Γράφοντας την στήλη αυτή μόλις προχθές (29/1) έθεσα το ερώτημα: «Πώς θα μεθοδεύσει την άνοδο της τοξικότητας ο Τσίπρας;». Ομολογώ πως δεν περίμενα ότι η απάντηση θα ερχόταν τόσο άμεσα. Βλέποντας την πλήρη αποτυχία της ηλίθιας πρότασης δυσπιστίας, ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε στα γνωστά (και τα μόνα που γνωρίζει) μονοπάτια του μονοδιάστατου άξονα Αριστεράς – Δεξιάς και της ακραίας σύγκρουσης.

Σε πρακτικό- λειτουργικό επίπεδο, η μη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις ψηφοφορίες στην Βουλή δεν σημαίνει τίποτα. Η κυβέρνηση έχει την άνετη πλειοψηφία να περάσει τους νόμους που θέλει—ψηφίσει δεν ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η αξιωματική αντιπολίτευση, οπότε τα αίτια μίας ακόμη απέλπιδας προσπάθειας να αυξηθεί η τοξικότητα οφείλουν να αναζητηθούν αλλού.

Μία ερμηνεία θα ήταν πως σε καθαρά πολιτικό επίπεδο και σε συνδυασμό με την απαίτηση να γίνουν εκλογές σε τρεις εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως έτσι απονομιμοποιεί κατά μία έννοια την κυβέρνηση Μητσοτάκη.  Προσωπικά αμφιβάλω πολύ αν οι πολίτες θα υιοθετήσουν αυτήν την άποψη.

Αντίθετα, θα υποστήριζα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον κινδυνεύει να τον χαρακτηρίσει η ίδια η κοινωνία ως έξω-θεσμικό και να αποστρέψει το βλέμμα της από αυτόν.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ακριβώς αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ότι έχει χάσει το θεσμικό παιγνίδι, οπότε κατέρχεται στην εσχάτη και κρυφή του ιδεοληψία: την αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού. Τον ομνύει σ’ αυτόν εφόσον τον εξυπηρετεί. Διαφορετικά, εύκολα τον αποκηρύσσει.

Η αρχή του Μίτου της Αριάδνης βρίσκεται στο τελεσίγραφο των τριών εβδομάδων. Προφανέστατα είναι ρητορικό – προφανέστατα ο Μητσοτάκης ούτε που θα ασχοληθεί, προφανέστατα δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να αποκτήσει αυτό το τελεσίγραφο ουσία και οντότητα.

Θα υποστήριζα πως κι αυτό είναι γνωστό στην αξιωματική αντιπολίτευση. Προς τι, λοιπόν, οι άδειες φοβέρες;

Η απάντηση είναι πως πρόκειται για ένα καλά προσχεδιασμένο βήμα – σε μία προκαθορισμένη πλέον αλυσίδα κινήσεων του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ως μοναδικό σκοπό την αμφισβήτηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και λειτουργίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Ο ίδιος, ως επικεφαλής, θα έχει συσσωρεύσει τέσσερις (όχι μία, όχι, δύο, όχι τρεις) εκλογικές ήττες. Η αρχηγία του θα αμφισβητηθεί, οι τριγμοί στο κόμμα θα μετατραπούν σε χάσματα, οι ιδεολογικές διαφορές και οι προσωπικές αντιπαραθέσεις θα βρεθούν στο προσκήνιο.

Μπροστά σ’ αυτήν την προοπτική, οι ταγοί του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν την φυγή προς τα…πίσω. Θα τολμούσα να προβλέψω ότι μετά την εκπνοή του τελεσίγραφου, ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα θα προσπαθήσει να δημιουργήσει μπάχαλο μέσα στην Βουλή, επιχειρώντας να φρακάρει τις διαδικασίες και έτσι να αναδείξει την ανάγκη να γίνουν εκλογές.

Επειδή, όμως, έχει απέναντι του ένα πολύπειρο και άξιο πρόεδρο που ακούει στο όνομα Τασούλας, κι έναν πρωθυπουργό που δεν ιδρώνει εύκολα το αυτί του, το επόμενο βήμα θα είναι να αποχωρήσει από την Βουλή, ανεβάζοντας έτσι τον πήχη της (κατ’ αυτόν) απονομιμοποίησης της κυβέρνησης και να «κατεβάσει» την σύγκρουση στον λαό.

Δηλαδή, στο πεζοδρόμιο.

Ο Τζανακόπουλος ήδη έδωσε, συνειδητά ή όχι (προσωπικά με βάση τις εξελίξεις θα έλεγα «συνειδητά») δείγμα Τραμπισμού, έμμεσα θέτοντας θέμα αμφισβήτησης της εκλογικής διαδικασίας.

Στην περίοδο 2019-2023 ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε κάθε απόφαση και πράξη της Ν.Δ.: από την οικονομία μέχρι τα εθνικά συμφέροντα, χωρίς να δείξει έστω και για ένα θέμα, έστω και για μία στιγμή, ότι ενδιαφερόταν για οτιδήποτε άλλο εκτός από την επαναφορά του στην εξουσία.

Στην διαδικασία αυτή δοκίμασε κάθε μέσο—από την επίκληση εξωτερικού εχθρού (η Ε.Ε. με αφορμή το μεταναστευτικό) μέχρι τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα (χάρισμα δισεκατομμυρίων που δεν υπήρχαν). Για την κοινωνία, όμως, το θεατρικό παιγνίδι είχε ιδιαίτερα νωπή και πικρή την αίσθηση της επανάληψης. Γι’ αυτό και απέτυχε.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, το πεζοδρόμιο είναι η επιστροφή στο μέλλον μέσω του παρελθόντος – λυπηρός και ολισθηρός μονόδρομος, αλλά ο μόνος που έχει. Όντας ένα κόμμα που στην ουσία έχει αποκηρύξει τις ηθικές αρχές τεσσάρων αιώνων, το «κατέβασμα» στον βούρκο της σύγκρουσης, του ψεύδους, της χυδαιολογίας, του απόλυτου πολιτικού α-πολιτισμού, δεν είναι κάτι το …φυσιολογικό.

Η ελληνική κοινωνία οφείλει να προετοιμαστεί για μία περίοδο αμοραλισμού σε όλα τα επίπεδα—το προσωπικό και το συλλογικό. Οι δέστρες της δημοκρατίας θα τρίξουν. Μάταια, όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δρόμος που διάλεξε δείχνει πόσο ακατάλληλος είναι για να κυβερνήσει, πόσο επικίνδυνος είναι για την δημοκρατία, η οποία νομοτελειακά θα τον απορρίψει.

Διαβάστε επίσης

Πού είναι ο κ. Ανδρουλάκης;

Το Τσιπραίικο θεατράκι, το «Μένουμε Ευρώπη;» και το «Είμαστε Ευρώπη;»

Προσωρινή εκεχειρία ελλείψει επιχειρημάτων