Η πρώτη φορά Aριστερά στην Ελλάδα, είχε θεωρητικά τουλάχιστον τρία πλεονεκτήματα: δεν έφερε τα βαρίδια του κομματικού παρελθόντος, όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ήταν από την φύση της μεταρρυθμιστική και κατά τεκμήριο είχε το ηθικό πλεονέκτημα, καθώς δεν ήταν ιδιοτελής αλλά ταγμένη στο δημόσιο συμφέρον.

Η πράξη επιφύλαξε σκληρή προσαρμογή—για να είμαστε δίκαιοι αυτό συμβαίνει πάντα με τους πολιτικούς συνασπισμούς.  Στο κόμμα ξέσπασε εμφύλιος επειδή μεταξύ άλλων δεν υπήρχε κοινή γραμμή οικονομικής πολιτικής, και πολλά στελέχη αποχώρησαν.

Οι ευφάνταστες μεταρρυθμίσεις της προεκλογικής περιόδου ξεχάστηκαν, καθώς η Γερμανία επέβαλλε την δική της ατζέντα. Και το ηθικό πλεονέκτημα χάθηκε στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να κατακτήσει την εξουσία.

Η περίφημη φράση της συζύγου του Αλέξη Τσίπρα «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» είναι μία από τις πιο αποκαλυπτικές σχετικά με τις πραγματικές επιδιώξεις του κόμμα τος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και κατέκτησε την εκτελεστική εξουσία. Σε ανίερη συμμαχία με την ακροδεξιά κατέκτησε και τη νομοθετική εξουσία. Σύμφωνα με ιδεολογία του όφειλε να κατακτήσει την δικαστική εξουσία.

Επίσης, όμως, και την λεγόμενη Τέταρτη εξουσία, τον Τύπο.

Η προσπάθεια να ελέγξει τα ΜΜΕ ήταν τόσο χονδροειδής που κατέπεσε μπροστά στο κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε και, κυρίως, διότι αντέδρασε η δικαστική εξουσία. Τότε ξεκίνησε η προσπάθεια άλωσής της.

Κι αυτή συνδυάστηκε με την ταυτόχρονη προσπάθεια μέσω της εξαρτώμενης δικαιοσύνης να υπονομευτεί το κύρος σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων που δεν ανήκαν στον συνασπισμό.

Όπως αποκαλύπτεται τώρα, ο Παπαγγελόπουλος δεν ήταν παρά ένα μέρος του ευρύτερου σχεδίου να υποταχθεί η δικαιοσύνη στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως καταγγέλλει δικό τους στέλεχος, δικός τους υπουργός και μάλιστα καθ’ ύλην αρμόδιος, η αναμόρφωση του ποινικού κώδικα έγινε με ιδεολογικά και κομματικά κριτήρια, σε μία απαράδεκτη συναλλαγή παράδοσης του κράτους σε συγκεκριμένα πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται ότι είναι δημοκρατικό κόμμα. Στην ουσία μισεί την δημοκρατία, γι’ αυτό και επιχείρησε να την καθυποτάξει προσπαθώντας να ελέγξει την δικαιοσύνη και την πληροφόρηση.

Βασική αρχή της δημοκρατίας, όμως, είναι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία και η ελευθερία της πληροφόρησης.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ εξουσία σημαίνει ότι κυβέρνηση ελέγχει την Βουλή, την δικαιοσύνη και την πληροφόρηση.

Είναι ο ορισμός του απολυταρχισμού. Γι’ αυτό και πολλά στελέχη του είναι άνετα με την Ρωσία (όπως ήταν με την ΕΣΣΔ) και σήμερα με την Κίνα.

Στην ουσία ο απολυταρχισμός διαπερνά όλα τα επίπεδα του κόμματος/συνασπισμού/ συμμαχίας – γι’ αυτό και έχει προσελκύσει τα παιδιά από το βαθύ ΠΑΣΟΚ – που πάντα αποτελούσαν αγκάθι στο πλευρό των Παπανδρέου και αιματηρή σφήνα στο πλευρό του Σημίτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απλά επαγγέλλεται πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να λέει ψέματα, γι’ αυτό και δεν έχει πρόβλημα να ασπαστεί και να εφαρμόσει την Γκεμπελική τακτική του «μεγάλου ψέματος», όπως για παράδειγμα με τα μνημόνια.

Η διαφορά, εξάλλου, της άκρας αριστεράς από την άκρα δεξιά είναι ανύπαρκτη.

Πρόσφατα, στα Οσκαρικά έργα της Cosmote προβλήθηκε το «Μην χαμηλώνεις ποτέ το βλέμμα». Εκεί αναδεικνύεται με ωμό ρεαλισμό η μετάβαση από την απολυταρχία των Ναζί στην απολυταρχία της ΕΣΣΔ. Διαφορά καμία. Απλά οι στολές άλλαξαν.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα αληθινά δημοκρατικό κόμμα δεν θα επεδίωκε, αντίθετα θα στήριζε, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και την ελευθερία της πληροφόρησης. Δεν θα χρησιμοποιούσε τον δρόμο για να καταλύσει το Κοινοβούλιο. Και δεν θα επιδιδόταν με τόση άνεση στην διασπορά ψεμάτων, φρούδων υποσχέσεων, έωλων οραμάτων.

Σε τι διαφέρει, στο κάτω-κάτω, η χθεσινή παράσταση του ΣΥΡΙΖΑ με το μοίρασμα χρημάτων από την παράσταση του Ερντογάν για την διανομή πατατών και κρεμμυδιών;

Υπάρχει μία διαφορά, βέβαια, αλλά στην απολυταρχικά νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ αυτό δεν μετρά.

Ο Σουλτάνος έχει πατάτες και κρεμμύδια να μοιράσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει παρά λόγια.

Το ηθικό πλεονέκτημα μας μάρανε!

Αλλά, γι’ αυτό ειδικός είναι ο Πολλάκης που έχει χωρίσει τους Έλληνες σε δυο στρατόπεδα εφ’ όρου ζωής. Διακόσια χρόνια αμαρτίες κουβαλάμε οι αντίπαλοι του.