσει τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη δεν μας απασχολεί. Δεν ανήκουν πλέον στην Ευρώπη αλλά η νίκη των Εργατικών στην Αγγλία, χωρίς διακριτό πρόγραμμα αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα ότι δεν βλέπουμε πλέον ούτε το δένδρο, ούτε το δάσος.
Δημοσιεύονται περισπούδαστα άρθρα για το μέλλον της Ευρώπης. Πριν χαραχτεί, όμως, η πορεία η Ευρώπη οφείλει να προσδιορίσει τις συντεταγμένες της – την θέση στην οποία βρίσκεται—και να αποσαφηνίσει τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει η διακυβέρνηση της. Η πολιτική ορθότητα, όμως, τείνει να συσκοτίσει την οθόνη.
Οι Γάλλοι πολίτες αντέδρασαν στην σκόπιμη σύγχυση πετώντας δύο φωτοβολίδες. Ο πρώτος γύρος έδειξε ότι η πολιτισμική σύγκρουση είναι εδώ. Ο δεύτερος ότι η υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους δεν είναι αποδεκτή. Δύο κορυφαία θέματα που βρίσκονται στην καρδιά της βαθιάς σύγκρουσης –που με τόσο άκομψο τρόπο και με άλλη αφορμή –έφερε στην επιφάνεια ο Ορμπάν.
Είναι θέματα διαφορετικά αλλά και αλληλένδετα. Συμπληρώνονται με το πρόβλημα της κλιματικής κρίσης, που πολύ απλά τα κάνει ακόμη πιο σοβαρά ως προς τις επιπτώσεις τους, ακόμη πιο επείγοντα ως προς την αντιμετώπιση τους.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να περιμένει το Νοέμβριο και το αποτέλεσμα της τραγικής επιλογής που έχουν να κάνουν οι ΗΠΑ. Οφείλει να χαράξει τον δικό της δρόμο. Αν δεν το πράξει τώρα δεν θα το κάνει ποτέ.
Διαβάστε επίσης
Ας συγκρατηθεί ο αυτοθαυμασμός των τραπεζών