Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την αγαλλίαση που θα ένιωθαν στην Κουμουνδούρου βλέποντας τους αντιεξουσιαστές να πετάνε μολότοφ στο Σύνταγμα. Οι σιωπηλές, σοβαρές, ουσιαστικές ακομμάτιστες διαδηλώσεις μαθητών και φοιτητών δεν της ταιριάζουν. Θέλει μπάχαλο, το κάψιμο από τις φωτιές στον δρόμο ζεσταίνει τις ελπίδες ότι ίσως η εκλογική ήττα δεν είναι αναπόφευκτη.
Αυτά δεν προκαλούν εντύπωση. Αναμενόμενα είναι. Εδώ δεν διστάζει η επίσημη και περίπου μαυροφορεμένη εκπρόσωπος να ζητά ευθύνες που δεν υπάρχουν, εξελίξεις που είναι τεχνικά ανέφικτες – όταν σοροί ανασύρονται ακόμη, τεστ DNA απαιτούνται, τους αντιεξουσιαστές – τα δικά τους παιδιά—θα αποκηρύξουν;
Συρόμενη πίσω από την ακρότητα του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίδια παγίδα έπεσε η ελάσσων αντιπολίτευση: ζητά να έρθουν όλα στα φως, ζητά ευθύνες εδώ και τώρα. Πάλι καλά που δεν έφτασαν όλοι μαζί ομαδικά να απαιτούν λαϊκά δικαστήρια.
Στην πράξη, όμως, αυτό κάνουν. Θεωρούν ότι με το δυστύχημα στα Τέμπη η Ν.Δ. μπορεί να χάσει τις εκλογές—οπότε τώρα την «παραδίδουν» στο λαϊκό δικαστήριο της κοινής γνώμης επιχειρώντας μία πλήρη μετάθεση ευθυνών.
Το θέατρο όμως της άσπιλης Μαγδαληνής πείθει μόνο τους ίδιους. Η κοινωνία δεν μπορεί να ξεχάσει, η κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά ότι για το απερίγραπτο χάλι του ελληνικού σιδηρόδρομου η ευθύνη βαρύνει ΟΛΑ τα κόμματα.
Στην μεταπολίτευση, την χώρα κυβέρνησαν το ΠΑΣΟΚ για το μεγαλύτερο διάστημα, με τη Ν.Δ. να έπεται και τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει τετραετή θητεία—σε κρίσιμη, όμως, και πρόσφατη εποχή. Αναλύοντας την σημερινή κατάσταση, η μεγάλη ευθύνη ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ με την άστοχη ιδιωτικοποίηση που έκανε το 2017, ενώ η Ν.Δ. επιχείρησε να διορθώσει την κατάσταση με πρόσφατο νόμο.
Η μεγάλη ευθύνη, όμως, βαρύνει τον συνδικαλισμό και το ΚΚΕ που τον στήριξε. Σήμερα βγαίνουν όλοι και φωνάζουν ότι είχαν προειδοποιήσει για το κακό που θα συμβεί. Δεν νομίζω ότι η μνήμη μου με απατά αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ καμία διαδήλωση διαμαρτυρίας των εργαζομένων στον ΟΣΕ και ΕΡΓΟΣΕ υπέρ της ασφάλειας – των ίδιων και των επιβατών. Αντίθετα μπορώ να ανατρέξω σε πληθώρα υπέρ των αυξήσεων των αμοιβών. Δεν ανακαλώ αιτήματα για εκσυγχρονισμό, διαμαρτυρίες για τις μάχες των εργολάβων. Αντίθετα, θυμάμαι αντιδράσεις για ελέγχους, θυμό για απολύσεις.
Το θέατρο του παραλόγου δεν θα βρει θεατές. Αν η αντιπολίτευση είχε την ικανότητα να αφουγκραστεί την κοινωνία αντί να ομφαλοσκοπεί αυτοακροαζόμενη, θα είχε συνειδητοποιήσει την κρατούσα ψυχολογία παρακολουθώντας και ερμηνεύοντας τις αντιδράσεις των μαθητών και φοιτητών.
Είναι τόσο ιδεοληπτική, που δεν μπορεί.
Η προσπάθεια να δημιουργήσει κρίση μέσω έντονης σύγκρουσης μπορεί να ανταποκρίνεται στο δικό της DNA – αλλά όχι δεν είναι το ίδιο με αυτό της κοινωνίας. Με άκριτη λογική σύσσωμη η αντιπολίτευση οδηγούμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει με σταθερά βήματα πίσω στο παρελθόν. Όσο φωνάζει τόσο χάνει. Όσο καταφεύγει στις έντονες διαμαρτυρίες τόσο απομακρύνεται από το κοινωνικό σύνολο.
Ο πολίτης σήμερα γνωρίζει άριστα πως όλοι φταίνε. Από τους φταίχτες περιμένει αναγνώριση λαθών, μετριοπάθεια, ταπεινοφροσύνη και έμπρακτη μετάνοια με την άμεση διόρθωση των λαθών και την δίκαιη απόδοση δικαιοσύνης.
Όλα τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα και προσπάθεια αποφυγής ευθύνης.
Διαβάστε επίσης
Τέμπη: Δεν υπάρχουν Πασόκοι, Συριζαίοι, Νεοδημοκράτες – Υπάρχουν μόνο ένοχοι και αθώοι
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
