Η πολιτική δεν είναι αληθινή ζωή. Δεν είναι θέατρο, ούτε δράμα, δεν είναι καν παράσταση με πρόγραμμα, ταξιθέτες, θεατές, διάλειμμα, happy end, χειροκρότημα. Γυναίκες και άνδρες πολιτικοί βγαίνουν μπροστά, εμφανίζονται σαν σωτήρες, Ρομπέν των Δασών, Μητέρες Τερέζες, και ως πρωταγωνιστές σε μια ταινία χωρίς σενάριο, δίνουν μικρές και μεγάλες μάχες καθημερινά για να αφήσουν έργο πίσω τους. Στο τώρα και στο μετά. Στο after image και στην υστεροφημία τους.
Τι γίνεται όμως όταν η ζωή ενός πολιτικού γίνεται ριάλιτι, όχι από επιλογή αλλά επειδή δεν γίνεται διαφορετικά; Η Φώφη Γεννηματά, Πρόεδρος κόμματος, κόρη πολιτικού, με το βάρος του ονόματος και της κληρονομιάς που φέρει, σε μια απόλυτα ανδροκρατούμενη κοινωνία, αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά. Να μοιραστεί την αλήθεια της, την αγωνία της για την επόμενη μέρα, να κοινοποιήσει όσα θα έλεγε και στην οικογένεια της, και να εκμυστηρευτεί σε όλους εμάς, όσα της είπαν οι γιατροί της. Να κάνει ένα βήμα πίσω. Να σταματήσει τον χρόνο. Και να τον «τρέξει» σε fast forward και rewind. Να προτρέψει πρώην αντιπάλους της για διαδοχή στο κόμμα, χωρίς κόντρες, συμπάθειες και αντιπάθειες, να επιτρέψει στον εαυτό της να επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς, για να ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνο με την υγεία της.
Έχουν περάσει 13 χρόνια από την πρώτη διάγνωση. Για να ξανασταματήσει ο χρόνος τότε, να ξαναγεννηθεί, να ανθίσει, να προσπαθήσει να ξεχάσει, να ξεγελάσει τον μεγάλο, άγνωστο εχθρό.
Γιατί είχε μιλήσει την πρώτη φορά για την αρρώστια της; Γιατί ήθελε «να το σπάσουμε», όπως είχε πει. «Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις».
Θέλει τόλμη, γενναιοδωρία ψυχής, δύναμη, εσωτερική γαλήνη, γενναιότητα, να εκτεθείς, να μιλήσεις ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζεις με ολόκληρο τον κόσμο, να κουβαλάς ένα αγκάθι και να το δείχνεις κιόλας. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, να ακούμε πολιτικούς στην Ελλάδα και εκτός συνόρων, να αποσύρονται από την πολιτική για «προσωπικούς λόγους», χωρίς να δίνουν λεπτομέρειες, να αφήνουν χαραμάδες στην αλήθεια τους.
Οφείλουμε ένα μπράβο στη γυναίκα Φώφη, στη μητέρα Φώφη, και μετά στην πολιτικό Φώφη, στη Φώφη Γεννηματά που δηλώνει παρούσα, λέει «είμαι δυνατή», «θα τα καταφέρω», «είμαι εδώ», «δεν θέλω να προδώσω όσους με εμπιστεύτηκαν, γιατί δεν θα μπορώ να είμαι τόσο μάχιμη όσο πριν», «θέλω να αφοσιωθώ σε μένα, να παλέψω για μένα»… Μαζί κι όλοι εμείς.
Είμαστε με τη Φώφη. Την αναζήτησα στο Instagram της. Πάντοτε περιποιημένη, δυναμική, πάντα φωτεινή και αισιόδοξη, άνδρας και γυναίκα μαζί, στήριγμα, η Γενναία της Ημέρας. «Η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας μου, που απαιτεί νοσηλεία και αντιμετώπιση, με υποχρεώνει να μην συμμετάσχω ως υποψήφια στην εκλογική διαδικασία για την εκλογή Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής. Ως Πρόεδρος μέχρι την ανάδειξη νέας ηγεσίας αλλά και ως βουλευτής μετά, προτεραιότητα μου παραμένει η ενότητα και η προοπτική της παράταξης».
Στη φωτογραφία που επέλεξε να συνοδεύσει το κείμενο, με το γήινο πουκάμισο, το κολιέ με τις πέρλες και το βλέμμα στο κενό, βλέπουμε την Φώφη πολιτικό που αντέχει, επιμένει, υπομένει, ελπίζει, πέφτει, ξανασηκώνεται. Θα την προτιμήσουμε σε άλλη ανάρτηση, αγκαλιά με την Μαλού, το σκυλάκι της. Με τζιν και χαμόγελο. Είμαστε με τη Φώφη. Είμαστε μαζί σου. Όπως λέει και η ίδια, «ναι, θα είμαι εδώ».